Skinfaxi - 01.12.1932, Blaðsíða 30

182
SKINFAXI
komizt liafa upp á tind frægðar, auðs og mannvirðinga.
Fjallið freistar til uppgöngu, en tala þeirra, sem
áskapað er að komast upp, er takmörkuð. Allt af verða
þeir fleiri og fleiri, sem snúa við og hröklast ofan aftur.
Allt af verða þeir fleiri og fleiri, „sem er kastað niður
fyrir riðið, þegar hinir útvöldu setjast til borðs“,
cins og merkur erlendur ritliöfundur hefir komizt að
orði.
Hvað gerir þetta fólk? Sumt tekur því með — ef
ekki kristilegri, þá borgaralegri þolinmæði. Það nöldr-
ar kannske eitthvað í barm sér um óheppni í lífinu,
óblíð örlög og eitthvað þessháttar og lætur svo ]iar við
sitja.
En svo eru aftur aðrir, sem taka þessu öllu alvar-
legar. Þeir fyllast gremju og andúð gegn mönnunum,
sem standan á tindunum, með „brúði lífsins“ við hlið
sér, þessa „brúði“, sem allir eru skotnir í, en svo fáum
er auðið að njóta. Hver er liún eiginlega? Forfeður okk-
ar kölluðu hana Gullveigu; þeir brenndu liana
þrisvar, en hún lifnaði jafnan aptur, þvi að hún er
ódauðleg, eins og mannssálin. Hún getur tekið á sig
allskonar gerfi og hún getur líka skipt um nöfn. í ís-
lenzkum nútímabókmenntum liefir hún hlotið nýtl
nafn, karlkyns, og er kölluð J ó s a f a t.
Það er kannske ljótt af fólkinu, sem ekki gat klif-
ið fjallið, að sumra dómi sökum ódugnaðar, að fjand-
skapast við mennina, sem standa á tindinum með Jósa-
fat á milli sín, en það gerir það samt. Við getum lát-
ið það heita svo, að það sé tóm öfund og' afbýrðissemi,
því að „þankar mannsins eru vondir frá barndómi“,
segir í liinni lielgu bók.
Og svo er annað æði skritið, sem fólkinu niðri í daln-
um hefir dottið í hug. Því hefir sem sé dottið í hug,
að draga mennina á tindinum ofan i dalinn og Jósa-
fat með. En mennirnir á tindinum hrista höfuðin yfir
þessari vitleysu. Þeir geta ekki skilið, sem ekki er held-