Morgunblaðið - 24.08.2008, Blaðsíða 28

28 SUNNUDAGUR 24. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
E
inn góðan veðurdag í
sumar gekk ég fram á
Jörmund Inga Reykja-
víkurgoða þar sem hann
stóð í sparifötunum með
glæsilegan hatt og var að
uppfræða heilan hóp af
fólki sem býr við Mel-
haga í Reykjavík um uppvaxtarár sín við þessa
merku götu sem reist var á árunum þegar
stríðsgróðinn var sem óðast að komast í stein-
steypu.
Sannarlega dreif eitt og annað á daga Jör-
mundar og annarra íbúa götunnar á þessum
viðburðaríku árum þegar hið unga lýðveldi var
nánast að „missa barnatennurnar og fullorð-
instennurnar að koma niður“.
En Jörmundur Ingi á að baki mjög sér-
stæðan feril að ýmsu öðru leyti en hvað varðar
uppvaxtarárin, hann var sem kunnugt er alls-
herjargoði ásatrúarmanna og þjóðþekktur sem
slíkur en stundum er sagt að snemma beygist
krókurinn og hvar skyldi hann hafa farið að
beygjast í tilviki Jörmundar.
„Það var á Melhaganum. Ég held að það
hafi verið árið 1955 sem ég taldi mig vera al-
veg vissan um það að ég væri ásatrúar,“ segir
Jörmundur.
„Þá stofnaði ég með sjálfum mér Reykjavík-
urgoðorð. Þá var ég 15 ára og stundaði nám í
landsprófi í gamla Iðnskólanum við Tjörnina.“
„En hvernig mæltist þetta tiltæki þitt fyrir
hjá fjölskyldu þinni? „Fjölskyldan sagði ekk-
ert og ég veit nú ekki einu sinni hvort fólk hafi
tekið það alvarlega þótt ég hafi sagt eitthvað.
En fólkið mitt var sér mjög meðvitandi um að
ég hafði mikinn áhuga á trúmálum. Það hafði
miklar áhyggjur af því að ég læsi of mikið í
Biblíunni, það þótti varla normalt þótt það
þætti gott að vera kristinn.
Foreldrar mín, Jörgen F.F. Hansen kaup-
maður og Helga Eiríksdóttir Breiðdal (báðir
foreldrarnir eru með ættarnafn sem var sjald-
gæft), voru ekki ánægðir með að ég vildi ekki
fermast tæpum tveimur árum áður en ég
gerðist ásatrúarmaður. Ég féllst þó á að ferm-
ast af því að allir gerðu það. Svo miklaði ég
líka fyrir mér hvað ég myndi fá mikið af gjöf-
um. Ég fékk það mikið að það hefði nægt fyrir
bíl ef ég hefði haft bílpróf.“
Var skemmtilegt að búa á Melhaganum?
„Jú, ég man ekki annað en að það hafi verið
ósköp huggulegt, ef svo má segja. Foreldrar
mínir bjuggu á Melhaga 12 sem bygging-
arsamvinnufélag verslunarmanna reisti. En
flest önnur hús á Melhaganum voru byggð af
bankamönnum, þarna var því eiginlega fjár-
málamiðstöðin í bænum.
Þegar við komum á Melhagann árið 1953
var þetta malargata og allan tímann voru
þarna þeir alstærstu drullupollar sem ég hef
séð. Melaskólinn var við eystri enda götunnar
en kókakólaverksmiðjan við hinn endann. Það
átti eftir að byggja ein fjögur hús þegar við
fluttum í götuna. Beint á móti okkar húsi stóð
risastór braggi sem ég vissi ekki til hvers var
notaður, enginn sást fara þar inn eða út, enn
bragginn bar ægishjálm yfir götumyndina.
Hinum megin við götuna frá Kókakólaverk-
smiðjunni var Camp Knox. Það var ekki mikill
samgangur milli íbúa Melhaga og Camp Knox.
En það gengu miklar sögur um íbúana,
ábyggilega langflestar ósannar, og systkini
mín sem bjuggu þarna sögðu mér að þau
hefðu aldrei farið heim með skólasystkinum
sínum sem bjuggu í kampinum. Ég var í
Gagnfræðaskóla Vesturbæjar í gamla Stýri-
mannaskólanum sem síðan flutti út í JL-húsið.
Kórónaði allt saman
Ég er elstur sex systkina svo það var líflegt
hjá okkur, tvö þau yngstu fæddust á Melhag-
anum.
Allar konur voru heimavinnandi á þessum
árum og fylgdust vel með því sem gerðist í
götunni.
Einu sinni fékk yngsta systir mín stóra
dúkku frá Ameríku sem mjög líktist ungbarni.
Sú næsta fyrir ofan hana, sem þá var átta ára,
tók dúkkuna, sem var á stærð við ungbarn, og
skellti henni í barnakerruna og hljóp með
hana fram og aftur um götuna með miklum til-
þrifum. Ég held að önnur hver kona við göt-
una hafi verið búin að hringja í mömmu og jes-
úsa sig yfir meðferðinni á litla barninu. Þegar
systir mín var orðin viss um að allar konurnar
væru farnar að fylgjast með henni greip hún
dúkkuna á öðum fætinum og hljóp með hana
inn í húsið. Þetta kórónaði allt saman.
Ég bjó ekki stöðugt á Melhaganum, ein tvö
ár bjó ég hjá afa og ömmu á Laufásvegi 63.
Þau voru þá ein í risastóru húsi. Þau dóu með
mjög stuttu millibili 1958 og ári síðar fór ég til
Danmerkur.“
Byggingatæknifræði og arkitektúr
Hvað varstu að gera þangað?
„Ég fór til að stúdera byggingatæknifræði
og arkitektúr. Ég hafði þó meiri áhuga á að
verða stjörnufræðingur en það þótti ekki væn-
legt lifibrauð. Í Kaupmannahöfn var ég í tvö
ár í skóla en kom þá heim og fór að vinna í
samstarfi við eiginmann föðursystur minnar,
Guðmund Guðjónsson arkitekt, við að teikna
Trú og lífsýn goða
Morgunblaðið/Kristinn
Reykjavíkurgoðinn Aðalstarf Jörmundar Inga er að sinna Reykjavíkurgoðorðinu en hann lætur sig dreyma um að skrifa bók.
Í ágústmánuði miðjum sagði
Jörmundur Ingi Reykjavík-
urgoði hópi fólks frá æskuminn-
ingum sínum á Melhaga. Guð-
rún Guðlaugsdóttir ræddi við
hann og fékk ítarlegri upplýs-
ingar um æviferil hans, sem vík-
ur talsvert frá meðalkúrfunni.
skóla, kirkjur og félagsheimili á vegum húsa-
meistara ríkisins.
Í þessu var ég ein þrjú til fjögur ár. En svo
varð ég afhuga húsateikningum og hætti áður
en ég fékk réttindi.“
Sástu eftir því?
„Bæði og. Ég hef síðan unnið mikið við
hönnun, bæði á arkitektastofum og eins átti ég
mitt eigið innréttingafyrirtæki í nokkur ár.“
Talaðu við hann Sveinbjörn
Hvernig fór þetta starf saman með hinu
fjöruga trúarlífi þínu?
„Það rakst aldrei á nema samstarfsmenn
mínir kvörtuðu stundum yfir að ég væri að
sækja blót þegar mikið var að gera. Ásatrúar-
félagið var stofnað 1973. Ég hafði löngum ver-
ið að tala við menn og hvetja þá til að samein-
ast mér í Reykjavíkurgoðorði en það gekk
ákaflega illa. Ég sat löngum stundum á kaffi-
húsum þessara erinda, ekki síst á Mokka. Eitt
sinn var ég að tala við mann sem ég man ekki
lengur hvað heitir og reyna að fá hann til að
vera með mér í þessu. Þá sagði hann: „Þú ætt-
ir að tala við Sveinbjörn Beinteinsson frá
Draghálsi, hann er alltaf að staglast á þessu
sama.“
Á þessum tíma þekkti ég Sveinbjörn ekki
Nokkru áður en Jörmundur stofnaði Ása-
trúarfélagið með öðrum tók hann þátt í
stofnun Framboðsflokksins, eða O-listans.
„Flestir stofnendur voru miklu yngri en ég
og nemendur Ólafs Ragnars Grímssonar í
stjórnmálafræði við Háskóla Íslands. Þetta
var mikið fjör og sprell í fjölmiðlum og ég
held að við höfum í raun komið sjónvarpinu
inn í kosningabaráttuna, fyrir okkar tíð
voru haldnir framboðsfundir í sjónvarpinu,
nokkurs konar leiðinleg útgáfa af hinum
fjörugu framboðsfundum sem haldnir voru
um land allt. Þegar menn voru komnir í
sjónvarpssal urðu allir ákaflega uppstilltir
og þurrpumpulegir. Við sprelluðum í sjón-
varpinu og vorum meira að segja svo ófor-
skömmuð að selja inn á framboðsfundi og
fylltum húsið. Það er aldrei að vita hvort ég
hefði haldið áfram í pólitík ef ekki hefði
komið til stofnum Ásatrúarfélagsins. Fram-
boðsflokkurinn var grín, en öllu gríni fylgir
nokkur alvara. Pólitíkin í dag er löngu búin
að slá O-flokkinn út.“
O-framboð mikið sprell