Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1942, Side 22

hún er séð. Sumrin eru þar björt og hlý. Hit-
inn kemst oft upp í 40 stig, og þá gengur
sólin þar ekki til viðar um miðnættið. Grös
og jurtir vaxa yfir sig. Kálhausar geta orðið
allt að 50 pund að þyngd. Sóleyjarnar teygja
sig upp á þakbrúnir húsanna og bláberjalyng-
ið verður mannhæðar hátt. Frostin á veturna
geta og orðið mikil, og í sjö mánuði tekur fyrir
allan gróður, þá liggur allt í dái yfir veturinn
undir þriggja feta djúpum snjó.
Frá Fairbanks liggur aðeins ein járnbraut
til sjávar við Seeward. Flugvélarnar eru lang
almennustu samgöngutækin, með þeim er líka
flutt allt það, sem nöfnum tjáir að nefna. Þar
Til vinstri: Flugstööin í Sitka. — Til hægri: Hús-
gaflamenn og moldargötur eru enn algeng fyrirbrigði.
ferðast hvað innan um annað, læknar prestar,
hjúkrunarkonur, verðlauna hrútar, kálfar,
niðursoðin mjólk í kössum, handjárnaðir
glæpamenn, lögregluþjónar og tollheimtumenn
í eftirlitsferð, líkkistur, sjúklingar, allskonar
vélahlutir og nauðsynjar.
Flugmenirnir láta lítið aftra sér, þeir lenda
með ýmsu móti eftir árstíðum, stundum á
frosnum ám, jökulbungum eða snjósköflum,
nota skíði, flotholt eða hjól eftir því sem við
á. í neyðar tilfelli lenda þeir stundum eins og
skoppara kringlur. Allir koma þeir einhvern-
veginn niður.
Upp í Alaska er verðlagið á öllu miklu hærra
en það er í Bandaríkjunum. Ef einhver töf
verður á skipakomum, kemst bjórinn fljótt upp
í sama verð og kampavín. Þótt flest virðist
vera hægt að rækta í landinu, og meira en nóg
sé þar af alls konar dýraketi og fiski, er eins
og enginn megi vera að því að sinna því, og
allt þurfi að flytja annarsstaðar frá.
Bandaríkjamenn hugsa ekkert um kostnað-
inn. Þeir hafa nú þegar eytt yfir einni biljón
króna í flugvelli í Alaska, og þeim finnst tímí
til kominn að það fari að bera einhvern
árangur.
Hy.
Útvarpið írá sjómannadeginum
Mig langar til, sem einn hinna mörgu er
ekki áttu þess kost að taka virkann þátt í
hátíðahöldum okkar sjómanna síðasta Sjó-
mannadag, að minnast örfáum orðum á hátíða-
höldin, eða það samband sem við höfðum við
hátíðahöldin í Reykjavík, með aðstoð útvarps-
ins.
Við vorum staddir langt frá heimalandinu,
eða nánar tiltekið suður undir Hebrideseyjum,
á leið heim frá Fleetwood. Allir voru í hátíða-
skapi, svo sem vera bar, á þessum okkar degi,
þó allmikilla vonbrigða gætti hjá mönnum, yfir
því, að geta ekki verið heima og tekið virkan
þátt í hátíðahöldunum. Biðu allir með eftir-
væntingu útvarpsins frá hátíðahöldunum, og
settu menn jafnvel af sér heilar frívaktir til
að hlusta.
Nú leið að þeim tíma er útihátíðin á íþrótta-
vellinum skyldi hefjast, og á tilsettum tíma var
útvarpið hafið með því að þulurinn tilkynnti
að það væri hafið, og jafnframt að hópgangan
væri að koma inn á völlinn. Síðan leið langur
tími, ekkert var sagt í h'ljóðnemann, við biðum
með eftirvæntingu eftir að okkur væri tilkynnt
eitthvað, og lýst fyrir okkur hvernig gangan
inn á völlinn og uppröðun þátttakendanna færi
fram á vellinum, en fengum ekkert nema upp-
hrópanir um merki Sjómannadagsins, garg og
blístur nokkurra stráka, og búið.
Síðan hófst dagskráin, sem fór prýðilega
fram, bg heyrðist vel, þrátt fyrir allmiklar
lofttruflanir. Þá var tilkynnt að innan stund-
ar mundi reipdrátturinn hefjast. Við biðum
lengi og störðum á hátalarana. Nokkrum sinn-
um var tilkynnt að reipdrátturinn mundi ekki
hefjast fyrr en allir áhorfendur væru farnir
út af vellinum, en það var allt og sumt sem við
fengum. Eftir alla þessa bið, með góli, köllum
og blístrum nokkurra strákhvolpa, var svo til-
kynnt að reipdrátturinn væri að hefjast, en svo
hélt sami ófremdar böglingurinn áfram hjá
þulnum. Við heyrðum að vísu hrópin í mann-
fjöldanum, og vissum að eitthvað var að gerast
og það ekki alllítið spennandi, en að þulurinn
ræki upp nokkurt orð til lýsingar á því sem
fram fór, það var alveg af og frá. Jú, með
tregðu og böglingi fengum við að vita um úr-
slitin í hverri keppni fyrir sig, en þarmeð búið.
Ég er handviss um það, að ef um eitthvert
skíðamót, eða því um líkt hefði verið að ræða,
þá hefði verið haldið eitthvað betur á spöðun-
um, eins og líka vera ber. Eða standa þulimir
Framh. á bls. 37.
22
V i K I N G U R