Morgunblaðið - 20.09.2008, Side 31

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. SEPTEMBER 2008 31
ótrúlegur kjarkur. Hverjum hefði
til dæmis dottið í hug að skafa veg
utan í Hrafnholur á Svalvogaleið
með jarðýtupísl nema Ella á Kjar-
ansstöðum – í standberginu þar sem
jafnvel hvítfuglinn átti erfitt með að
fóta sig? Jú, vel má vera, að ein-
hverjum hafi dottið það í hug, en að
framkvæma það: af og frá, enda
löttu margir hann þess. Það efldi
Ella fremur en hitt. Eiginlega var
Elli einn af náttúrukröftum lands-
ins. Góðar vættir ákváðu því að
vaka yfir honum og syni hans við
þetta einstæða verk og fleiri: „Geisli
og orka fjallsins unnu með mér“,
sagði hann löngu seinna.
Elli var ljúfmenni og einstaklega
bóngóður. Þess nutu margir og í
mörgu. Þannig létti hann búendun-
um tveimur í Lokinhamradal síð-
ustu búskaparárin þar meðal ann-
ars með því að leggja þangað vegi
og halda við árlega, á meðan það
virtist til þess settum stofnunum
samfélagsins um megn. Dyttaði að
húsum og öðrum mannvirkjum eða
reisti og smíðaði ný, enda bráðhag-
ur. Okkur Kirkjubólsfólki var hann
góður. Mörg undanfarin ár kom Elli
til sauðburðarverka. Til þeirra vors-
ins starfa hlakkaði hann jafnan;
bóndinn í hjarta hans sagði til sín.
Hans deild fjárhúsanna var í örugg-
um höndum. Systkinum mínum létti
Elli þannig bústörfin með margvís-
legri aðstoð, og smitandi hressileik-
inn fylgdi honum hvert spor. Móður
minni og móðurbróður þótti líka
sérlega gaman að fá Ella í heimsókn
þegar minna lá við og næði gafst til
þess að spjalla og njóta stundarinn-
ar. Fyrir allt þetta er nú þakkað af
heilum hug um leið og ástvinum
Ella eru sendar innilegar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning Ella
frá Kjaransstöðum.
Bjarni Guðmundsson.
Elís Kjaran Friðfinnsson er
örugglega einn þekktasti Dýrfirð-
ingur samtímans. Framlag hans til
vegagerðar á Vestfjörðum verður
minnisvarði um hann til framtíðar.
Þar fór hann ekki troðnar slóðir
heldur lagði nýjar í bókstaflegri
merkingu. Þegar ég var tólf ára
gamall í sveit á Hrafnabjörgum í
Arnarfirði sumarið 1974 varð sú
bylting að vegur kom í hlað. Þar átti
Elís Kjaran stærstan þátt þó fleiri
hafi komið þar að. Bátur eða tveir
jafnfljótir voru ekki lengur einu
tækin til að komast í Lokinhamra-
dal. Hrafnholur yst í vestanverðum
Dýrafirði, þar sem vegurinn liggur
á klettasyllu, og vegurinn í fjörunni
undir Skútabjörgum milli Hrafna-
bjarga og Stapadals eru án efa með
mögnuðustu vegastæðum landsins.
Á fyrstu árum vegarins jókst um-
ferðin jafnt og þétt en vorið 1984
lagði Elli veg frá Hrafnabjörgum
inn í Stapadal og þar með var orðið
fært á bíl hringinn fyrir Nes eins og
margir heimamenn orða það. Það
vor hélt hann til á Hrafnabjörgum.
Eitt kvöldið sagði hann okkur að
hann teldi sig komast með vegar-
slóðann inn fjörur daginn eftir og ef
það gengi myndi hann gista á
Hrafnseyri næstu nótt. Á hvorugan
bæinn skilaði hann sér það kvöld né
um nóttina. Áhyggjur vöknuðu og
ég var sendur af stað til að athuga
málið. Vegurinn var þá afar mjór og
hallaði víða og engin leið að snúa við
og ekki bætti úr skák að ég hafði
áhyggjur af ýtustjóranum. Þegar ég
nálgaðist Hilluháls sá ég ýtuna.
Hún var á hreyfingu og þegar ég ók
nær sá ég Ella sjálfan í sætinu, ber-
an að ofan í morgunsólinni, en þá
var liðinn rúmur sólarhringur frá
því að hann fór frá Hrafnabjörgum
morguninn áður. Hann stökk bros-
andi út úr ýtunni þegar hann sá mig
og skildi ekkert í því að nokkur
hefði haft áhyggjur af honum. En
svona var Elli, ákefðin og hugsjónin
ofar öllu. Kynni okkar og vinátta
hefur staðið samfellt frá þessum
tíma. Við Beta minnumst með þakk-
læti og ánægju margra samveru-
stunda með Ella á liðnum árum og
þá ekki síst í öll þau skipti sem við
dvöldum hjá honum í húsinu hans á
Þingeyri. Ástvinum hans öllum
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning hans.
Skarphéðinn Garðarsson (Batti).
✝ Héðinn Breið-fjörð Valdimars-
son fæddist í Efri-
Miðvík í Aðalvík 27.
febrúar 1933. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ísa-
firði 11. september
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Valdimar Þor-
bergsson bóndi í
Efri-Miðvík, f.
14.11. 1906, d. 7.9.
2001 og Ingibjörg
Guðrún Bjarnadótt-
ir f. 19.9. 1908, d. 11.10. 2002.
Héðinn var elstur þriggja systk-
ina, en systkini hans eru Birgir,
búsettur á Ísafirði, f. 30.7. 1934,
kvæntur Maríu Erlu Eiríksdóttur
og Birna Unnur, f. 1936, búsett í
Reykjavík.
Héðinn ólst upp í foreldra-
húsum í Miðvík til
ársins 1944, en þá
flutti fjölskyldan að
Sæbóli í Aðalvík.
Árið 1947 flutti fjöl-
skyldan til Ísafjarð-
ar og hefur Héðinn
átt þar heima alla
tíð síðan.
Ævistarf Héðins
var sjómennska,
fyrst á land-
róðrabátum, síðan á
togskipum og síðast
á skuttogaranum
Guðbjarti IS. Þegar
hann hætti sjómennsku fór hann
að vinna hjá Hraðfrystihúsinu
Norðurtanga h.f. og starfaði þar
allt þar til hann hætti störfum
vegna aldurs.
Héðinn verður jarðsunginn frá
Ísafjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Í dag kveðjum við Héðin föður-
bróður okkar. Héðinn kvæntist ekki
og bjó í foreldrahúsum meðan afi og
amma voru á lífi. Eftir að afi og
amma dóu með árs millibili 2001 og
2002 fluttist Héðinn á Hlíf, íbúðir
fyrir aldraða á Ísafirði. Hann var þá
að nálgast sjötugt. Það má segja að
honum hafi ekki verið ætlað að búa
lengi einn.
Sjötíu og fimm ára er ekki hár ald-
ur í dag að manni finnst. Afi, pabbi
Héðins, var tæplega 95 ára þegar
hann dó og amma 94 ára. Ég átti því
von á því að hann yrði með okkur
mun lengur og því er eins og Héðinn
hafi dáið fyrir aldur fram.
Héðinn frændi hafði sjálfur húmor
fyrir því hversu lengi hann bjó í for-
eldrahúsum. Fyrir stuttu sagði hann
mér að hann hefði hitt mann sem bar
systkinum hans, Birgi og Birnu, vel
söguna og hældi þeim óspart. Héð-
inn sagðist hafa svarað að það hefði
tekist ótrúlega vel með uppeldið á
þeim miðað við hvað það hafi verið
stutt. En sjálfur bjó hann í foreldra-
húsum í tæp sjötíu ár.
Héðinn fylgdist afar vel með okk-
ur börnum systkina sinna og afkom-
endum okkar. Það má því segja að
þótt hann hafi ekki átt börn sjálfur
átti hann stóra fjölskyldu í okkur,
börnum, barnabörnum og barna-
barnabörnum systkina sinna. Sér-
staklega var hann mikið með barna-
barni Birnu systur sinnar, Heiðari
Birni, og reyndist honum ávallt vel.
Það var margt gott í Héðni og
sýndi hann það í umgengni við okk-
ur. Hann var ljúfmenni sem sjaldan
hallaði orði á nokkurn mann þótt
hann hefði sterkar skoðanir. Þar var
hann líkur föður sínum sem aldrei
talaði illa um nokkurn og vildi öllum
vel. Það eru forréttindi að fá að
kynnast svona fólki eins og þeim
feðgum og Ingu ömmu enda var allt-
af gott að koma við í Tangagötunni
þar sem þau bjuggu fyrst á Ísafirði
eða í Sundstræti og ávallt var vel
tekið á móti okkur.
Í gær voru liðin 100 ár frá fæðingu
Ingu ömmu, móður Héðins. Nú eru
þau öll farin, Valdi afi, Inga amma og
Héðinn frændi. Í uppvextinum voru
þau þrjú svo stór hluti af lífi okkar.
Oftast komum við systkinin og
frændsystkini til þeirra í frímínútum
í barnaskóla og fengum kaffi og
brauð, og minnumst við þeirra
stunda með mikilli hlýju.
Héðni viljum við þakka þá vináttu
og væntumþykju sem hann gaf okk-
ur og fjölskyldum okkar.
Stefanía, Oddný, Valdimar og
Erla Kristín Birgisbörn.
Frændi minn, Héðinn B. Valdi-
marsson lést 11. sep sl. á Sjúkrahús-
inu á Ísafirði. Frændi ólst upp í Að-
alvík en fluttist á unglingsárum til
Ísafjarðar þar sem hann bjó síðan.
Það er margs að minnast þegar ég lít
nú til baka yfir farinn veg og hugsa
um tímann sem ég fékk með honum.
Alla tíð höfum við verið nánir og
óhætt er að segja að á þeim tæplegu
þrjátíu árum sem liðin eru frá fæð-
ingu minni, höfum við eytt miklum
og dýrmætum tíma saman.
Það byrjaði fljótt að renna í þann
tímatank. Má segja að runnið hafi
jafnt og þétt í gegnum árin, þó
stundirnar hafi verið fleiri áður, en
ég flutti suður og hóf minn búskap
fyrir um áratug. En heimsóknir hafa
verið reglulegar og t.a.m á þessu ári,
meðan heilsan leyfði töluðum við
saman nánast daglega símleiðis, eins
reyndi ég eftir megni að fara til Ísa-
fjarðar, því við vissum jú báðir hvað
var í nánd.
Frændi var sjómaður í húð og hár.
Hann var sæfari sem var einn af
þeim duguðu og færðu björg í bú til
handa íslensku þjóðinni um áratuga
skeið. Hinsvegar vildi þannig til að
frændi hætti til sjós þegar ég var um
fjögurra vetra og kom í land eins og
sagt er. Var það kannski öðru frem-
ur til þess að tengsl okkar urðu eins
djúp og raun bar vitni.
Sá tími, reynsla og arfleið sem
frændi lét mér í té, og ekki er hægt
að þakka í orðum. Mun ég búa að um
ókomna tíð. Maður huggar sig við
þessar aðstæður að í framtíðinni
verði ógjarna hægt að ylja sér við
glóðir minninganna .
Það var hinn 31. ágúst sl. sem ég
sá hann frænda minn í síðasta sinn.
Var hann þá á lokastigum sinna veik-
inda eftir erfiðar þrautir við þann vá-
lega sjúkdóm sem krappameinið er.
Sú upplifun að sjá allan þann lífsvilja
sem ætíð einkenndi frænda minn
fær ungann mann eins og mig til að
staldra við og sjá ákveðna hluti í ann-
arskonar ljósi. Má segja að sú bar-
átta hafi komið hvað best í ljós á okk-
ar síðasta fundi á sjúkrahúsinu.
Frændi hafði sofið djúpt í tölu-
verðan tíma við agnarsmáan hjart-
slátt þegar mig bar að garði rétt fyr-
ir hádegi, og virtist sem svo að hans
tímaglas væri senn orðið fullt. Þegar
fokið virtist í skjólin flest seinni part
sama dags opnaði hann augun, rétt
eins og um gamlan hádegisblund í
Sundstræti 26 hefði verið um að
ræða. Beið ég eftir að næsta skref
yrði að fara fram í eldhús og ræða
við ömmu og afa um nýjustu tíðindin
þjóðmálunum.
Já, hann frændi minn barðist vel
en nú fær hann loks sína hinstu hvíld
við hlið gömlu hjónanna í Sundstræt-
inu, sem ekki síður höfðu djúpstæð
áhrif á mig. Þetta hafa verið forrétt-
indi alla tíð að fá að njóta samveru-
stunda þeirra þriggja. Má segja að
hvarmurinn örlítið vökni þegar
hugsað er um árin sem liðin eru og
sólina sem alltaf skein. Það var aldr-
ei rigning í Sundstræti 26.
Heiðar Birnir Torleifsson.
Á myndskeiði minninganna frá
bernskuárunum er Héðinn frændi,
bróðir mömmu, á öllum myndum.
Hann bjó alltaf heima hjá ömmu og
afa sem var mitt annað heimili, og
þar sem ég átti heima í sömu götu
var stutt að hlaupa í heimsókn. Héð-
inn kenndi mér að fara vel með hluti.
Hann gaf mér mitt fyrsta reiðhjól,
sem var rautt með hvítum dekkjum,
er ég var 6 ára, hann kom með það
heim úr siglingu frá Noregi. Engin
stelpa átti svona hjól á Ísafirði og
það fékk enginn að prufa hjólið, hann
hjálpaði mér að fara vel með það.
Í herbergi hans var gott að koma,
þar var yfirleitt til Mackintosh kon-
fekt eða annað góðgæti. Eftir að ég
eignaðist dæturnar, þá nutu þær
góðsemi hans í hvívetna. Hann fór
oft með þær í bíltúr í rauða bílnum
inn í fjörð eða niður á höfn að skoða
skipin, og svo var farið niður í fjöru
að kasta steinum í sjóinn. Er heim
var komið þá gaf hann þeim Nóa Sí-
ríus súkkulaðilengju og bláan ópal.
Alltaf hringdi hann rétt eftir hádegið
á jóladag til að óska okkur gleðilegra
jóla og vildi fá að tala við alla á heim-
ilinu. Héðinn var alltaf boðinn og bú-
inn að rétta mér og mínum hjálp-
arhönd.
Það er skrýtin tilfinning að þau
séu öll farin, amma, afi og nú Héðinn
frændi. Það verður tómlegra að
koma heim á Ísafjörð í framtíðinni.
Þeim fer fækkandi er standa manni
næst frá æskuárunum. Takk fyrir
allt, elsku frændi minn, þín verður
sárt saknað af okkur öllum. Hvíl í
friði.
Þórný María Heiðarsdóttir
og fjölskylda.
Lítill strákur stendur við eldhús-
gluggann heima hjá ömmu sinni og
starir út á götuna. Það er farið að
rökkva. Allt í einu kemur maður fyr-
ir hornið. Hann er meðalmaður á
hæð, grannur og fer hratt yfir.
Strákurinn hópar upp yfir sig:
„Hann er að koma.“ Hann hleypur út
úr eldhúsinu og fer í loftköstum nið-
ur stigann. Nær að koma sér í
gúmmískóna áður en hann hleypur í
átt að manninum. Þeir fagna hvor
öðrum og ganga síðan saman hönd í
hönd heim. Þetta var Héðinn frændi
að koma heim af sjónum. Í minning-
unni frá þessum uppvaxtarárum á
Ísafirði var Héðinn ýmist að fara á
sjóinn eða koma af sjónum. Sjó-
mennskan var hans ævistarf þar til
hann af heilsufarsástæðum neyddist
til að taka sjópokann sinn. Eftir það
vann hann í landi.
Þegar hann var heima var oft kátt
á hjalla í herberginu hans heima hjá
afa og ömmu. Þá komu vinirnir ein-
att í heimsóknir og drukku fullorð-
insdrykki. Þessar heimsóknir voru
oft og tíðum gulls ígildi fyrir strák-
inn því vinunum fylgdi einatt gnótt
af gosdrykkjum. Héðinn gat verið
launfyndinn og fljótur að sjá spaugi-
legar hliðar á tilverunni. Stundum
titraði eldhúsið í Tangagötunni
stafna á milli undan hlátrasköllum
þegar hann var að segja sögur af
sjónum. Þær kryddaði hann með því
að herma eftir söguhetjunum. Fyrir
vikið stóðu þær ljóslifandi fyrir hug-
skotssjónum þeirra sem á hlýddu.
Seinna þegar strákurinn hafði ald-
ur til kom oft fyrir að Héðinn hringdi
og spurði hvort menn hefðu ekki
tíma til að kíkja yfir og fá sér í glas,
jafnvel fara á ball síðar um kvöldið.
Þá sem nú var flotinu ekki neitað.
Var þá gaman að sitja í stofunni hjá
afa og ömmu eða í herberginu hjá
Héðni, spjalla saman, hlusta á tónlist
og heyra nýjar og sígildar sögur af
sjónum. Þess á milli tók hann strák-
inn oft með sér í bíó og á leiksýn-
ingar á Ísafirði.
Eftir því sem árin liðu og strák-
urinn var langdvölum í öðrum lands-
fjórðungum og jafnvel erlendis urðu
samskiptin ekki eins tíð og áður. Það
voru þó alltaf fagnaðarfundir þegar
þeir hittust, sagðar fréttir af hvor
öðrum og skipst á skoðunum af
mönnum og málefnum. Héðinn var
einn af þeim stóru í lífi unga stráks-
ins. Verður honum seint fullþakkað
fyrir allt það sem hann gerði fyrir
þennan frænda sinn. Blessuð sé
minning Héðins Valdimarssonar.
Guðmundur Rúnar Heiðarsson.
Mig langar að minnast hans Héð-
ins frænda með nokkrum orðum.
Þegar ég hugsa um Héðin frænda
kemur alltaf strax upp í huga minn
heimili hans og langafa og langa-
ömmu þar sem alltaf var heitt á
könnunni og alltaf einhver til að
veita manni félagsskap með ýmsum
hætti og þá sérstaklega með spilum.
Þær eru óteljandi stundirnar sem
Héðinn deildi með manni sem
strákling en aðal-sportið var alltaf að
fara með honum á rúntinn á For-
dinum í ýmsum erindagjörðum eða í
hjólatúr niður á bryggju og taka á
móti togurum sem voru að koma í
land eða veiða á bryggjukantinum og
oftar en ekki var Heiðar Birnir stóri
frændi með í för.
Héðinn var alltaf svo góður við
okkur frændsystkinin og tók m.a
alltaf upp á vídeóspólur alls konar
efni úr sjónvarpinu sem manni þótti
ekki leiðinlegt að horfa á þegar mað-
ur kom í heimsókn og man ég þá sér-
staklega eftir Jón Oddi og Jóni
Bjarna. Eins má ekki heldur gleyma
Kim Larsen sem Héðinn spilaði oft
fyrir mann í segulbandstækinu sínu.
Nú er Héðinn farinn frá okkur,
lagstur til hinstu hvíldar og kominn
til Valda afa og Ingu ömmu. Ég er
þakklátur Héðni fyrir allar stundirn-
ar sem við áttum saman og þær mun
ég varðveita í huga mínum um ókom-
inn ár.
Þar sem ég sé mér ekki fært að
vera viðstaddur útförina vegna náms
erlendis vil ég votta öllum ættingjum
mína dýpstu samúð. Hugur minn er
hjá ykkur.
Hávarður Olgeirsson.
Elsku frændi. Ávallt munum við
minnast þín um ókomna tíð. Alltaf
varstu til staðar er við komum í
heimsókn. Undarlegt er það nú að þú
sért farinn. Aldrei munum við
gleyma bíltúrunum góðu er við
bjuggum á Ísafirði. Þá var alltaf
stoppað við litlu bláu sjoppuna inn í
firði og keyptur þar blár ópal. Þú
sast oft með okkur og horfðir á sjón-
varpið, alltaf beinn í baki alveg sama
hvað við sátum lengi. Þú tókst
barnaefnið alltaf upp á spólu svo við
gætum horft er við kæmum í heim-
sókn.
Hvíl í friði, elsku besti frændi.
Díana Ósk, Unnur Birgitta,
María og Rakel.
Með nokkrum orðum langar mig
að minnast Héðins Valdimarssonar.
Í mörgum húsum á Ísafirði á árum
áður bjuggu margar fjölskyldur og
oft mannmargar. Á Tangagötu 17
bjó Héðinn með fjölskyldu sinni á
efri hæðinni og mín fjölskylda á
neðri hæðinni. Þetta hús var og er
oft nefnt Guðmundar Sæmundsson-
ar húsið.
Árið 1968 fæddist sonur minn og
farinn var að heyrast barnsgrátur
frá neðri hæðinni. Aldrei mætti ég
Héðni án þess að hann spyrði hvern-
ig litli kútur hefði það. Einu sinni
sem oftar hittumst við í forstofunni
og rétti hann mér þá góða peninga-
upphæð með þeim orðum að nú
skyldi ég kaupa eitthvað hlýlegt og
gott fyrir litla piltinn fyrir veturinn
því það yrði kalt í vetur.
Þetta var rausnarlegt af honum og
tveimur dögum áður en Héðinn lést
hafði ég tækifæri til að rifja þetta
upp með honum.
Nú eru að verða 40 ár síðan blái
gallinn var keyptur.
Síðar fluttu Héðinn og fjölskylda í
Sundstrætið og fór ég oft þangað í
kaffi og heimabakkelsi því eins og
Inga mamma hans sagði þýddi ekk-
ert annað að bjóða þeim feðgum.
Ég sendi ættingjum Héðins sam-
úðarkveðjur og hef þá trú að minn-
ingin um Héðin lifi um ókomin ár
með börnum og barnabörnum systk-
ina hans.
Héðinn var góður frændi.
Ingibjörg Sigurlaugsdóttir.
Héðinn Valdimarsson