Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1942, Qupperneq 27

samir, þá var hinn nýi stýrimaður, Thompson,
rétti maðurinn til þess að „laga þá til“.
Þann 18. maí sigldi „Trafalgar“ frá New
York áleiðis til Anger Point á Jövu til að fá
þar frekari fyrirskipanir. Ferðin gekk vel, þar
til fór að bera á því að Hollendingur að nafni
S.... var leynilega að hvetja hina til óhlýðni.
Hingað til höfðu menn gert verk sín nógu vel, en
nú byrjuðu þeir að finna að fyrirskipunum sem
þeim voru gefnar og sína seinlæti við að fram-
kvæma þær.
Þetta fannst öðrum stýrimanni full mikið af
því góða, en hann var vanur að sigla á amer-
ískum skipum, þar sem viðhafður var járn-
agi.
„Þegar þú færð fyrirskipanir frá skipstjóran-
um, stýrimanninum eða mér, skaltu láta hend-
ur standa fram úr ermum“, sagði hann við S.. . .
„og ef þú gerir það ekki, þá skal ég veita þér
dálitla aðstoð með stígvélinu mínu, — mundu
það!“
Iiollendingurinn bretti upp á vörina fyrirlit-
lega og nokkrum dögum síðar, þegar hann sagði
2. stýrimanni stefnuna, sem hann hafði stýrt,
hafði hann af ásettu ráði látið vera að segja
„Sir“ við Thompson.
Þetta var neistinn, sem þurfti til að hleypa
honum upp. Varla var S... . kominn hálfa leið
niður stigann, þegar stór krumla greip um háls-
inn á honum og kippti honum upp aftur.
„Þú virðist hafa gleymt réttum talsmáta, þeg-
ar þú ávarpar yfirmann þinn“, öskraði Thomp-
son. „Segðu „Sir“ eða ég skal nudda andlitinu á
þér við dekkið, bölvaður!"
Hann sá sex stakkklædda menn læðast f áttina
til sin.
„Rétt, sir“, tautaði hinn, en stýrimaðurinn
hló hæðnislega.
„Þetta er betra. Næst þegar þú kemur að
stýrinu, skaltu muna eftir að hafa mannasiðina
með þér!“
Næsta dag á eítir var hægt að sjá á augna-
ráði Hollendingsins að hann ætlaði að gefa öðr-
um stýrimanni ,,ráðningu“, en Thompson varð
samt ekki andvaka í kojunni út af því. Skip-
stjórinn, sem var orðinn nokkuð kvíðafullur
út af ástandi því, sem skapazt hafði, réði Thomp-
son að halda sig frá aðal dekkinu á næturnar,
eins og hægt væri, þar til ástand það, sem nú
ríkti hefði liðið hjá. Thompson hló að þessu,
kæruleysislega.
„Ég man þá tíð, þegar heil skipshöfn reyndi
að ráðast á mig, Sir“, — „en næsta dag lá helm-
ingur þeirra en ég stóð ennþá uppi“.
Edgar skipstjóri yppti öxlum, „Það er ekki
víst, að þú sleppir svo vel næst. Ég er eldri en
þú Thompson og hefi sennilega siglt með fleiri
skipshöfnum en þú, af sömu manntegund og
við höfum nú. Snúðu að þeim bakinu til dæmis
eina dimma nótt, og þú getur átt á hættu að
fá kníf á milli herðablaðanna".
„Ég sný aldrei bakinu að neinni skipshöfn,
Sir!“ svaraði Thompson. „Mér var kennt það,
þegar ég var á amerískum skipum“.
Þessi ráðning kom Thompson vel viku seinna,
þegar „Trafalgar“ nálgaðist Cape Horn. Versta
veður var, vestan hvassviðri og bylur. Hann
hafði komið á vakt á miðnætti. Um nóttina á-
kvað Thompson að láta taka inn eitt af seglun-
um. Hann fór niður á dekkið og stóð við eitt
mastrið, þegar hann allt í einu heyrði einkenni-
legt þrusk, og sneri sér snöggt við. 1 þessu kom
skær glampi af eldingu og hann sá 6 stakk-
klædda menn læðast í áttina til hans. Einn þeirra
var með hníf, sem glytti á, hinir voru með festi-
nálar. 1 !
„Svo þetta er þá meiningin“, öskráði Thomp-
son, „hún er nógu góð“.
Á augabragði hafði hann náð sér í stóra festi-
nál og réðist þegar á móti þeim og barði með
þessu vopni sínu, sem gat drepið hverh þann,
sem fyrir því varð.
Tveir af hásetunum voru barðir kylliflatir á
dekkið, hinir urðu þá óttaslegnir og flýðu fram
í ,,lúkar“. Thompson fór á eftir þeim, rak þá
upp á dekk með blótsyrðum og hótunum og lét
höggin dynja á þeim. Hann lét þá binda upp
seglið og ganga frá því án þess að verð^ við
fi’ekari mótþróa. Þeim varð ljóst, að ekki v$r
við lambið að leika sér þar sem annar stýrimað-
ur var og það sem eftir var leiðarinnar höfðu
þeir það í huga.
V 1 Iv 1 N G U R
S7.