Skinfaxi - 01.11.1955, Blaðsíða 6

102
SKINFAXI
og aðra verðum vér stundum að geta eins og liorfið
úr sjálfum oss, ef svo má segja, séS sjálfa oss eins
og aSra veru, orSið algerlega óháðir, eins og almætt-
ið sjálft. HafiS það til marks, að ef þér getið þetta,
eruð þér andlega frjáls.
Þetta voru mín orð lil stúdentanna ungu, og ég ósk-
aSi þeim þess að siðustu, að þeir mættu verða þjón-
ustumenn einhvers, sem væri meira en þeir sjálfir,
en jafnframt andlega frjálsir. Og hina sömu ósk leyfi
ég mér að flytja yður öllum, sem nú hlýðið á mál mitt.
En mig langaði til að bæta nokkru við.
Þörf þjóðarinnar og þægindi einstaklinganna.
Ég hef verið að velta þvi fyrir mér undanfarna
daga, hverju ég myndi svara, ef ég væri um það spurð-
ur, hvað mér fyndist varhugaverðast í fari íslend-
inga nú um sinn. Ég skal taka það fram, að ég er
hvergi nærri öruggur um svarið. Ég hafði það fyrir
satt, að hver þjóð, eins og hver einstaklingur, slcyldi
dæmd eftir því, sem hún leitar að. Og þá varð niður-
staðan lielzt þessi:
Menn leita ekki nógu mikið að þörf þjóðarinnar,
en of mikið að þægindum sjálfra sin. Slilct er mann-
legt, ekki sizt fyrir þjóð, sem svo lítilla þæginda hef-
ur notið til skamms tíma. En stórmannlegt er það
ekki, svo að ég óttast, að jafnstórhrotnu landi og ís-
landi og um leið jafn-erfiðu sé slíkt hugarfar ekki
samboðið til lengdar. Tign landsins og mikilfengleiki
úthafsins, sem hér brotnar við strendur, gliman, sem
liér er háS við hamröm náttúruöfl, heimtar stórt geð.
Og það skyldu menn vita, að þægindin ein gera eng-
an mann sælan, lieldur liitt að lifa manndómslifi, að
vinna þarft verk.
Þar sem mest var þörf ú þér,
þar var bezt að vera,