Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Blaðsíða 48

heimsmannsbragur á þér. Þú munt vera ættar-
laukur einhvers höfuðbóls. er það ekki?“
Sveitamaðurinn leit riiður fyrir sig og hristi
hausinn við skjallið, feiminn en upp með sér
yfir því að bessi gamli sægarpur skyldi gera
sér svo títt um hann. „Ojæja, ojæja“, muldi’aði
hann, og heldur en að gera ekkert við hendurnar
byrjar hann að vöðla saman sjóhattinum.
Drullusokkur. hugsaði Hákon, en upphátt
sagði hann: „Ég er hrifinn að menningu sveit-
anna. — ég meina náttúrlega höfuðbólin, en ekki
þær bestíur þar sem menn þvo sér upp úr bala
og leita hver öðrum lúsa á kvöldvökunni, nei,
ég meina höfuðbólin, grænar engjar, 20 beljur
í fjósi, bækur í húsinu“. Hákon lokaði boxinu.
„Já, einmitt, bækur í húsinu. Ég er nefnilega
mikið gefinn fyrir „kúltúr“, skal ég segja þér
— kúltúr, það er lóðið.
Bóndasonurinn tvísteig hálfu meir en fyrr.
Hákon virti hann fyrir sér og dró af þögn hans
þá kuldalegu ályktun að nú væri hann að hugsa
um lekan kotbæ og hundsrass hjá grjóthrúgu, og
eina rykfallna klámbók inni í skáp.
„Ég hef líka verið í sveit“, hélt Hákon áfram
drjúgur á svip
„Og hvar skyldi það nú hafa verið?“ spurði
bóndasonur og leit upp.
„Hvar?“ sagði Hákon vingjarnlega, en var
hlátur í hug. Hann naut þess að heyra sjálfan
sig tala, en honum var lífsnauðsyn að ljúga.
„Að Gránustöðum 10 mílur SSV af Portlandi,
höfuðból, hundrað og fimmtíu beljur í fjósi,
átta hundruð rollur upp um allar trissur; bæk-
ur í húsinu, og upp á vegg enginn fúlskeggj-
aður Jesús Kristur né Guð blessi heimilið,
heldur klámmynd frá Mílanó“.
Hákon virti sveitamanninn fyrir sér og gerði
sér í hugarlund þetta bú á 60 faðma dýpi.
„Ja-há“, sagði bóndasonurinn, „en nú er víst
hífopp“. Af sjóhattinum, sem hann vöðlaði sam-
an milli handanna, er það að segja, að Hákon
gamli var farinn að velta því fyrir sér með
meinfýsni hvað úr því ágæta fati ætlaði að
verða.
„Nú, jæja“, sagði hann. „Svo þeir ætla að
kíkja í drusluna. Láttu þá um það, karl minn,
þetta fer allt til fjandans fyrr eða seinna hvort
sem er“.
Raddir innan úr borðsal gera hlé á samræð-
urnar og brot úr orðasennu berst til þeirra.
Raddstyrkurinn er slíkur að hver meðal karla-
kór væri fullsæmdur af honum: Þegiðu! Þú
gafst upp á að kynda Belgaum. Og ég skal segja
þér hað Sigurður að ég er óhræddur við þig,
þótt þú sért stór en ég lítill.
„Hvað gengur á?“ hváði bóndasonur.
„Tveir sjómenn að tala saman“, svaraði Há-
kon stuttlega. „Þessi sem nú sagði meiningu
sína er kyndarinn Gvendur, öðru nafni hómó-
pati. Það er þessi litli regingslegi með úrið“.
Hákon tók í nefið. „Hann er svona fyrirferðar-
mikill eins og allir kyndarar, þeir verða nefni-
lega annaðhvort að aumingjum eða mönnum, í
glímunni við eldana og slæsana niður á fír-
plássi. Hitt er núverandi háseti og alt-muligt-
maöurinn, Siggi Brands. Það er þessi stórbein-
ótti með rauðu skotthúfuna; hann er ýmist
kokkur. kyndari eða háseti á skipum, báðir rót-
lausir gleðimenn, sem láta hverjum degi nægja
sína þjáningu og hafa engu fyrir að sjá — sem
er slæmt fyrir suma en gott fyrir þá, bætti
hann við. Hómópatinn er öllu merkilegri, því
hann hefur drepið mann, annars eru þeir báðir
kynlegir kvistir, svo ekki sé meira sagt“.
„Drepið mann“, át bóndasonurinn upp.
,,Já, steindrap hann. Það var í stríðinu, þeg-
ar Gvendur var á pólskum flutningadalli. Mér
skilst að drep hafi hlaupið í fót eins hásetans
og Gvendur gaf sig undir eins fram, því ein
stærsta ástríða hans er lækningalöngun".
„Og hvað svo?“ spurði sveitamaðurinn for-
vitinn.
„Og hvað“, spurði Hákon ömurlega því sam-
ræðurnar voru að berast inn á ómerkilegar
brautir fyrir hann. „Og hvað, hvað skeður þeg-
ar slátrari eins og Gvendur kyndari gefur sig
út fyrir lækni? Það þurfti að taka af fótinn,
sagði Gvendur, og hann tók bæði fót mannsins
og líf, eins og gefur að skilja, enda voru kjafts-
högg og sígarettur víst eina deyfilyfið".
Hákon hló hrottalega. „Viltu í nefið?“
Bóndasonurinn horfði undan. ,;.Nei, takk,
takk“.
„Rétt hjá þér“, sagði Hákon mæðulega, „það
er nóg sem mæðir á hausnum á manni, þó maður
sé ekki líka að troða í hann tóbaki. Þú reykir
þó?“ Bræðslumaðurinn hafði nú tekið upp þráð-
inn þar sem hann slitnaði.
,..Nei, ekki heldur“.
„Er ekki ungmennafélagshús í þinni sveit,
eða hvað?“ spurði Hákon hvatskeytlega.
„Ha?“
„Ungmennafélagshús! Heyrirðu illa ?“
„Jú, jú“.
Hákon tútnaði skyndilega út: „Á þetta að
vera svar við spurningunni um heyrnina eða
húsið?“
33D
V í K I N □ L) R