Morgunblaðið - 14.05.2008, Blaðsíða 26

Morgunblaðið - 14.05.2008, Blaðsíða 26
26 MIÐVIKUDAGUR 14. MAÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR ✝ Friðgeir JóhannÞorkelsson fæddist á Hellis- sandi 28.maí 1941. Hann lést á heimili sínu 6. maí 2008. Foreldrar hans voru Sigurást Krist- björg Friðgeirs- dóttir, f. 11. ágúst 1899, d. 27. maí 1995, og Þorkell Arngrímur Sig- urgeirsson, f. 6. febrúar 1896, d. 28. október 1981. Systkini Friðgeirs eru Sigurvin, f. 21.12. 1922 (látinn), Karl Elías, f. 11. ágúst 1924 (látinn), Ólafur Bjartdal, f. 26. júní 1926 (lést ung- ur), Guðríður, f. 3. ágúst 1928, Sigurgeir Sigurður, f. 24. febrúar 1930, Gestur Guðmundur, f. 26. desember 1933 (látinn), þríbur- arnir Margrét (lést á fyrsta ári), Haukur og Kristján, f. 7.júní 1936. Yngstur var Lundberg, f. 27. ágúst 1942 (látinn). Bróðir Frið- geirs Gestur (eldri) lést við fæð- ingu. Hinn 29. júní 1961 kvæntist Friðgeir Bjarnheiði Gísladóttur, f. 30. apríl 1941. Foreldrar hennar voru Gísli Sigurgeirsson, f. 18.júní 1915 (látinn), og Auðbjörg Bjarnadóttir, f. 27. júlí 1915 (lát- in). Systkini Bjarnheiðar eru Sig- urgeir, f. 25. janúar 1940, Magn- ús, f. 28. mars 1944, Jóna Fríða, f. 6. apríl 1948, og Alda Svanhildur, f. 17. febrúar 1953. Börn Frið- geirs og Bjarnheiðar eru 1) Auð- björg, f. 21. september 1961, fyrrv. maki Sigurður Egilsson, f. 15. maí 1956 (skilin), börn þeirra eru a) Sigurást Heiða, f. 20. júlí Friðgeir Jóhann var um langt árabil með eigin vörubílarekstur og tók alla þá vinnu sem bauðst því tengda og einnig stundaði hann beitningar og fiskvinnslu á löngum vinnudegi eins og tíðk- aðist á þeim árum. Friðgeir og Bjarnheiður hófu búskap á Stóru- Hellu á Hellissandi sem líkt og Laufás var rétt fyrir ofan þorpið. Þau réðust í að byggja sér hús af stórhug við Bárðarás nr. 3 þar sem þau bjuggu ásamt börnum sínum lengst af. Árið 1984 fluttu þau búferlum og tóku sér bólstað í höfuðborginni, þá voru börnin flogin úr hreiðri sínu nema Arnar sem bjó hjá þeim fyrstu árin eftir að í borgina var komið. Friðgeir starfaði á árunum 1984–1985 við bifreiðarakstur hjá Hagvirki en réð sig til síðan til vinnu hjá Efn- issölu Guðjóns E. Jóhannssonar árið 1986 sem reyndist honum mikið gæfuspor og vann hann þar samfellt þar til veikindi þau sem síðan áttu eftir að verða honum að aldurtila ágerðust um mitt ár 2007. Friðgeir var mikill fjöl- skyldumaður og hafði hann ein- staka ánægju af að vera með fjöl- skyldu sinni. Einnig hafði hann mikla ánægju af silungsveiðum og síðustu ár hans stundaði hann þá iðju sem mest hann gat í sælureit fjölskyldunnar við Þverárhlíð í Borgarfirði sem fjölskyldan með hann í fararbroddi hafði nýlega reist sér. Þau Bjarnheiður og Friðgeir voru nýlega flutt í Kópa- voginn þar sem hann andaðist á heimili sínu í faðmi fjölskyld- unnar þann 6. maí síðastliðinn. Útför Friðgeirs fer fram frá Fella- og Hólakirkju í dag mið- vikudag og hefst athöfnin kl. 13. 1981, hennar sam- býlismaður er Ingv- ar Sigurðsson, f. 31. janúar 1980, barn þeirra er Heiða Björg, f. 10. desem- ber 2006, b) Auður Elín, f. 15. desember 1982. Auðbjörg er gift Úlfari Ragn- arssyni, f. 16. febr- úar 1965, sonur þeirra er Friðgeir, f. 10.3. 1998. 2) Þór- arinn Magni, f. 5. mars 1965, maki Ás- dís Hrönn Júlíusdóttir, f. 23.6. 1966. Börn þeirra eru a) Ingvar Örn, f. 27. júlí 1987 og b) Birna Marín, f. 16. febrúar 1991, unnusti hennar er Jón Pétur Gunnarsson, f. 2. júlí 1990. 3) Arnar Þórður, f. 23. janúar 1971, sambýliskona hans er Bylgja Mist Gunn- arsdóttir, f. 10. desember 1972. Börn Arnars eru a) Andrea Ýr, f. 17. desember 1990, móðir hennar er Bára Tómasdóttir, f. 16. mars 1970, b) Bjarmi Dagur, f. 27. mars 2000, móðir hans er Matthildur Gunnarsdóttir. Börn Arnars og Bylgju eru c) Garpur Ómar, f. 19. nóvember 2005, og d) Bríet Fönn, f. 4. mars 2007, auk þess sem Bylgja á þau Bergstein Loga Ívarsson, f. 19. júní 1998, og Tinnu Guðrúnu Ívarsdóttur, f. 2. nóvember 2000, og búa þau hjá Arnari og Bylgju. Friðgeir Jóhann Þorkelsson fæddist á Hellissandi og ólst hann upp á Laufási þar í bæ ásamt stórum systkinahópi. Snemma fór Friðgeir að stunda alla venjulega verkamannavinnu og þá fyrst og fremst við fiskvinnslu og útgerð. Á Laufási á Hellissandi, heimili föðurafa og ömmu, fæddust 12 börn og 10 komust til manns auk þess sem amma og afi ólu upp sonardótt- ur sína, Ástu Gestsdóttur, og var hún yngst í hópum. Afi og amma voru bæði fædd fyrir aldamótin 1900 og eru látin fyrir nokkru, afi árið 1981 og amma í hárri elli árið 1995. Af þeim börnum sem upp komust höfðu 5 bræður kvatt þennan heim og nú hefur enn verið hoggið skarð í hópinn með láti ástkærs föður míns Friðgeirs sem lést 6. maí aðeins 66 ára að aldri. Eftir standa Gugga, Geiri, Haukur, Stjáni og Ásta. Dánarorsök var krabbamein og dó bróðir hans Gest- ur úr svipuðu krabbameini fyrir rétt tveimur árum, krabbameinið virðist engum eira. Pabbi hafði legið á deild 11E á Lsp. og lagði hart að sér að komast heim. Honum auðn- aðist að komast heim, með hjálp heimahlynningar og ekki síst með hjálp mömmu. Hann fékk 4 daga heima og dó þar í rúmi sínu. Það var okkar lán að fá að kveðja hann heima. Á Laufási hefur oft verið fjör með allan þennan strákaskara og Gugga systir þeirra haft mikið að gera. Þær minningar sem ég hef af þeim bræðrunum er glaðlyndi og þeir voru hrekkjóttir með afbrigðum og hlógu hátt þegar upp komst um hrekkinn og Gugga systir þeirra jesúsaði sig í bak og fyrir þegar verst lét. Þetta fylgdi pabba alla tíð. Foreldrar mínir bjuggu fyrst á Stór-Hellu, litlu fallegu húsi sem var ofarlega við bæinn nálægt Lauf- ási. Þaðan á ég margar minningar um pabba og síðar frá Snæfellsásn- um og Skólagötunni meðan pabbi og mamma voru að byggja á Bárðar- ásnum en þar munum við systkin hvað best eftir okkur. Pabbi vann mikið en kvartaði aldrei yfir vinnu- álagi. Ef ekki hefði verið fyrir smæð þessa góða samfélags á Hellissandi kann að vera að vegna mikillar vinnu hefðum við misst af samvist- um við pabba, en það var ekki svo. Hann bara kippti okkur með í vöru- bílinn þegar hann var að vinna eða þegar við vorum orðin stærri tók okkur með í beitningarskúrinn þar sem við fengum að kynnast því hvernig átti að vinna og merkilegt beitning er ekkert svo slæm, svona þegar maður er kominn upp á lag með að stinga sig ekki. Svo komu frídagar og jólin eru „jól“ heima hjá foreldrum mínum og pabbi mesta jólabarnið með allar sínar seríur og jólaskraut. Pabbi hafði einnig afar mikinn áhuga flug- eldum og sprengdi óspart um öll áramót, en hann vildi hafa barna- börnin með sem höfðu af þessu gaman. Sonarsonur hans, Ingvar, bjargaði honum til margra ára þar sem stelpurnar í afabarnahópnum höfðu lítinn áhuga. Nafni hans Frið- geir var farinn að sýna þessu áhuga nú síðustu árin og reyndi afi allt hvað hann gat að vera með ef heils- an leyfði. Mesta ánægja pabba síðustu árin var sumarbústaðurinn í Þverárhlíð- inni og veiðin í vatninu. Ingvar, tengdasonur minn, var ötull við að fara með honum að veiða, og barna- börnin hans voru alltaf tilbúin. Þar kynntumst við pabba og mömmu upp á nýtt og pabba verður sárt saknað í sumar þegar við förum að fara upp í þennan sælureit. Guð geymi þig, elsku pabbi minn, þín dóttir Auðbjörg. Elsku pabbi. Nú ertu farinn frá okkur. Um hugann streyma tilfinn- ingar sem erfitt er að lýsa, sorg, söknuður, reiði, spurningar, minn- ingar og léttir. Sorg: yfir því að fá ekki að tala við þig, snerta þig, hlæja með þér eða gera með þér allt það sem okkur lét best að gera sam- an. Reiði: yfir að þú, ekki orðinn 67 ára, skulir tekinn frá okkur, þeim sem elskuðu þig og þú elskaðir, langt fyrir aldur fram. Spurningar: af hverju þetta þurfti að gerast strax og af hverju þú af öllum. Minningar: í hjarta okkar eigum við minningar um yndislegan föður, tengdaföður, afa og langafa. Léttir: að vita til þess að þjáningum þínum er lokið og að þú munir aldrei finna til aftur í líkingu við það sem þú hef- ur þurft að þola síðasta árið. Minn- ingar eru það eina sem við eigum eftir og allar eru þær á einn veg, minningar um yndislegan mann sem unni fjölskyldu sinni meira en nokkru öðru. Auðvitað veltir maður á þessari stundu fyrir sér hvort nóg hafi verið sagt eða gert, að eflaust hefði maður oftar getað sagt þér hversu mikið þú varst elskaður og hve mikils virði þú varst mér og fjöl- skyldu minni en þú vissir það klár- lega, oft þarf ekki orðin til, tilfinn- ingin ein nægir. Þú varst ekki að flíka tilfinningum þínum mikið og allt fram til þess síðasta varstu að hlífa okkur börnunum, þetta mun allt lagast var viðkvæðið þrátt fyrir að þú hafir líklega vitað að hverju stefndi. Undir það síðasta varstu þó farinn að viðurkenna að þér liði ekk- ert allt of vel og þá vissum við að eitthvað mikið var að þó vonin um bata væri alltaf til staðar. Þú varst mitt akkeri og skjöldur, hversu oft hef ég leitað leiðsagnar þinnar í gegnum árin með verkefni og úr- lausnir sem ég hafði hvorki getu né kunnáttu til að leysa. Nei var ekki til í þínum orðaforða, sama hvenær leitað var til þín þá var svar þitt ein- att „sko, ég kíki bara á þig“ Skemmtilegasta tímabil okkar var þegar ráðist var í byggingu sum- arbústaðar fyrir fjölskylduna, ekki var vílað fyrir sér eftir langan vinnudag að skjótast til Keflavíkur til að klára smíðina. Ekki léstu erf- iða bakaðgerð, sem varð til þess að þú haltraðir aðeins, aftra þér eða það að þú hafðir fengið erfitt hjarta- áfall stuttu áður, nei, verkið var þarna og það þurfti að vinna og það var gert með mikilli gleði í hjarta. Eftir að við komum „öskjuhlíðinni“ fyrir á sínum stað í Þverárhlíðinni og reistum „perluna“ þar við hlið held ég að þú hafir átt margar af þínum gleðilegustu stundum í seinni tíð þar sem þér féll ekki vel að vera aðgerðarlaus og þarna var sannarlega nóg að gera. Elsku besti pabbi minn, ég vildi að þú gætir ver- ið viðstaddur þegar síðasta spýtan verður rekin á sinn stað og síðasta skrúfan og ekki veit ég hvernig við eigum að geta þetta án þín en lífið heldur áfram, ég er ekki alveg bú- inn að sjá hvernig það gerir það án þín en við verðum að reyna og hugga okkur við það að þér líður betur hvar sem þú nú ert. Elsku besta mamma, ég veit að þetta er þér sérstaklega erfitt sem og ást- vinum öllum en við yljum okkur við mjög góðar minningar. Þórarinn Magni. Ljóst er að það eina sem við get- um verið viss um er að við hverfum úr þessum heimi. Mágur minn Frið- geir Jóhann Þorkelsson hefur kvatt, langt fyrir aldur fram. Ég finn löng- un hjá mér til að segja nokkur orð um þennan góða dreng. Ég vil þakka fyrir öll þessi ár sem við höfum verið samtíða. Ég fékk oft að dvelja á Sandi hjá þeim Heiðu systur og Friðgeir sem unglingur. Það var skemmtileg tilbreyting frá lífinu í sveitinni. Fyrir heimaalinn ungling úr Eyjahreppnum var það mikil forfrömun að fara í sund- kennslu á Hellissandi. Alltaf tók Friðgeir þessari litlu systur opnum örmum með sínu ljúfa hæglæti. Á unglingsárum mínum minnist ég Friðgeirs oftast að vinna. Þau hjón- in voru samtaka um það að byggja börnum sínum gott heimili. Það kostaði oft langan vinnudag en í þá daga var það sjálfsagður hlutur. Friðgeir var sá maður sem var alltaf til staðar en tróð ekki neinum um tær. Það er mjög sjaldgæft að hafa verið samtíða manni svo lengi og aldrei heyrt hann tala illa um nokkurn mann. Friðgeir og Heiða gengu með mér og syni mínum í gegnum erf- iðan missi og ég vil sérstaklega þakka fyrir fyrstu jólin eftir það þegar við Jón Þór dvöldum hjá þeim hjónum. Jón Þór naut þá umhyggju Friðgeirs eins og hann væri einn af börnum þeirra Heiðu. Börn hans, barnabörn og eitt lítið barnabarnabarn nutu hans einstöku elsku. Umhyggja hans fyrir þeim öllum entist til hins síðasta. Þegar þrek hans var þrotið og leið að lok- um komst fátt annað að en þau í huga hans. Friðgeir og Heiða systir eignuð- ust unaðsreit við hliðina á okkur í Helgavatnslandi. Þessi síðustu ár við uppbyggingu sumardvalarstað- arins veittu Friðgeir óteljandi ánægjustundir. Við hjónin erum þakklát fyrir all- ar samverustundirnar þar, sérstak- lega síðustu helgina hans þar fyrir stuttu. Það var eins og Friðgeir fengi einhvern aukakraft, fárveikur og kraftlítill en sami gamli gleði- og vinnuglampinn í augum hans. Elsku Heiða systir, börn, tengda- börn, barnabörn og barnabarn. Ykkar missir er mikill. Allir hafa misst góðan og heil- steyptan dreng. Þakkir fyrir allt frá minni fjölskyldu. Alda S. Gísladóttir. Í dag er til grafar borinn tengda- faðir minn Friðgeir Jóhann Þor- kelsson frá Hellissandi. Friðgeir og Heiða bjuggu á Hell- issandi til ársins 1984 en þá fluttu þau til Reykjavíkur og fyrir skemmstu fluttu þau í Kópavog. Á þeim tíma er þau Friðgeir og Heiða bjuggu á Hellissandi átti Friðgeir og rak vörubíl ásamt því að sinna öðrum þeim verkefnum sem til féllu. Í Reykjavík starfaði Friðgeir fyrstu tvö árin sem vörubílstjóri hjá Hagvirki en árið 1986 hóf hann störf hjá Efnissölu Guðjóns E. Jóhanns- sonar og starfaði þar til dauðadags. Friðgeir var fjölskyldumaður mikill og voru hans bestu stundir þegar fjölskyldan kom saman og voru afa- börnin í miklu uppáhaldi. Ef Frið- geir átti erindi við okkur að kvöld- lagi í desembermánuði þegar börnin settu skóinn út í glugga átti hann það til að banka á eldhús- gluggann um það leyti sem sveinki kom til byggða. Vissu börnin ekki hvað var að gerast, hvort sveinki væri virkilega kominn og þau ekki sofnuð sem hefði slæmar afleiðing- ar fyrir uppskeru morgunsins. Þau áttu eftir að átta sig á því að allt var í lagi þar sem það var bara stríðinn afi sem var að koma í heimsókn. Fyrir nokkrum árum byggðu þau Friðgeir og Heiða ásamt börnum sínum sumarbústað á fallegum stað í Þverárhlíð í Borgarfirði. Varð bú- staðurinn þeirra annað heimili yfir sumarmánuðina og var oft margt um manninn. Stutt var í silungsveiði í vatni nærri bústaðnum og dvaldi Friðgeir þar löngum stundum ásamt afabörnunum. Fyrir börnin skipti aflinn ekki höfuðmáli, það að fá að vera með afa og fylgjast með því sem hann gerði nægði eitt og sér. Fyrir einu og hálfu ári veiktist Friðgeir af illkynja sjúkdómi sem herti tökin jafnt og þétt og bar hann á endanum ofurliði. Friðgeir kvart- aði aldrei vegna líðanar sinnar, það var ekki hans að kvarta. Á þessum erfiðu tímum í lífi þeirra Friðgeirs og Heiðu hefur verið aðdáunarvert að fylgjast með hvernig Heiða hefur staðið þétt við hlið eiginmanns síns og sýnt fá- dæma styrk. Við kveðjum Friðgeir með sökn- uði en genginn er góður drengur sem setti sjálfan sig oft á tíðum skör neðar fyrir okkur hin. Hvíl í friði, við sjáumst þótt síðar verði. Úlfar Ragnarsson. Mig langar til að minnast tengda- pabba með örfáum orðum. Það eru rúmlega tveir áratugir síðan ég kom inn í fjölskylduna ykkar og fann ég strax fyrir hlýjunni sem einkenndi ykkur. Þegar við Tóti byrjuðum saman þá voruð þið Heiða nýflutt til Reykjavíkur frá Hellissandi og ég varð þeirra gæfu aðnjótandi að flytja inn á heimili ykkar. Það var alltaf stutt í hláturinn og brosið og annað eins jafnaðargeð, kannski bara „já hver þremillinn“. Seinna þegar krakkarnir voru fædd bjugg- um við síðan á neðri hæðinni hjá ykkur. Það var ómetanlegt fyrir krakkana og þá sérstaklega fyrir Friðgeir Jóhann Þorkelsson Hún virkaði svo fín- leg og varnarlaus en stóð þó keik undir þeim tilbrigðum sem lífið rétti henni. Ragna Vilhelmsdóttir hefur kvatt þetta tilverusvið. Af eigingirni ósk- um við þess að hún væri hér ennþá en enginn má sköpum renna og allt hefur sinn afmarkaða tíma. Líf og dauði. Ragna var hlý, skynsöm og indæl stúlka með fallega sál. Hún var sú sem við treystum í viðkvæmum mál- um. Ef upp kom vandamál þá redd- aði hún Ragna því bara eins og hendi væri veifað. Og alltaf jafnhógvær. Þegar við þökkuðum henni af heilum Ragna Vilhelmsdóttir ✝ Ragna Vilhelms-dóttir fæddist í Reykjavík 21. jan- úar 1958. Hún lést á gjörgæsludeild Landspítala 28. apr- íl sl. Útför hennar fór fram frá Graf- arvogskirkju 13. maí sl. hug varð hún stein- hissa, hún var jú bara að vinna sína vinnu. En hún gerði miklu meira en það sem skyldan bauð. Hún hafði skilning á mann- eskjunni, skilning á að það eru ekki allir felld- ir inn í sama rammann en eru samt gjald- gengir, þurfa að vera til og vilja eiga sér líf án niðurlægingar vegna þjóðfélags- stöðu. Við biðjum englana að fylgja okk- ar ástkæru Rögnu á nýjum leiðum. Það er enginn vafi að Guð hefur vantað hæfileikaríka manneskju til að sinna þeim sem minna mega sín. Það var hennar sérgrein. Sporin hennar á þessari jörð voru falleg og björt. Virðing og þökk fylgir minningu hennar. Aðstandendum vottum við dýpstu samúð. Ragnheiður Kolbrún og Anna Friðbergs.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.