Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Blaðsíða 37

Magnús Jensson
Enn í Bremerhaven
Og enn erum við í Bremerhaven. En miklar
eru breytingarnar, sem eru að gerast í þessari
herjuðu borg. Maður tekur fljótt eftir að yfir
fólkinu er allt annað yfirbragð en áður var og
athafnalíf virðist vera að aukast hröðum skref-
um.
Frá Fischereihafen upp í aðalgöturnar í
Bremerhaven, Hafenstrasse og Keiserstrasse
er löng leið. Fari maður í strætisvagni tekur
ferðin ca. 25 mínútur. En ég hef aldrei farið
þetta gangandi og ætla nú að labba í hægðum
mínum í þetta skiptið, því nógan hef ég tímann
og veðrið er ágætt. Milt septemberveður.
Maður hefur ekki gengið langt þegar maður
veitir því athygli, að í flestum rústunum er unn-
ið af kappi. Sums staðar er búið að byggja upp
í miðri rúst smáhús eða réttara sagt skúra.
Annarsstaðar hefur lítill partur hússins verið
endurbyggður í húsgrindinni. eða ^ví, sem eftir
hefur staðið af hálfhrundu húsi. í öðrum rústum
er unnið af kappi við að hreinsa til. Heilir og
heillegir múrsteinar eru teknir frá og raðað í
stafla, en brotnum steinum og öðru drasli er
mokað á bíla og ekið burt. Sumsstaðar er bygg-
ingin öll undir endurbyggingu, stór húsbákn.
Heillegir veggir og annað það, sem eftir hef-
ur staðið. er notað áfram og byggt við. Verka-
menn rífa upp í rústunum með hökum og skófl-
urp. Víða er fast fyrir þar sem gróður hefur
fest rætur og á einum stað sér maður að tjald-
að hefur verið fyrir framan með götunni og
vörður gætir þess að enginn óviðkomandi komi
of nálægt. Ég forvitnast ekki frekar um það.
Geri ráð fyrir að þar hafi grafararnir komið
niður á eitthvað, sem minnir óþægilega á hið
mjskunnarlausa stríð.
„Wilhelm baut auf“. —
Við eitt hálfhrunið húsbákn vinna margir
menn og verkinu miðar vel áfram. Múrsteinum
er raðað upp,innan í járngrindina,og límdir með
sementi. Við gangstéttina hefur há stöng verið
reist, á henni er stórt spjald með áletruninni:
„Wilbelm baut auf“. — Jú hað leynir sér ekki
að Wilhelm bvggir unn. En mér sýnist það vera
fleiri. en bessi Wilhelm, sem bvggir unp og
auglvsir bað ekki. Ég geng inn fyrir girðinguna
sem umkringir verksvæðið og spyr verkamann,
sem er að tína saman múrsteina: „Wilhelm baut
auf ?“
Henn réttir úr sér. auðsjáanlega feginn að fá
tækifæri til ?ð hvíla sig augnablik. Ég lít í
kring”m mig t.il að gá að hvort nokkrnm finn-
ist athugavert að ég tef manninn. En svo virðist
ekki vera.
,.Af hver.iu er hann að auglýsa það? Það eru
fleiri sem eru að endnrbvggia en hann“.
...Tá. bað er alveg rétt hiá vður. En hér er um
að ræða stprt verzlunarh.ús. sem var miög vin-
sælt og mildð sótt áðnr fvrr. Og nú ev bað að
auglvsa sig fvrir fram. Þannig að viðskinta-
vinirnir megi búast við að bráðlega geti þeir
komið og verzlað við Wilhelm“.
' ...Tú. ég skil þetta“.
Maðurinn bevgir sig aftur yfir verkið og ég
ætla að labba í burtu. Þá gengur til mín maðnr,
og býður mér góðan daginn. Það leynir sér ekki,
að þetta er verkstjóri. Ég byrja að afsaka mig.
En hann tekur fram í fyrir mér og segist gefa
mér allar upplýsingar, sem ég óski eftir, með
glöðu geði. Ég segi honum að áletraða spjaldið
hafi vakið athygli mína og þess vegna hafi ég
farið að forvitnast um bygginguna. Hann brosir.
,,Já, það er von“.
„Hvað tekur nú langan tíma að byggja upp
svona stórt hús?“
„Það tekur langan tíma. Það er að segja við
verðum ekki lengi að koma því undir þak. En
að ganga frá því öllu að innan, það er aðal-
vei’kið".
„Jú, ég kannast við það“.
„Hvað hafa verkamenn í kaup? Ég meina, er
hægt að lifa mannsæmandi lífi fyrir kaupið?“
„Það fer eftir því, hvaða kröfur eru gerðar.
v I K I N G U R
319