Skinfaxi - 01.12.1932, Blaðsíða 7

SKINFAXl
159
Mcr dettur ekki i liug að kennarar skrifi ver en aðr-
ir menn, síður en svo. En iiitt vil eg leyfa mér að
fullyrða, að tónninn, framkoman l)er slundum ekki
af eins og vera þyrí'ti. Kennurum hér í Reykjavík er
árciðanlega i fersku minni atburður, sem liér gerð-
ist s.l. vor. Kennari vegur að stéttarbróður á merki-
l.ega lúalegan liátt og slcríður síðan með dylgjur sín-
ar undir fald þess í almenningsálitinu, sem honum
har siðferðileg skylda til sem kennara að reyna að
sigrasl á: tortryggni, skoðanaþvingun og trúhræsni.
ketta og þvílíkt eru óliappaverk verstu tegundar. Eg
liefi líka verið að gefa gætur stjórnmálaskrifum
kennara, og er ekki alltaf sem ánægðastur. Mér er
engin launung á því, að eg á þar engu síður við menn,
sem standa mér nærri í skoðunum. Það mái yfir höfuð
eklci koma fyrir, að kennari liregði af þeirri reglu
menntaðs manns og' góðs drengs að rita undir nafni,
liann má ekki dylgja, ekki lála skaphita eða sárs-
auka draga stil sinn og orðfæri niður i aurinn. Það
má segja hug sinn allan og bitran sannleikann þó að
alls þessa sé gætt. Og það veldur ótrúlega miklu um
mat þjóðarinnar á stéttinni að þcss sé undantekn-
ingarlaust gætt.
Þetta átli ekki að vera umvöndunarprédikun. En
eg lilýt, úr þvi þessi mál ber á góma á annað Jjorð,
að lialda fast við þelta, að í samskiptum ltennaranna
innhyrðis og i baráttunni út á við, verða þeir að gera
þá kröfu miskunnarlaust til sjálfra sín, livað sem um
er ljarizt, og hverjar sem sakir eru, að lialda svo á
vopnum, að stéttinni sé ekki skaði eða vansæmd ger.
Þau siðalög verða að skapast, að sá, sem brýtur þessi
einföldu boðorð virðulegrar framkomu og dreng-
skapar, hafi gerzt sekur við stétt sína.
Eg vék áðan að rikisvaldinu, reynslunni um með-
skapaða tregðu þess i útlátum til uppeldismálanna.
Á lýðræðisöld eins og þeirri, sem nú er, hafa að vísu