Morgunblaðið - 14.05.2008, Síða 26

26 MIÐVIKUDAGUR 14. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Friðgeir JóhannÞorkelsson
fæddist á Hellis-
sandi 28.maí 1941.
Hann lést á heimili
sínu 6. maí 2008.
Foreldrar hans
voru Sigurást Krist-
björg Friðgeirs-
dóttir, f. 11. ágúst
1899, d. 27. maí
1995, og Þorkell
Arngrímur Sig-
urgeirsson, f. 6.
febrúar 1896, d. 28.
október 1981.
Systkini Friðgeirs eru Sigurvin, f.
21.12. 1922 (látinn), Karl Elías, f.
11. ágúst 1924 (látinn), Ólafur
Bjartdal, f. 26. júní 1926 (lést ung-
ur), Guðríður, f. 3. ágúst 1928,
Sigurgeir Sigurður, f. 24. febrúar
1930, Gestur Guðmundur, f. 26.
desember 1933 (látinn), þríbur-
arnir Margrét (lést á fyrsta ári),
Haukur og Kristján, f. 7.júní 1936.
Yngstur var Lundberg, f. 27.
ágúst 1942 (látinn). Bróðir Frið-
geirs Gestur (eldri) lést við fæð-
ingu.
Hinn 29. júní 1961 kvæntist
Friðgeir Bjarnheiði Gísladóttur, f.
30. apríl 1941. Foreldrar hennar
voru Gísli Sigurgeirsson, f. 18.júní
1915 (látinn), og Auðbjörg
Bjarnadóttir, f. 27. júlí 1915 (lát-
in). Systkini Bjarnheiðar eru Sig-
urgeir, f. 25. janúar 1940, Magn-
ús, f. 28. mars 1944, Jóna Fríða, f.
6. apríl 1948, og Alda Svanhildur,
f. 17. febrúar 1953. Börn Frið-
geirs og Bjarnheiðar eru 1) Auð-
björg, f. 21. september 1961,
fyrrv. maki Sigurður Egilsson, f.
15. maí 1956 (skilin), börn þeirra
eru a) Sigurást Heiða, f. 20. júlí
Friðgeir Jóhann var um langt
árabil með eigin vörubílarekstur
og tók alla þá vinnu sem bauðst
því tengda og einnig stundaði
hann beitningar og fiskvinnslu á
löngum vinnudegi eins og tíðk-
aðist á þeim árum. Friðgeir og
Bjarnheiður hófu búskap á Stóru-
Hellu á Hellissandi sem líkt og
Laufás var rétt fyrir ofan þorpið.
Þau réðust í að byggja sér hús af
stórhug við Bárðarás nr. 3 þar
sem þau bjuggu ásamt börnum
sínum lengst af. Árið 1984 fluttu
þau búferlum og tóku sér bólstað í
höfuðborginni, þá voru börnin
flogin úr hreiðri sínu nema Arnar
sem bjó hjá þeim fyrstu árin eftir
að í borgina var komið. Friðgeir
starfaði á árunum 1984–1985 við
bifreiðarakstur hjá Hagvirki en
réð sig til síðan til vinnu hjá Efn-
issölu Guðjóns E. Jóhannssonar
árið 1986 sem reyndist honum
mikið gæfuspor og vann hann þar
samfellt þar til veikindi þau sem
síðan áttu eftir að verða honum
að aldurtila ágerðust um mitt ár
2007. Friðgeir var mikill fjöl-
skyldumaður og hafði hann ein-
staka ánægju af að vera með fjöl-
skyldu sinni. Einnig hafði hann
mikla ánægju af silungsveiðum og
síðustu ár hans stundaði hann þá
iðju sem mest hann gat í sælureit
fjölskyldunnar við Þverárhlíð í
Borgarfirði sem fjölskyldan með
hann í fararbroddi hafði nýlega
reist sér. Þau Bjarnheiður og
Friðgeir voru nýlega flutt í Kópa-
voginn þar sem hann andaðist á
heimili sínu í faðmi fjölskyld-
unnar þann 6. maí síðastliðinn.
Útför Friðgeirs fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag mið-
vikudag og hefst athöfnin kl. 13.
1981, hennar sam-
býlismaður er Ingv-
ar Sigurðsson, f. 31.
janúar 1980, barn
þeirra er Heiða
Björg, f. 10. desem-
ber 2006, b) Auður
Elín, f. 15. desember
1982. Auðbjörg er
gift Úlfari Ragn-
arssyni, f. 16. febr-
úar 1965, sonur
þeirra er Friðgeir, f.
10.3. 1998. 2) Þór-
arinn Magni, f. 5.
mars 1965, maki Ás-
dís Hrönn Júlíusdóttir, f. 23.6.
1966. Börn þeirra eru a) Ingvar
Örn, f. 27. júlí 1987 og b) Birna
Marín, f. 16. febrúar 1991, unnusti
hennar er Jón Pétur Gunnarsson,
f. 2. júlí 1990. 3) Arnar Þórður, f.
23. janúar 1971, sambýliskona
hans er Bylgja Mist Gunn-
arsdóttir, f. 10. desember 1972.
Börn Arnars eru a) Andrea Ýr, f.
17. desember 1990, móðir hennar
er Bára Tómasdóttir, f. 16. mars
1970, b) Bjarmi Dagur, f. 27. mars
2000, móðir hans er Matthildur
Gunnarsdóttir. Börn Arnars og
Bylgju eru c) Garpur Ómar, f. 19.
nóvember 2005, og d) Bríet Fönn,
f. 4. mars 2007, auk þess sem
Bylgja á þau Bergstein Loga
Ívarsson, f. 19. júní 1998, og
Tinnu Guðrúnu Ívarsdóttur, f. 2.
nóvember 2000, og búa þau hjá
Arnari og Bylgju.
Friðgeir Jóhann Þorkelsson
fæddist á Hellissandi og ólst hann
upp á Laufási þar í bæ ásamt
stórum systkinahópi. Snemma fór
Friðgeir að stunda alla venjulega
verkamannavinnu og þá fyrst og
fremst við fiskvinnslu og útgerð.
Á Laufási á Hellissandi, heimili
föðurafa og ömmu, fæddust 12 börn
og 10 komust til manns auk þess
sem amma og afi ólu upp sonardótt-
ur sína, Ástu Gestsdóttur, og var
hún yngst í hópum.
Afi og amma voru bæði fædd fyrir
aldamótin 1900 og eru látin fyrir
nokkru, afi árið 1981 og amma í
hárri elli árið 1995. Af þeim börnum
sem upp komust höfðu 5 bræður
kvatt þennan heim og nú hefur enn
verið hoggið skarð í hópinn með láti
ástkærs föður míns Friðgeirs sem
lést 6. maí aðeins 66 ára að aldri.
Eftir standa Gugga, Geiri, Haukur,
Stjáni og Ásta. Dánarorsök var
krabbamein og dó bróðir hans Gest-
ur úr svipuðu krabbameini fyrir
rétt tveimur árum, krabbameinið
virðist engum eira. Pabbi hafði legið
á deild 11E á Lsp. og lagði hart að
sér að komast heim. Honum auðn-
aðist að komast heim, með hjálp
heimahlynningar og ekki síst með
hjálp mömmu. Hann fékk 4 daga
heima og dó þar í rúmi sínu. Það var
okkar lán að fá að kveðja hann
heima.
Á Laufási hefur oft verið fjör með
allan þennan strákaskara og Gugga
systir þeirra haft mikið að gera.
Þær minningar sem ég hef af þeim
bræðrunum er glaðlyndi og þeir
voru hrekkjóttir með afbrigðum og
hlógu hátt þegar upp komst um
hrekkinn og Gugga systir þeirra
jesúsaði sig í bak og fyrir þegar
verst lét. Þetta fylgdi pabba alla tíð.
Foreldrar mínir bjuggu fyrst á
Stór-Hellu, litlu fallegu húsi sem
var ofarlega við bæinn nálægt Lauf-
ási. Þaðan á ég margar minningar
um pabba og síðar frá Snæfellsásn-
um og Skólagötunni meðan pabbi og
mamma voru að byggja á Bárðar-
ásnum en þar munum við systkin
hvað best eftir okkur. Pabbi vann
mikið en kvartaði aldrei yfir vinnu-
álagi. Ef ekki hefði verið fyrir smæð
þessa góða samfélags á Hellissandi
kann að vera að vegna mikillar
vinnu hefðum við misst af samvist-
um við pabba, en það var ekki svo.
Hann bara kippti okkur með í vöru-
bílinn þegar hann var að vinna eða
þegar við vorum orðin stærri tók
okkur með í beitningarskúrinn þar
sem við fengum að kynnast því
hvernig átti að vinna og merkilegt
beitning er ekkert svo slæm, svona
þegar maður er kominn upp á lag
með að stinga sig ekki.
Svo komu frídagar og jólin eru
„jól“ heima hjá foreldrum mínum og
pabbi mesta jólabarnið með allar
sínar seríur og jólaskraut. Pabbi
hafði einnig afar mikinn áhuga flug-
eldum og sprengdi óspart um öll
áramót, en hann vildi hafa barna-
börnin með sem höfðu af þessu
gaman. Sonarsonur hans, Ingvar,
bjargaði honum til margra ára þar
sem stelpurnar í afabarnahópnum
höfðu lítinn áhuga. Nafni hans Frið-
geir var farinn að sýna þessu áhuga
nú síðustu árin og reyndi afi allt
hvað hann gat að vera með ef heils-
an leyfði.
Mesta ánægja pabba síðustu árin
var sumarbústaðurinn í Þverárhlíð-
inni og veiðin í vatninu. Ingvar,
tengdasonur minn, var ötull við að
fara með honum að veiða, og barna-
börnin hans voru alltaf tilbúin. Þar
kynntumst við pabba og mömmu
upp á nýtt og pabba verður sárt
saknað í sumar þegar við förum að
fara upp í þennan sælureit.
Guð geymi þig, elsku pabbi minn,
þín dóttir
Auðbjörg.
Elsku pabbi. Nú ertu farinn frá
okkur. Um hugann streyma tilfinn-
ingar sem erfitt er að lýsa, sorg,
söknuður, reiði, spurningar, minn-
ingar og léttir. Sorg: yfir því að fá
ekki að tala við þig, snerta þig,
hlæja með þér eða gera með þér allt
það sem okkur lét best að gera sam-
an. Reiði: yfir að þú, ekki orðinn 67
ára, skulir tekinn frá okkur, þeim
sem elskuðu þig og þú elskaðir,
langt fyrir aldur fram. Spurningar:
af hverju þetta þurfti að gerast
strax og af hverju þú af öllum.
Minningar: í hjarta okkar eigum við
minningar um yndislegan föður,
tengdaföður, afa og langafa. Léttir:
að vita til þess að þjáningum þínum
er lokið og að þú munir aldrei finna
til aftur í líkingu við það sem þú hef-
ur þurft að þola síðasta árið. Minn-
ingar eru það eina sem við eigum
eftir og allar eru þær á einn veg,
minningar um yndislegan mann
sem unni fjölskyldu sinni meira en
nokkru öðru. Auðvitað veltir maður
á þessari stundu fyrir sér hvort nóg
hafi verið sagt eða gert, að eflaust
hefði maður oftar getað sagt þér
hversu mikið þú varst elskaður og
hve mikils virði þú varst mér og fjöl-
skyldu minni en þú vissir það klár-
lega, oft þarf ekki orðin til, tilfinn-
ingin ein nægir. Þú varst ekki að
flíka tilfinningum þínum mikið og
allt fram til þess síðasta varstu að
hlífa okkur börnunum, þetta mun
allt lagast var viðkvæðið þrátt fyrir
að þú hafir líklega vitað að hverju
stefndi. Undir það síðasta varstu þó
farinn að viðurkenna að þér liði ekk-
ert allt of vel og þá vissum við að
eitthvað mikið var að þó vonin um
bata væri alltaf til staðar. Þú varst
mitt akkeri og skjöldur, hversu oft
hef ég leitað leiðsagnar þinnar í
gegnum árin með verkefni og úr-
lausnir sem ég hafði hvorki getu né
kunnáttu til að leysa. Nei var ekki
til í þínum orðaforða, sama hvenær
leitað var til þín þá var svar þitt ein-
att „sko, ég kíki bara á þig“
Skemmtilegasta tímabil okkar var
þegar ráðist var í byggingu sum-
arbústaðar fyrir fjölskylduna, ekki
var vílað fyrir sér eftir langan
vinnudag að skjótast til Keflavíkur
til að klára smíðina. Ekki léstu erf-
iða bakaðgerð, sem varð til þess að
þú haltraðir aðeins, aftra þér eða
það að þú hafðir fengið erfitt hjarta-
áfall stuttu áður, nei, verkið var
þarna og það þurfti að vinna og það
var gert með mikilli gleði í hjarta.
Eftir að við komum „öskjuhlíðinni“
fyrir á sínum stað í Þverárhlíðinni
og reistum „perluna“ þar við hlið
held ég að þú hafir átt margar af
þínum gleðilegustu stundum í
seinni tíð þar sem þér féll ekki vel
að vera aðgerðarlaus og þarna var
sannarlega nóg að gera. Elsku besti
pabbi minn, ég vildi að þú gætir ver-
ið viðstaddur þegar síðasta spýtan
verður rekin á sinn stað og síðasta
skrúfan og ekki veit ég hvernig við
eigum að geta þetta án þín en lífið
heldur áfram, ég er ekki alveg bú-
inn að sjá hvernig það gerir það án
þín en við verðum að reyna og
hugga okkur við það að þér líður
betur hvar sem þú nú ert. Elsku
besta mamma, ég veit að þetta er
þér sérstaklega erfitt sem og ást-
vinum öllum en við yljum okkur við
mjög góðar minningar.
Þórarinn Magni.
Ljóst er að það eina sem við get-
um verið viss um er að við hverfum
úr þessum heimi. Mágur minn Frið-
geir Jóhann Þorkelsson hefur kvatt,
langt fyrir aldur fram. Ég finn löng-
un hjá mér til að segja nokkur orð
um þennan góða dreng.
Ég vil þakka fyrir öll þessi ár sem
við höfum verið samtíða. Ég fékk
oft að dvelja á Sandi hjá þeim Heiðu
systur og Friðgeir sem unglingur.
Það var skemmtileg tilbreyting frá
lífinu í sveitinni. Fyrir heimaalinn
ungling úr Eyjahreppnum var það
mikil forfrömun að fara í sund-
kennslu á Hellissandi. Alltaf tók
Friðgeir þessari litlu systur opnum
örmum með sínu ljúfa hæglæti. Á
unglingsárum mínum minnist ég
Friðgeirs oftast að vinna. Þau hjón-
in voru samtaka um það að byggja
börnum sínum gott heimili. Það
kostaði oft langan vinnudag en í þá
daga var það sjálfsagður hlutur.
Friðgeir var sá maður sem var
alltaf til staðar en tróð ekki neinum
um tær. Það er mjög sjaldgæft að
hafa verið samtíða manni svo lengi
og aldrei heyrt hann tala illa um
nokkurn mann.
Friðgeir og Heiða gengu með
mér og syni mínum í gegnum erf-
iðan missi og ég vil sérstaklega
þakka fyrir fyrstu jólin eftir það
þegar við Jón Þór dvöldum hjá þeim
hjónum. Jón Þór naut þá umhyggju
Friðgeirs eins og hann væri einn af
börnum þeirra Heiðu.
Börn hans, barnabörn og eitt lítið
barnabarnabarn nutu hans einstöku
elsku. Umhyggja hans fyrir þeim
öllum entist til hins síðasta. Þegar
þrek hans var þrotið og leið að lok-
um komst fátt annað að en þau í
huga hans.
Friðgeir og Heiða systir eignuð-
ust unaðsreit við hliðina á okkur í
Helgavatnslandi. Þessi síðustu ár
við uppbyggingu sumardvalarstað-
arins veittu Friðgeir óteljandi
ánægjustundir.
Við hjónin erum þakklát fyrir all-
ar samverustundirnar þar, sérstak-
lega síðustu helgina hans þar fyrir
stuttu. Það var eins og Friðgeir
fengi einhvern aukakraft, fárveikur
og kraftlítill en sami gamli gleði- og
vinnuglampinn í augum hans.
Elsku Heiða systir, börn, tengda-
börn, barnabörn og barnabarn.
Ykkar missir er mikill.
Allir hafa misst góðan og heil-
steyptan dreng. Þakkir fyrir allt frá
minni fjölskyldu.
Alda S. Gísladóttir.
Í dag er til grafar borinn tengda-
faðir minn Friðgeir Jóhann Þor-
kelsson frá Hellissandi.
Friðgeir og Heiða bjuggu á Hell-
issandi til ársins 1984 en þá fluttu
þau til Reykjavíkur og fyrir
skemmstu fluttu þau í Kópavog. Á
þeim tíma er þau Friðgeir og Heiða
bjuggu á Hellissandi átti Friðgeir
og rak vörubíl ásamt því að sinna
öðrum þeim verkefnum sem til
féllu. Í Reykjavík starfaði Friðgeir
fyrstu tvö árin sem vörubílstjóri hjá
Hagvirki en árið 1986 hóf hann störf
hjá Efnissölu Guðjóns E. Jóhanns-
sonar og starfaði þar til dauðadags.
Friðgeir var fjölskyldumaður mikill
og voru hans bestu stundir þegar
fjölskyldan kom saman og voru afa-
börnin í miklu uppáhaldi. Ef Frið-
geir átti erindi við okkur að kvöld-
lagi í desembermánuði þegar
börnin settu skóinn út í glugga átti
hann það til að banka á eldhús-
gluggann um það leyti sem sveinki
kom til byggða. Vissu börnin ekki
hvað var að gerast, hvort sveinki
væri virkilega kominn og þau ekki
sofnuð sem hefði slæmar afleiðing-
ar fyrir uppskeru morgunsins. Þau
áttu eftir að átta sig á því að allt var
í lagi þar sem það var bara stríðinn
afi sem var að koma í heimsókn.
Fyrir nokkrum árum byggðu þau
Friðgeir og Heiða ásamt börnum
sínum sumarbústað á fallegum stað
í Þverárhlíð í Borgarfirði. Varð bú-
staðurinn þeirra annað heimili yfir
sumarmánuðina og var oft margt
um manninn. Stutt var í silungsveiði
í vatni nærri bústaðnum og dvaldi
Friðgeir þar löngum stundum
ásamt afabörnunum. Fyrir börnin
skipti aflinn ekki höfuðmáli, það að
fá að vera með afa og fylgjast með
því sem hann gerði nægði eitt og
sér.
Fyrir einu og hálfu ári veiktist
Friðgeir af illkynja sjúkdómi sem
herti tökin jafnt og þétt og bar hann
á endanum ofurliði. Friðgeir kvart-
aði aldrei vegna líðanar sinnar, það
var ekki hans að kvarta.
Á þessum erfiðu tímum í lífi
þeirra Friðgeirs og Heiðu hefur
verið aðdáunarvert að fylgjast með
hvernig Heiða hefur staðið þétt við
hlið eiginmanns síns og sýnt fá-
dæma styrk.
Við kveðjum Friðgeir með sökn-
uði en genginn er góður drengur
sem setti sjálfan sig oft á tíðum skör
neðar fyrir okkur hin.
Hvíl í friði, við sjáumst þótt síðar
verði.
Úlfar Ragnarsson.
Mig langar til að minnast tengda-
pabba með örfáum orðum. Það eru
rúmlega tveir áratugir síðan ég kom
inn í fjölskylduna ykkar og fann ég
strax fyrir hlýjunni sem einkenndi
ykkur. Þegar við Tóti byrjuðum
saman þá voruð þið Heiða nýflutt til
Reykjavíkur frá Hellissandi og ég
varð þeirra gæfu aðnjótandi að
flytja inn á heimili ykkar. Það var
alltaf stutt í hláturinn og brosið og
annað eins jafnaðargeð, kannski
bara „já hver þremillinn“. Seinna
þegar krakkarnir voru fædd bjugg-
um við síðan á neðri hæðinni hjá
ykkur. Það var ómetanlegt fyrir
krakkana og þá sérstaklega fyrir
Friðgeir Jóhann Þorkelsson
Hún virkaði svo fín-
leg og varnarlaus en
stóð þó keik undir
þeim tilbrigðum sem
lífið rétti henni.
Ragna Vilhelmsdóttir hefur kvatt
þetta tilverusvið. Af eigingirni ósk-
um við þess að hún væri hér ennþá
en enginn má sköpum renna og allt
hefur sinn afmarkaða tíma.
Líf og dauði.
Ragna var hlý, skynsöm og indæl
stúlka með fallega sál. Hún var sú
sem við treystum í viðkvæmum mál-
um. Ef upp kom vandamál þá redd-
aði hún Ragna því bara eins og hendi
væri veifað. Og alltaf jafnhógvær.
Þegar við þökkuðum henni af heilum
Ragna Vilhelmsdóttir
✝ Ragna Vilhelms-dóttir fæddist í
Reykjavík 21. jan-
úar 1958. Hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítala 28. apr-
íl sl.
Útför hennar fór
fram frá Graf-
arvogskirkju 13.
maí sl.
hug varð hún stein-
hissa, hún var jú bara
að vinna sína vinnu.
En hún gerði miklu
meira en það sem
skyldan bauð. Hún
hafði skilning á mann-
eskjunni, skilning á að
það eru ekki allir felld-
ir inn í sama rammann
en eru samt gjald-
gengir, þurfa að vera
til og vilja eiga sér líf
án niðurlægingar
vegna þjóðfélags-
stöðu.
Við biðjum englana að fylgja okk-
ar ástkæru Rögnu á nýjum leiðum.
Það er enginn vafi að Guð hefur
vantað hæfileikaríka manneskju til
að sinna þeim sem minna mega sín.
Það var hennar sérgrein. Sporin
hennar á þessari jörð voru falleg og
björt.
Virðing og þökk fylgir minningu
hennar.
Aðstandendum vottum við dýpstu
samúð.
Ragnheiður Kolbrún og Anna
Friðbergs.