Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Side 18

að Stubbur hafði tafarlaust setzt á rassinn. En
miklar breytingar voru orðnar á frjálsu og við-
burðaríku lífi vesalings hundsins. Á morgnana,
þegar lautenantinn fór eftirlitsferð sína um
skipið, varð hann að fela sig í einhverju skúma-
skoti. sem Kochnev hafði vísað honum á og
kennt honum að sitja í án þess að æmta né
skræmta. Og svo rækilega hafði Kochnev van-
ið hann, að ekki þurfti annað en að segja: „Lon-
gintes er að koma“, til þess að seppi legði rófu-
stúfinn milli fótanna og þyti niður í fylgsni sitt,
þar sem hann lét ekki á sér bæra fyrr en einhver
hásetanna flautaði á hann, til marks um að
hættan væri liðin hjá.
Svp .var .komið, að Stubbur fékk aldrei að fara
upp á þilfar, nema þegar baróninn var að borða
eða sofa. Þegar svo stóð á. lék hann listir sínar
fyrir hásetana eins og forðum. „Vertu ekki
hræddur Stubbur", sögðu þeir þá, „Longintes
er ekki hér“. Og meðan hann stytti vinum sín-
um stundir, stóðu nokkrir þeirra á verði til
frekara öryggis, ef óvinurinn skyldi fara á
kreik. Aðeins að næturlagi, sérstaklega ef tungl
var ekki á lofti. fékk hann að fara ferða sinna
um skipið og leika sér við sjóliðana eins og áð-
ur fyrr. En ekki fékk hann lengur að standa á
verði með Kochnev og vekja eftirtekt á ljósum
annarra skipa með því að gelta. Nú gegndi
Kochnev skyldum sínum einn síns liðs, því að
ekki vildi hann verða til þess, að einkavinur
hans yrði fyrir barðinu á Longintes, sem þessi
gamli, fáláti sjógarpur virtist hafa enn verri
bifur á en nokkur hinna hásetanna.
En þrátt fyrir allar þessar varúðarráðstafan-
ir, leið ekki á löngu áður en Stubbur komst í
krappan dans.
V.
Það var sjóðheitur, svækjulegur dagur á
Kínahafinu, ekki skýhnoðri á himninum og sjór-
inn spegilsléttur. Það hafði verið blæjalogn síð-
an um dögun, seglin héngu á ránum, og kap-
teinninn skipaði vélstjóranum að kynda á vél-
inni. Brátt tók gufuvélin að hvæsa og blása,
og Moguchy sigldi á fullri ferð til Nagasaki, þar
sem aðmírállinn hafði stefnt allri flotadeildinni
saman.
Lautenantinn, sem lét sér sérstaklega annt um
að allt væri í röð og reglu á skipinu, þegar það
kæmi til Nagasaki, var nú á þriðju eftirlitsferð
sinni, og hafði allt á hornum sér. Sannleikurinn
var sá, að enda þótt allt væri svo hreint og
þokkalegt sem bezt varð á kosið, og skipið glamp-
aði stafnanna á milli í brennheitu sólskininu,
3D0
var baróninn í hinu fúlasta skapi. Hann var sem
sé nýkominn frá einum „viðræðunum" enn við
kapteininn, og þeim ekki skemmtilegri en vant
var, svo að ekki var furða, þótt hann væri frem-
ur argur. Hverri einustu tillögu, sem hann hafði
gert „með hagsmuni flotans fyrir augum“, hafði
undantekningarlaust verið hafnað af „þessari
gufu“, eins og hann kallaði kapteininn, og sam-
búðin milli þeirra fór síversnandi. Þar við bætt-
ist, að miðskipsmennirnir voru alltaf að skensa
hann öðru hverju. og gerðu það á þann hátt,
að hann gat aldrei haft hendur í hári þeirra.
Reiðin sauð í honum, er hann hugleiddi það með
sjálfsaumkun, hvílík hörmung það væri fyrir
fyrirmyndar-sjóliðsforingja eins og hann, að
þurfa að starfa með þessum „nautheimsku,
rússnesku jafnaðarmönnum", sem engan skiln-
ing höfðu á heraga og voru að grafa undan
völdum og virðingu yfirmannanna.
Hann var að ganga eftir þilfarinu, niður-
sokkinn í þessi heilabrot, þegar Stubbur skauzt
snögglega undan borðstokknum og hljóp sem
fætur toguðu fram hjá honum og aftur að lyft-
inguhni.
„Er ekki hundskömmin komin þarna aftur!“
sagði baróninn við sjálfan sig og snarstanzaði,
því að honum hafði orðið dálítið hverft við.
Hann leit annars hugar undir borðstokkinn,
þaðan sem Stubbur hafði komið, og allt í einu
virtust augun ætla út úr höfðinu á honum, en
svipur hans bar vott um hinn megnasta viðbjóð.
„Sendið bátsmanninn til mín!“ kallaði hann.
Eftir andartak kom Gordeyev bátsmaður.
„Hvað er þetta?“ spurði baróninn kuldaleg-
um rómi og benti á eitthvað á þilfarinu.
Bátsmaðurinn leit þangað, sem hann benti,
löngum, beinaberum fingrinum, og ók sér vand-
ræðalega.
„Segið þér mér, hvað þetta er, Gordeyev“.
„Afsakið, yðar göfgi, það er .. .“.
Og bátsmaðurinn sagði honum, hvað það var.
Baróninn þagði andartak. „Munið þér, hvað
ég sagði við yður?“ spurði hann svo.
„Já, yðar göfgi“, svaraði bátsmaðurinn og
var nú enn beygðari en áður.
„Innan fimm mínútna skal þessu viðbjóðs-
lega kvikindi kastað fyrir borð“.
„Ég bið yður að taka það til greina, yðar göfgi,
að hundurinn er lasinn“, sagði bátsmaðurinn
með svo auðmjúkri rödd, sem honum var unnt.
„Lyf jasveinninn skoðaði hann í morgun og sagði
að það væri iðrakveisa, sem að honum gengi, en
VÍKINGUR
i