Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1942, Side 17

Fagurf skip fyrir lítið
Einhver hin fegursta skemmtisnekkja, sem
til er í heiminum, hefir verið leigð Bandaríkja-
flotanum fyrir 1 dollar á ári. Það er barkurinn
Sea Claud, eign hjónanna Jóseph E. Davies og
var þeirra uppáhalds farartæki áður en ófrið-
urinn brauzt út. Að undanförnu hefir verið unn-
ið að því að flytja reitur þeirra í land, og undir-
búa skipið fyrir strandvarnirnar.
Þegar Sea Cloud var byggð í Kíl 1931, var
skipið almennt talið hafa kostað eitthvað á milli
5 og 15 miljónir króna, og fyrsta nafnið sem
það lilaut var Hussar, frú Davies var þá frú
Sea Cloud.
Edward F. Iiutton, þegar hún breytti frúarnafni
sínu í Davies, breytti hún Hussar í Sea Cloua,
og eyddi hveitibrauðsdögunum með skemmtisigl-
ingu í Vestur-Indíum.
Frá bugspjóti að skut er Sea Cloud 310 fet
að lengd, og rúmar yfir 2000 smálestir brutto,
og þegar öll segl eru þanín, flagga þau 36,000
ferfetum af segldúk. Undir þiljum er komið
fyrir fernum diesel vélum er einar geta knúið
skipið áfram 14 sjómílur á klukkustund. Undir
seglum hefir hún náð 16 mílna hraða. En það
var ekki þetta, sem vakti eftirtekt þeirra, sem
nú voru að vinna við að breyta henni í her-
snekkju, heldur hinn gengdarlausi íburður, sem
þar var á hverjum hlut.
Baðherbergin voru lögð rauðum marmara
með gullhúðuðum vatnskerum, svefnherbergin
voru öll skreytt upp á það fínasta. I reykskáian-
um hengu minjar úr skemmtilegum ferðalögum
og svaðalegum veiðiferðum í hitabeltislöndun-
um. Fyrir utan íbúð hjónanna og sérstaka íbúð
fyrir Nedeníu dóttur frúarinnar, voru þarna og
vistarverur fyrir 14 gesti.
Skifshöfnin á Sea Cloud hefir oftast verið um
og yfir 75 manns. Þeir fáu, sem enn eru eftir
um borð af hinni gömlu skipshöfn, minnast með
söknuði horfinna sældardaga, þegar máfarnir
átu svo yfir sig af ruðum þeim, sem féllu í kjöl-
farið, að þeir gátu hvorki kvakað né hreyft sig.
Undanfarin tvö ár hefir Sea Cloud ekki látið
úr höfn, eða síðan skipið flutti þau hjónin hgim
frá Antwerpen, eftir að Mr. Davies lét af störf-
um sem sendiherra Bandaríkjanna í Belgíu.
Þar áður hafði Mr. Davies verið sendiherra
í Rússlandi, og rneðan hafði snekkjan beðið í
höfninni í Leningrad. Áður en sú ákvörðun var
tekin að sigla skipinu til Rússlands kommún-
istanna, hafði Mr. Davies verið á báðum áttum
af ótta við að þetta sýnilega tákn auðvaldsins
myndi vekja einhverja ókyrð á öreiga slóðum,
og hann kvað hafa fært þetta í tal við Molotov
utanríkismálaráðherra, og hann fremur eggjaði
hann að koma með „gripinn“. „En er það þá
öruggt að ekki verði unnin á henni einhver
skemmdarverk?" spurði Mr. Davies. „Því þá
það ?“ anzaði Molotov, „þess vegna er hún áreið-
anlega eins vel geymd hjá okkur og í New
York“.
Það kom heldur ekki til neinna skemmdar-
verka.
Hy.
Skrítla.
Prestur, sem Hallgrímur hét, og bóndi, sem
Bjarni hét, voru samferða frá kirkju. — Prestur:
„pér voruð til altaris í dag, Bjarni minn.“ — Bóndi:
Hún þuríður er að þessu.“ — Prestur: „Ég hefi
heyrt, að óvíða hér í grend sé lesið á föstunni og
sungnir Passíusálmarnir, nema hjá ykkur." —
Bóndi: „Já, liún þuríður er að þessum andskota,
en hann Gisli á Bakka, sem aldrei les eða er til
altaris, hann fiskar alltaf meira en aðrir.“ — Prest-
urinn þagði og hristi höfuðið.
V 1 K I N G U R
17