Skinfaxi - 01.11.1955, Blaðsíða 30

126
SKINFAXI
Þetta kalla Vestfirðingar heiðar.
En hér er fjallvegurinn ekki langur. Undir eins
steypist maður niöur í næsta dal, Mjóadal í Önundar-
firði. Leiðin liggur niður skafl, ofan úr þokunni. —
Svona eru „heiðarnar“ vestfirzku. Maður getur næst-
um því setið klofvega á þeiin, —- og dinglað sinum
fæti í livorn fjörð. Þ,elta kalla Vestfirðingar heiðar.
Dalbotnarnir hér eru ólíkir dalbotnum Djúpsins.
Hér er fábreyttur gróður, fannir og grjót. Þó mun
þetta vera drjúggott beitiland.
Þegar Mjóadal sleppir, tekur Bjarnardalur við. Nú
vikkar útsýnið nokkuð, þótt fjöllin séu nálæg og há,
því að hér sér út á Önundarfjörð þveran. Og nú kom-
um við á bilveginn, sem liggur milli Dýrafjarðar og
fsafjarðar.
Þetta eru bernskuslöðvar Ólafs, og hann þylur hér
örnefni gilja og fossa, tinda og hvilfta.
En fyrir mér er þetta ókunnugt land, og ég lít athug-
andi augum eftir þröngum dalnum, upp til hárra
fjallanna, sem eru svo einkennilega nálægt. — Ég
er Sunnlendingur. — Þetta er stórbrotin byggð, sem
liefur sérkennilega fegurð. — Og það er enginn asi
á okkur, þegar við röltum hér í þokufullu morgun-
sárinu „heim dalinn“, eins og Ólafur segir.
En það er af hvorugum liarmað, að Kirkjuból, á-
fangastaðurinn, er frenisti hær í Bjarnardal.
S. J.