Skinfaxi - 01.04.1951, Blaðsíða 34

34
SKLNFAXI
(Ræða flutt 17. júni 1950, við vígslu félagshcimilisins að Breiðabliki
í Miklalioltshrcppi).
Það var vor í lofti og fugla-
söngur, — lamljfé dreifði sér
um grænkandi lilið, — æðurin
sat lireiður sin á sjávarbökk-
um, og sólstafir gylltu spegil-
sléttan fjörð, er vestfirzkur
prestur reið heim frá naust
fyrir eitt lmndrað þrjátíu og
níu árum, til að líta frumburð
konu sinnar.
Sá dagur var vonardagur.
Siglingin var ókomin frá út-
löndum og flest alþýðulieimili
þessa lands bjuggu við þröng-
an kost, því tæpast var mjöl-
linefi i brauð og ekki kaffi-
Gunnar Guðbjartsson.
korn í könnu, nema á ríkum heimilum — fráfærur ekki byrj-
aðar — en þrátt fyrir það, og ef til vill vegna þess, var
dagurinn sá vonardagur.
Það var ekki bjart um að litast í islenzku þjóðlífi, þegar Jón
Sigurðsson fæddist á Hrafnseyri við Arnarfjörð.
Nýlega liafði Alj)ingi verið lagt niður, biskupsstólarnir lagð-
ir niður á Hólum og i Skálliolti og skólar þeirra sömuleiðis, en
í staðinn stofnaður einn biskupsstóll í Reykjavílc og svo latínu-
skólinn settur að Bessastöðum. — Þá var einokun i verzlun
landsins, sem olii því, að oftast var aðeins um að ræða skemmd-
ar og dýrar vörur, en lítið verð gefið fyrir íslenzkar afurðir.
Þá varð Iiver að vinna hörðum höndum, jafnt rikur sem
fátækur, og lifa á þvi, sem landið og sjórinn gáfu. Þá urðu
menn að berja þúfur í náttdögg og róa til fiskjar á kænum, því
fátt þekktist til hjálpar og fæstum var fært að eignast nokkuð
það, er orðið gat til léttis i erfiðri lifsbaráttu.