Skinfaxi - 01.12.1945, Qupperneq 20

92
SKINFAXI
í'lugu þá uin sveitirnar vísur Páls Ólafssonar, og hafði
Magnús mikið yndi af þeim. Seinna kynntist liann
svo ljóðum Þorsteins Erlingssonar, Brynjólfs frá
Minna-Núpi og Steingríms Thorsteinssonar. Mat liann
þá alla mikils, þó að Þorsteinn yrði honum samt
kærastur, er fram liðu stundir.
Þótt Magnús væri snemma bókhneigður, liefði mik-
ið yndi af Ijóðum og vísnagerð og fengist alltaf meira
og minna við að yrkja, stóð liugur hans samt ekki
til frama eða fremdar á sviðum skáldskaparins. Allt
frá harnæsku var það ætlun lians að verða bóndi,
og þótli lionum það eftirsóknarverðust og æskileg-
ust staða í lífinu. En brátt kom i ljós, að hæfileilcar
háns voru litlir í þá átt, og þótti hann hálfgerður
s'laissi til Vórka. Fóstri hans, sem fyrst og fremst
V!ar hóndi af lífi og sál, skildi ekki þennan grann-
vaxna ungling, sem oft virtist úti á þekju og dvaldi
í éigin hugarheimi, er hann var að verki.
■ En um andlegar gáfur Magnúsar efaðist enginn,
og eftir ferminguna var lionum komið til náms á
Þórshöfn, til Guðmundar Hjaltasonar, sem þá stund-
aði kennslu þar. Laukst þá að sjálfsögðu upp fyrir
honum nýr heimur, og langaði hann nú mjög til að
Iæra. Fóstra hans var og um þessar mundir orðið
jíiað Ijóst, að drengurinn dygði betur til annars en
sveitastarfa, og var liann ekki fjarri þvi að kosta
liann til frekara náms. En af því varð þó ekki. —
Magnús var snemma einrænn og stór í lund, og mun
þeim ekki hafa samið sem bezt.
Fram að tvítugsaldri var Magnús svo viðloða
Langanesströndina. Hann stundaði alla algenga
vinnu, var í kaupavinnu á sumrum, reri á vetrar-
vertíðum, og starfaði að hverju því, er til féll. Hann
varð nú vel hlutgengur verkmaður og vandi sig við
að ganga ótrauður til verks, enda fékk hann mikinn
áþuga á íþróttum og hvers konar knáleik. Skyldu-