Skinfaxi - 01.04.1956, Blaðsíða 28

28
SKINFAXI
og nær, unz fólk hlaut að flýja bæ sinn og jörð, þar sem
það ef til vill hafði alizt upp og unni mest allra bletta á
jarðríki.
Sannarlega var þetta sorgarleikur. — Nú eru það
bara örnefnin ein, sem vitna um búsæld og blómlegar
jarðir; gróður er enginn, nema fárra ára melgras á
stöku stað.
Þannig var þetta land í algerri eyðingu, er sand-
græðslan hóf hér starf sitt. -—• 1 fyrstu var starfið að-
eins veikleg vörn fyrir uppblæstrinum, landið friðað,
sáð í jaðra graslendisins, hlaðnir skjólgarðar og hlúð
að nýjum gróðri.
En brátt breyttist vörnin í sókn á hendur sandinum.
— Nú teygir gróðurinn sig lengra og lengra inn á auðn-
ina, melurinn nemur sér nýtt land. — Eyðibýlin eru að
vísu liðin undir lok, og saga margra þeirra grafin og
gleymd. — En þegar litið er austur á vellina, sem hlíft
var við skemmdum, sjást tvö hús í smíðum. Það eru ný-
býli, sem rísa hér upp í skjóli sandgræðslunnar og í
krafti þeirrar sóknar, sem hafin er á hendur óvininum.
Og von er á fleirum. — Þar hefst hin nýja saga.
— Og það er glettnisleg gamansemi örlaganna, að
Gunnarsholt, sem þrívegis hefur þokað fyrir óvininum,
þrisvar sinnum var flutt úr stað, skuli nú rísa vel hýst
upp af völlunum og bjóða sandinum byrginn, — því að
þar er miðstöð sandgræðslunnar.
Þaö blilcar á blöökvma.
Við félagarnir þrömmum áfram með vögnunum. All-
ir eru hugsandi og athugandi. Slíkir morgnar sem þessi
glæða ósjálfrátt hugmyndaflug og ímyndunarafl. Allt
verður léttara og auðveldara. — Fyrir fáum dögum
hrökluðumst við hér heim göturnar í sótsvörtum sand-
byl, sáum aðeins nokkra faðrna frá okkur, algerlega á
valdi veðursins, með öll vit full af ryki og rífandi sandi.