Skinfaxi - 01.04.1961, Blaðsíða 35

hefði að minnsta kosti átt að losa leik-
húsgesti við yfirlið lögreglunnar.
Kúnstner Hansen lýsir hlutskipti sínu
í lífinu með þessum orðum: „Minn þátt-
ur í heimssköpuninni er sá að hafa misst
fótinn. Ég er aumingi sem ekki dugði
til annars en halda ögn í höndina á þeim
sem voru enn meiri aumingjar. En ég
var aldrei skyldur neinum“.
Fulltrúi Andans svarar honum með
þeim orðum, sem að mínu áliti eru aðal-
hoðskapur höfundar til þeirra, sem á hann
vilja hlusta.
„Ég hef ekkert að bjóða þér. En ef þú
vilt verða mér samferða í þann stað þar
sem öll heimsins gæði samanstanda af
einum daufum lampa — og voninni um
gimstein sem kannske aldrei finnst, þá
ertu velkominn".
Hvers vegna lætur höfundur Ljónu
klæðast dökkum kufli að leikslokum? Hver
og einn getur gefið því sína skýringu,
en væri ekki eðlilegt að túlka það svo,
að þessi hentistefnumanneskja, sem ekki
hefur neinn grundvöll nema innantómt
fleipur um gamla ætt, hafi í Fulltrúa
Andans séð þann, sem gæti boðið bezt
°g hún hafi því leitast við að vera hon-
um þóknanleg. Þessi brjóstumkennanlega
sál liefur að vonum ekki vitað nein deili
a búningi kenndum við Dharmalampann
°g þess vegna er kuflinn hennar alsvart-
Ur» en ekki gulur hið innra, eins og kufl
Fulltrúa Andans.
Er hægt að greina betur á milli þess
falska og þess ekta? Það skiptir svo ekki
oieginmáli, hvort Óljóna er látin hverfa
í strompinn til Gunnu frænku og móður
sinnar, eins og höfundur hefur gert ráð
íyrir í leikritinu, eða er látin standa eftir
ÁSBir komu þeir offur
Gamanleikur í tveim þáttum eftir
Ira Levin. Leikstjóri: Gunnar
Eyjólfsson.
I enskri tungu sker það úr um hvort
borg er kölluð Town eða City, hvort þar
er dómkirkja eða ekki. Stærð borganna
ræður þar engu um. Eðlilegt væri, að
það réði úrslitum um hvort borg gæti
kallast höfuðborg eða ekki, hvort þar
væri starfrækt fullkomið Þjóðleikhús.
Islendingur, sem staddur er erlendis og
þarf að gera grein fyrir menningarmálum
höfuðborgarinnar, hlýtur að leggja mikla
áherzlu á hið blómlega leiklistarlíf henn-
ar. Án leikhúsanna og Háskólans væri
Reykjavík ekki mikið annað en mörg hús
við góða höfn.
Þegar litið er yfir fyrstu leikskrá ný-
liafins starfsárs, fer ekki milli mála, að
margt var vel gert á liðnu ári. Þjóðleik-
húsið sýndi þá 9 leikrit, eina óperu, eina
óperettu og einn ballett. Meðal leiksýninga
liðins árs má nefna öndvegisverk eins og
Þjóna Drottins eftir Axel Kielland og Nas-
hyrningana eftir Eugene Ionesco.
Leikárið, sem nú er hafið, hefur upp á
margt að bjóða. Fjögur íslenzk leikrit
á sviðinu æpandi mamma, eins og leik-
stjóri hefur kosið að gera.
Á viðbrögðum sumra leikhúsgesta
heyrðist mér, að þeir hefðu eins vel get-
að staðið æpandi á sviðinu, og er þá ekki
tilganginum náð?
Ólafur Gunnarsson.
SKINFAXI
35