Skinfaxi - 01.04.1956, Qupperneq 29

SKINFAXI
29
Þá var tilveran dökk, hugsanirnar skammar, ályktan-
irnar lítilsverðar.
Nú er bjart yfir öllu aftur. Sandurinn liggur og ró-
legur á sínum nýja samastað, (yfirborð hans er sífelld-
um breytingum undirorpið). Hvergi kvik, nema hvað
melgrasið eða blaðkan, eins og við köllum það í daglegu
tali, bærist mjúklega í örlitlu morgunkulinu. — Nú fær
hugurinn flug, tilveran er tindrandi björt.
Leið okkar liggur um uppblásið hraun. Milli grjót-
hólanna blikar á blöðkuna á öllum aldursskeiðum, allt
frá fíngerðum fyrsta árs nálum, til fjögra ára eða eldri
stórgerðra strábrúska, sem standa á sandkúfum eða
smáhölum. Blaðkan hefur sjálf myndað þessa smáhóla.
Sandurinn hefur hlaðizt þannig í sáningarnar, þegar
grasið hækkaði. — Þetta eru sáningar fyrri ára. Fyrsta
og annars árs blaðkan er lík venjulegu vallgresi, en þó
heldur hávaxnari, en fjögra ára blaðka líkist stórri
stör og ber axstönglana hæst. Þeir bíða sigðarinnar,
því að á haustin er axið skorið, sett í sekki, geymt til
vorsins og þá þreskt. — Á vögnunum, sem klárarnir
draga knálega á sandinn í dag, er fyrra árs forði.
Melurinn er harðfeng jurt, og pund hans er ekki
smátt, það sést á sáningunum hér í kring. Hann bindur
helzt hinn fjúkandi, svarta sand.
— Og nú blikar á blöðkuna í sólskininu, og hún elur
í brjósti manns von um, að einhvern tíma í framtíðinni
hylji gróður þessi blásnu börð, þessa víðu sandfláka,
þetta eyðileggingar land,-----einhvern tíma.
Friðun er fyrsta skilyrðið.
Eftir tveggja tíma ferð komum við á ákvörðunarstað-
inn. Þá höfum við farið yfir þvert uppblásturssvæðið,
sem innan girðingar er. Hér er graslendisjaðar. —
Eiginlega er þetta aðeins óblásið gróðurnes, og hin-
um megin við það er víðáttumikið vikursvæði, hvítt og
autt, einnig uppblásið land.