Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Side 27

þar sem botnvörpuveiðar væru stundaðar um
gottímann, næðu 90—95% af hrognunum ekki
að frjófgast. Þessi samanburður gefur óneitan-
lega góðar vonir um árangur af tilraunum þeim,
sem hér er stungið upp á.
í sambandi við það, sem hér er sagt, skal
vakin athygli á hinni miklu fiskauðlegð, sem
verið hefur við Vestur-Grænland hin síðustu
ár. har sem enginn fiskur var sagður áður.
Ekki er ólíklegt, að meira eða minna samband
sé á milli haf-fiskiklaksins, sem framkvæmt
hefur verið við strendur Norður-Ameríku um
nokkurra ára bil og þessarar auðlegðar.
Ég efast ekki um það.
Klak á kola ætti að komast í framkvæmd. í
því augnamiði vrði hyggilegast að byggja klak-
stöð í landi. helzt við Faxaflóa. Eiðsvílc eða þar
í nánd er óefað heppilegur staður, því sam-
kvæmt rannsóknum danskra fiskifræðinga, um
aldamótin síðustu. álitu þeir að þar væri hin
auðugasta og mesta fæðingar- og uppeldisstofn-
un kolans við Faxaflóa.
VI.
Erlendum fiskimönnum sé óheimilt að fiska
nær landi við ísland en landhelgisákvæði við-
komandi landa ákveða.
Hér að framan hefur þess verið getið, að
nvtjar landsins — þar með talin fiskimiðin og
hrygningarstöðvarnar — tilheyri landinu og
landsmönnum og engum öðrum. Sem vott um
viðurkenningu á þessum rétti kröfðust Bretar
samþykkis landshöfðingja á landhelginni 1901.
Um breytingar á þessum samningi ber því að
semja við þá, en aðrir koma þar tæplega til
greina.
Erlendir síldveiðamenn hér við land, hafa
enga samninga gjört við stjórn landsins um
rekstur veiðanna. Þeir taka aflann frá lands-
mönnum og. spilla á margan hátt aflamöguleik-
um þeirra. Þeir vinna að verkun á aflanum,
aðgerð á veiðarfærum og umskipun á afla og
nauðsynjum í landhelgi og oft á höfnum inni.
Við heimaland sitt hafa þessir fiskinienn U
sjómílna landhelgi og stærri. Það virðist ærið
ósanngjarnt, að þeir geti áskilið sér frekari rétt-
indi við Island, en þeir hcimila öðrum þjóðum.
Þar af leiðandi hafa Svíar, Norðmenn, Finnar
o. s. frv. ekki neina heimild til að fiska nær
landi við ísland, en U sjómíhir frá landi, eða í
þeirri fjarlægð, sem íslendingar sér að skað-
lausu veita þeim. íslendingar hafa enga ástæðu
til að veita öðrum þjóðum ívilnanir, hverju
nafni sem þær kunna að nefnast, til reksturs
fiskiveiða við landið, þeim atvinnuvegi, sem.
hagsæld landsmanna byggist á í nútíð og fram-
tíð.
Að síðustu má benda á þá staðreynd, að lands-
menn reka. þorskveiðar með styrk frá ríkinu.
Þetta út af fyrir sig ætti að vera nægileg hvöt
til þess, að taka þær tillögur til íhugunar um
verndarráðstafanir til viðhalds fiskistofnsins,
sem bent er á hér að framan. Um síldveiðarnar
er svipað að segja. Ár eftir ár hafa þær brugðizt
og meðfram þess vegna er ríkið komið í alvar-
leg.a fjárþröng: Það virðist því orð í tíma talað,
að hafizt sé handa og gjörðar séu viðeigandi ráð-
stafanir til að vernda þennan atvinnuvég fyrir
yfirgangi erlendra fiskimanna.
Það eru aðeins örfáir áratugir síðan landið
var verstöð erlendra fiskimanna. Frakkar höfðu
útgerðarbækistöð á helztu höfnum og Norðmenn
ráku hval- og síldveiðar frá hentugum stöðum,
o. s. frv.
Þetta tókst að lagfæra. Vafalaust má vænta
þess, að ýmsar þær misfellur, sem hér er bent
á, takist einnig að bæta.
Jóhanna, niu barna móðir, liefur lent í heiftarlegri
deilu við mann 'sinn. Er þau hafa rifist góða stund,
segir liún ofsareið:
— Þó ég verði tíu sinnum ekkja, slcyldi ég aldrei
verða svo vitlaus að gifta mig aftur!
V I K I N G U R
3D9