Skinfaxi - 01.11.1955, Blaðsíða 27

SKINFAXI
123
í niðaþoku á Glámu
(Gömul dagbókarblöð).
Eigi skal guggna. Frh.
Við athugum í skyndingu kompás og kort, áður ,en
syrtir enn meira að. Svo röltum við af stað, Ólafur
með kompásinn í hendinni, ég með pokann á balcinu.
— O, það verður ekki á allt kosið, segi ég. Það er
nokkurs konar plástrun á ósigurinn.
— Nei, en gaman liefði verið að hafa Sjónfrð heiða,
segir Ólafur, og það kennir nokkurs saknaðar í rómn-
um.
Við tökum stefnuna á Lambadalsfjall, og ætlum
svo að ganga norðan í því og ofan Lambadalsskarð,
sem liggur á milli Dýrafjarðar að sunnan og Álfta-
fjarðar að norðan. Nú er mest yfir snjó að fara, nokk-
uð meyran til þess að gangfærið sé ákjósanlegt. Þeg-
ar við höfum skammt farið, flettir þokunni skyndi-
lega af í hili. Og þá sjáum við þá sjón, sem seint mun
fyrnast úr liugum okkar.
Það er sólarlag. Geislar hnígandi sólar smokrast
gegnum þokuþyklcnið, brotna í ótal litum og falla
síðan á hauður og haf. Allt er ein margbreytileg lita-
dýrð, fjöll og firðir, þoka og ský. ívafið er rautt, en
uiopistaðan allavega, eftir eðli og blæ. Þetta er eins
og innsýn á fagurt leiksvið, og ósjálfrátt fær liug-
myndaflugið vængi.
En þetta stendur skammt. Áður en varir f ellur þoku-
tjaldið aftur, þungt og myrkt. Þokan er svartari en
nokkru sinni fyrr.
Og þá er ekki um annað að gera en halda áfram
eftir kompás og taka öllu, sem að höndum ber, með
ró og stillingu. Lundin er létt, þótt þokan sé þykk,