Skinfaxi - 01.04.1956, Blaðsíða 38

38
SKINFAXI
leið, og J)ví dregirr úr getunni. En þetta líður frá, ef inaður
þraukar það af. Þetta er oft ástæðan til þess að hlaupari
hleypur oft betur síðara hlaupið á sama degi.
— Kvelst þú af ráskvíÖa, Emil?
— Já, eðlilega. Fyrir erfitt hlaup er ég oft taugaóstyrkur.
Hugsunin um erfiðið og sársaukann, sem er í vændum, getur
hrjáð mann. Svo er það, að maður á engar sælustundir með-
an á crfiðri keppni stendur, það lilýt ég að játa. Sá, sem kann
að hrista af sér þennan sársauka með vilja sínum, hann set-
ur ný met og vinnur sér meistaratitil.
Þegar rásmerkið er gefið, falla allar hömlur, þvi upp frá þvi
er hugurinn bundinn við það eitt að keppa.
— Bara að maður fengi að vera með í stórhlaupi! Ég skyldi
lilaupa eins og hugur manns!
— Já, en þú skyldir vara þig á því að sprengja þig ekki
á fyrstu metrunum. Það getur verið alvarleg yfirsjón.
Ihi verður alltaf að liafa hugann við það, sem þú aðhefst.
Mikill hraði í byrjun hlaups er eyðsla á kröftum. Ef þú eyðir
orku þinni í byrjun, þá verður þú til lítils nýtur síðar í hlaup-
inu, ef þú ekki bókstaflega sprengir þig.
Það getur verið þarft að hafa hraðan á þegar frá upp-
hafi hlaups, vegna framferðis við vissa keppendur — en slíkt
á sínar skuggaliliðar.
— Hvernig á að hlaupa síðasta hringinn?
— Greina má milli lilaupara þannig: Sumir verða alltaf
að dragast áfram af öðrum, meðan aðrir, eins og t. d. ég, geta
haldið hraðanum eða aukið hann í viðlögum. Hinir fyrrnefndu
eru oft árangursdrýgri, ef þeir búa yfir lokaspretti eða liafa
nægjanlegt þol, en liinir geta náð góðum órangri án keppni.
(Framli.)