Skinfaxi - 01.12.1932, Blaðsíða 6

158
SKINFAXI
aldi’ei í þessum málum nema það minnsta, sem al-
menningsálitið krefst, — oft mikið minna. Stjórnar-
völd beygja sig fyrir ríkjandi mati á starfi kennar-
ans og mikilvægi þess, en ekki meira. Ef það mat er
á þá leið, að starfið sé ómerkilegt og litlu launandi,
þá er mál kennarans tapað fyrir dómstóli stjórnar-
valdanna. En að sama skapi, sem vinnst skilningur
þjóðarinnar og traust á fræðslustarfinu, og að því
skapi, sem sá skilningur kemur fram í einbeittari
kröfum af liálfu skattþegnanna um rækt við uppeld-
ismálin, því belur stendur mál kennarans. Þetta er
í stuttu máli það, sem saga uppeldismálanna kennir
um samskipti ríkisvaldsins og kennarastéttarinnar.
En hvernig förum við nú að því að byggja upp
þetla traust í hugum þjóðarinnar, þennan skilning,
sem krefst beinna umbóta á bögum kennarans og
starfsskilyrðum, þennan áliuga, sem lelur ekki á sig
nokkrar fórnir? Hvernig förum við að þvi að skapa
þelta mat, sem sér í störfum kennarans eina af hin-
um sárafáu tryggingum fyrir starfhæfni og menn-
ingu og þar með lífshamingju barnanna? Það er
meginatriði þessa máls.
Og það vinnst ekki nema með þvi móti, að láta
þan félags- og siðalög, sem stéttin er ósjálfrátt að
skapa með sér, gripa á umbætandi liátt inn í opin-
bera og félagslega framkomu kennaranna. Eg vona,
að eg verði ekki til þess að vekja reiði nokkurs
manns þó að eg segi, að það ber ,við að kennarar
koma svo fram, sem væri þeim ekki annt um að
byggja upp þetta traust. Undanfarin ár liefi eg reynt
að halda til haga því, sem kennarar skrifa um stétt-
armál sín og önnur mál i opinber blöð. Tilefnið var
deila um fyrirkomulag kennslu og skóla, sem tveir
kennarar háðu fyrir nokkrum árum i dagblaði bér i
bæntnn. Sú deila varð á þá lund, sem ekki má benda.
Eg hefi síðar fundið eitthvað þessu líkt á hverju árE