Skinfaxi - 01.12.1932, Blaðsíða 19

SKINFAXI
171
Svo er sagan eiginlega búin. — — Ivvæðið endar
eins og þið vitið með nokkrum sundurlausum liugleið-
ingum um það, hve það sé háskalegt að hika og lialda
ekki ótrauður áfram, hvað sem gangan reynist erfið.
Sá, sem aldrei lítur undan, nær þeirri, sem hann er að
ella, en hinn, sem gerir þá skyssu að horfa um öxl,
tapar öllu og fer i liundana.
II
Það er nú svo með þessa M y n d, þetta kvæði sem
eg var að rekja lauslega, að það má ekki taka það allt
of bókstaflega, fremur en margt annað, sem „skáldið
af guðs náð“ lætur sér um munn fara. Það er þess-
vegna allt of hversdagslegt, ef þetta er tekið eins og
saga um venjulegt „fjöll“, eða kvennafar. Þetta kvæði,
sem skipar mjög veglegan sess í okkar lyrisku bók-
menntum, er venjulega talin sem táknræn (symbolisk)
lýsing á æskuhugsjónum mannanna.
Og af þvi mig langar til þess, að vílcja dálítið að þess-
um æskuhugsjónum, þótti mér viðkunnanlegra að rifja
þetta alkunna kvæði lítið eitt upp áður.
Það væri sannarlega nógu fróðlegt, ef hægt væri að
draga upp raunsæja mynd af áhugamálum og lífsvið-
liorfi hinnar rómantísku dreymandi æsku, sem slcáld-
in dá svo mjög í ljóðum sínum og sögum. Það væri
nógu gaman að geta farið nærri um það, livaða mynd
eða myndir það eru sem lieilla huga hennar fyrst og
fremst, þegar hún kemur út i góða veðrið á morgni lífs-
ins og litast um í heimi veruleikans. — Líka væri ])að
nokkurs um vert, ef við gætum áttað okkur á því,
hversu það má ske að fáir komast upp á liæsta tindinn
og liöndla hnossið „brúði lífsins“, svo notuð séu orða-
tiltæki skáldsins, sem við vorum að vitna til.
Einn varnagla verðum við þó að slá áður en við för-
um að hugleiða þessa liluti: Við miðum atliuganir okk-