Skinfaxi - 01.11.1955, Blaðsíða 28

124
SKINFAXI
snjórinn gljúpur og meyr, komiö fram yfir miðnætti,
og kaldur og úrsvalur norðangjósturinn strjúki ónota-
lega um vangann. Ólafur rymur eldgamlar rimur með
ramknúsuðum kenningum, en ég tralla nýjustu slag-
ara út i þokuna.
— Alltaf er hann smástríðinn, gamli maðurinn grá-
skeggjaði, segir Ólafur milli erinda.
1 svalri þoku um miðja nótt.
En þarna glittir í eitthvað kolblátt á vinstri hönd.
Það er ofurlítil skriðjökulsmynd, sem hrukkast nið-
ur fjallshlíðina, svo sem eins og tiu fermetra stór-
Aldrei fór það svo, að við sæjum ekki jökul á Glámu!
En þar kemur, að þokan og kuldinn fá mig til að
finna það greinilega, hve bagalegt það var að gleyma
húfunni á Húsafelli. Af einhverri alveg einstaklega
góðri fyrirhyggju hefur Ólafur stungið sjóhatti í bak-
pokann. Nú kemur hann i góðar þarfir. Ólafur setur
einnig upp sína ágætu mórauðu kollu. Annars hefur
hann oftast gengið berhöfðaður mér til samlætis. Og
nú er flestum fötum tjaldað, sem til eru. Nú, og úr þvi
að við erum setztir á annað borð, er bezt að fá sér
bita, þótt á miðjum slcafli sé.
Svo höldum við áfram að ganga, kveða og tralla,
allt af á snjó, allt af utan í Lambadalsfjalli.
— Allmikið fjall þetta, segir Ólafur, þegar við höf-
um gengið á annan tíma. — Já, Lambadalsfjall er
sannarlega stórt.
En skyndilega tekur að halla undan fæti. Fönnin
verður snarbrött og illt að fóta sig. Ég læt það hafa
það að láta íallast á bossann -—- og renna. En allt í
einu spyrni ég hælunum fastlega í. Þokunni er skyndi-
lega létt af. Eða öllu heldur hef ég fallið ofan úr þok-
unni, því að hún veltist úlfgrá fyrir ofan. Fyi’ir neð-
an sér i dökkbláan fjarðarbotn milli hárra fjalla.
Ólafur hefur líka nurnið staðar.