Skinfaxi - 01.12.1932, Blaðsíða 4

156
SKINFAXl
styðnr þessa aðslöðu: Fjölmenni stéttarinnar, og þar
af margt áliugafólk á léttasta slceiði, náin samvinna
við almenning, sem ber fjárliagslegar byrðar skóla-
lialdsins, og loks vís velvildarhugur fólksins og sam-
úð, ef sæmilega tekst til um störfin.
Stétt, sem er í sköpun, nýtur einnig þeirrar góðu
aðstöðu, að hún skapar sjálf sin stéttar- og siða-
lög, ásamt öðrum starfsháttum sínum. Hún dregst
ekki með neinn arf í kyrrstæðum og lamandi venj-
um. Hún á allan aðgang að reynslu eldri stétla, án
þcss að hafa einnig hlotið i arf samábyrgð sinnu-
leysis og lilífðar. Það er á færi núlifandi kennara að
ráða meiru um það þroskamót, sem á stéttinni verð-
ur í framtíðinni, en gömlu stéttirnar geta gert. Og
það má ekki vera háð neinni tilviljun, hvað ofan á
verður í þeim efnum. Þar á að leggja aðallínurn-
ar strax af ráðnum hug, kvcða á um það, hvað vinna
sknli stéttinni til hánda af starfs og lífsskilyrðum.
Það liggja til þess gild rök, að í stéttaskilningi
eru liérlendir kennarar skemmra á veg komnir en
ýmsir aðrir. Kennarinn hefir til þessa dags verið
öðrum þræði bóndi, iðnaðarmaður eða sjómaður. Eða
að minnsta kosti maður, sem álti tryggan aðgang
að öðrum störfum, þann langa tima árs, er liann var
ekki að kennslu. Hann var ekki knúinn til þess að
líta á uppeldisstarfið sem meginstarf sitt. Þetla er nú
breytt. Starfstími kennaranna vex, kennslan skipar
miklu meira rúm en áður, og það er að verða þröngt
um kennarann á vinnumarkaðinum á sumrum.
Kennaranámið hefir lika liér verið með því allra
minnsta, sem tíðkast með mönnuðum þjóðum. Auk
þess að allvcrulegur hluti námstimans hefir gengið
til venjulegs gagnfræðanáms, liefir liinn hlulinn að
mestu gengið til bóknáms, bendinga og hollráða um
uppeldi og kennslu, en ekki starfa og æfinga undir
umsjá reyndra kennara. Með öðrum þjóðum, þar