Skinfaxi - 01.12.1932, Blaðsíða 22

174
SKINFAXI
álit og meiri virðingu fyrir augliti iiinna „betri borg-
ara“. En slik virðing næst aldrei nema fyrir tilstilli
framangreindra veraldargæða. Snauður maður, sem
verður að neita sér um öll lífsþægindi, getur aldrei orð-
ið mikils metinn. Hið mesta sem liann má vænta af
hinum betri borgurum, er það að kennt verði í brjósti
um liann og ofurlitill skammtur af meðaumkvun látinn
i té út á vandræði lians, en þó því aðeins, að hann sé
skikkanlegur og góður og sýni ekki neinn kala, eða
ótuktarskap í þeirra garð.
Óll liin veraldlegu gæði sjá börn hinnar fálæku al-
þýðu i heimkynnum binna ríku. Þessi gæði verða tak-
mark óska þeirra og vona. Slíkum gæðum vilja þau
ná sér til handa, ef mögulegt er.
Það breytir engu um vonir og óskir hinnar bjart-
sýnu æsku, þólt sú staðreynd sé fyrir hendi, að lang-
samlega mestur hluti liinnar uppvaxandi kynslóðar
livers tima, hlýtur jafnan að verða dæmdur til að laka
upp merki feðra sinna og mæðra og lifa sama tilgangs-
lilla og þægindasnauða lífinu og þau lifðu.
Hver kynslóð sem upp fæðist, elur í brjósti sér
djarfar vonir og stóra drauma á meðan hún er ung og
ókúguð af baráttunni fyrir daglegu brauði. Og þótt
árin færist yfir og hin Iiarðvítuga lífsbarátta sé fyrir
löngu búiu að sópa burtu öllum liugarórum um það
að vinna sig upp úr hinni vinnandi stétt, lifir þó i hjört-
urn flestra alveg fram í rauðan dauðann einhver óljós
von eða þrá um það, að lakast megi með iðni, sparsemi
og dugnaði að hrinda burt oki fátæklar og allsleysis,
sem livíll liefir og hvilir á mörgum alþýðunnar börn-
um eins og andstyggileg mara. Takmarkið verður þá:
eitthvað örlitið bætt lífsskilyrði, svolílil þægiiuli fram
yfir það allra frumstæðasta. En jafnvel þctta lága og
að því er virðist auðsótta lakmark virðist í sorglega
mörgum tilfellum verða býsna torsótt. Margir eru þeir,
sem eftir liálfrar aldar látlaust strit standa jafnfjarri