Skinfaxi - 01.12.1932, Blaðsíða 18

170
SKINFAXl
cr út af henni kunna að s])innast, líkt og þegar þjónar
drottinj loggja út af orðum hinnar helgu hókar.
Þetta ljóS, scm mig langar til að rifja upp fyrir ykk-
ur, er eftir Þorstein Erlingsson og lieitir Myndin.
Það er ofurlitil saga — svolítið æfintýri, sem átti að
fara vel, en fór samt illa, eins og stundum kemur fyr-
ir. Það var einu sinni piltur, sem kom út einn undur-
fagran vormorgun. Þá kom það skrítna atvik fyrir, að
hann sá unga og fallega stúlku standa úti á túninu
uppábúna. Strákurinn verður bálskotinn á auga lifandi
bragði og hugsar sér að taka stelpuna á löpp með
sama. Hann hyggur það líka vera mjög auðsótt mál,
því stelpan virtist vera til í tuskið. Og svo hleypur hann
á stað í áttina til hennar. En þá kemur nokkuð skrítið
fyrir. Stelpan vill ekki lofa honum að ná sér, svona
alveg fyrirhafnarlaust. Hún tekur á rás út fyrir tún
og fram allan dal. Strákur hleypur á eftir allt livað af
tekur, en þó dregur ekki saman. Enn er hann þó von-
góður um að þetta endi vcl og að honum auðnist að
höndla linossið. Svo þegar bann er kominn fram í
dalbotn og dálitið upp í hlíðina, þá liefur hann víst
verið eiltbvað farinn að ])reytast, hvort sem hann hef-
ir gert sér það ljóst eða ekki. Og þá gerir hann ákaf-
lega mikið glappaskot. Hann lítur um öxl, liklega að-
eins til þess að atlmga, hvað hann sé búinn að lilaupa
langt. En þegar hann lítur við aptur, ])á bregður hon-
uin heldur en ekki í brún. Stelpan cr horfin og hann
sér hvorki liár eða hams af henni framar. Svo sem
vænta mátti verður liann ákaflega hnugginn út af
þessu slysi, og það því fremur, sem hann hefir það
nú einhvcrnveginn óljóst á tilfinningunni, að þetla hafi
allt vcrið sjálfskaparvíti og klaufaskapur. Ef liann
hefði ekki liirt um þreytuna, ekki litið aftur, en haldið
ótrauður áfram, hvað sem taidaði, þá hefði liann þó
alltaf náð stelpunni upj)i á fjallsgnipunni, því þar
mundi luin þó alltaf bíða hans.