Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Side 14

hann — Íyfjasveínninn, brytinn, stýrimaður-
inn, vélstjórinn og aðrir undirforingjar.
„Jæja, Akim Zakharich, hvað segirðu okkur
um nýja lautenantinn ?“ spurðu þeir allir.
„Hvernig lízt þér á hann?“
En bátsmaðurinn svaraði ekki, heldur band-
aði hrjúfri, loðinni hendinni með örvæntingar-
svip og spýtti hraustlega í úrgangsdallinn, eins
og hann vildi segja: „Því minna, sem minnst er
á hann, því betra“.
„Er hann skapvondur?“ spurði einhver.
Bátsmaðurinn þagði enn. Hann ræskti sig
kyrfilega nokkrum sinnum, spýtti aftur og leit
íbygginn á félaga sína, sem biðu þess með ó-
þreyju að heyra, hváð svo reyndur og athugull
maður hafði að segja. Loksins tók hann til máls
(en gætti þess þó, að hafa nokkurn hemil á rödd
sinni, sem almennt var kölluð þokulúðurinn) og
mælti: „1 hreinskilni sagt, er hann helvítis
kvalari!“
Þegar þeir heyrðu þennan dóm, sem kveðinn
var upp af slíkum sannfæringarkrafti, varð
hinum ekki um sel, sem ekki var að furða. Síð-
ustu tvö árin höfðu þeir siglt undir stjórn lau-
tenants, sem að þeirra eigin sögn var afbragðs-
maður, sem bar umhyggju fyrir skipsmönnum
sínum, íþyngdi þeim ekki með óhæfilega erfið-
um heræfingum, barði þá sjaldan (og þá í reiði,
en ekki með köldu blóði), og tók ekki hart á þeim
breyskleika sjómannsins að drekka sig fullan í
landlegum. Það var því ekki að undra, þótt þeir
yrðu þungbúnir og alvörugefnir við þá tilhugs-
un, að eiga nú að vera undir bölvaðan kvalara
gefnir.
Andartak ríkti dauðaþögn yfir söfnuðinum.
„Að hvaða leyti er hann bölvaður kvalari?“
spurði lyfjasveinninn, ungur, hrokkinhærður
maður, sem ekki hafði eins mikið að óttast af
hendi lautenantsins og hinir, ef hann gegndi
skyldum sínum sómasamlega í sjúkraklefanum.
„Að öllu leyti, bróðir! Hann ætlar að verða
methafi í nöldri. Þarna jagast hann í manni
sýknt og heilagt, svo að maður hefur engan
frið. Þið hefðuð átt að heyra til hans frammi í
káetunni áðan. Þarna stóð hann og góndi á mig
þessum líka litlu glyrnum og nauðaði og nauð-
aði eins og hann ætlaði aldrei að hætta: „Ég
ætla mér að herða agann hér á skipinu“, segir
hann. „Undir minni stjórn skal andinn verða
annar hér um borð“, segir hann. „Drykkju-
skapur í landlegum skal varða þungum hegn-
ingum“, segir hann. Svona malaði hann og
malaði — endalaust, þangað til að mér varð
flökurt af að hlusta á hann“.
„Undirforinginn, sem kom með hann í létti-
bátnum frá Golub, hafði heldur ekkert gott um
hann að segja“, sagði einhver hinna. „Hann
sagði að hann væri ráðríkt þráablóð, sem alltaf
væri að skammast út af smámunum. Þeir eru
allir himinlifandi yfir því, að hann er farinn
af Golub. Hann var alltaf á hælunum á þeim,
segja þeir, og ómögulegt að losna við hann. Ekki
hýðir hann þó hásetana, segja þeir, heldur hegn-
ir þeim með sínum eigin aðferðum — lætur þá
standa berfætta í reiðanum og sitja á ráarhún-
um. Já, þeir sögðu, að hann væri hótfyndinn
þrjótur og fyndi öll ósköp til sín, þessi — hvað
heitir hann nú aftur?“
„Bernikov, er það ekki?“ sagði bátsmaðurinn
og sneri þýzka nafninu upp á rússnesku. „Hann
er einn af þessum þýzku barónum. En ekki hef-
ur hann nú af miklu að státa“, bætti hann við
með drýldnum svip.
„Hvers vegna segirðu það?“
,,Af því að þetta er mesti glópur. Það er auð-
heyrt á því, hvernig hann talar, að þar er ekki
gáfum fyrir að fara. Hann ætlaði aldrei að geta
skilið það áðan, þegar ég sagði honum, að Stubb-
ur tilheyrði skipinu. „Hvað meinið þér?“ segir
hann. „Tilheyrir hann skipinu". Einhver hlýt-
ur þó að eiga hann“, segir hann.
„En hvers vegna voruð þið að tala um Stubb?“
spurðu hinir.
„Ja, það er von þið spyrjið. Honum lízt ekki
á Stubb, og hvað haldið þið að hann segi? Jú,
hann segir, að hundur eigi ekki að líðast á her-
skipum, og hótar að láta kasta honum fyrir borð,
ef hann óhreinki þiljurnar. Og okkur er betra
að sjá til þess, að hann sé ekki að flækjast fyrir
augunum á honum“, segir hann.
„Nú, hvað varðar hann um það? Ekkert kem-
ur Stubbur honum við, hefði ég haldið“.
„Hann lætur sér ekkert óviðkomandi, bölv-
aður þrjóturinn. Hann getur ekki einu sinni
látið skynlausar skepnur í friði. Já, bræður, það
er ekki að efa, að guð hefur sent okkur sannkall-
aðan kvalara í þetta sinn. Við eigum eftir að
óska þess heitt og innilega, að Stepan Stepanich
væri hér ennþá, drottinn blessi hann æfinlega",
sagði bátsmaðurinn, um leið og hann barði ösk-
una úr pípunni og stakk henni í vasann.
„Ekki býst ég þó við, að kapteinninn láti
hann ganga allt of langt“, sagði lyfjasveinn-
inn. „Nei, bróðir, hann getur ekki hagað sér
296
VÍKINGUR