Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Qupperneq 50

samúð skilið, því samvizkan kvelur hann alltaf
eitthvað, en hinn ekki. Basta“.
„Glæpamenn hafa ekki sál“, sagði sveitamað-
urinn og hélt sig hafa sagt eitthvað stórmerki-
legt.
„Viðhafðu ekld svona klám í mín eyru“, sagði
Hákon ógnandi. „Bölið ákvarðast hvorki af sál
né anda, heldur ljótum kirtlum hingað og þang-
að í hálsinum og í maganum. Þú hefðir þurft
að lenda á loftskeytamanninum, bölvaður dón-
inn. Og eins og faðir minn var vanur að . . . .“.
„Hver var eiginlega faðir þinn?“ spurði há-
setinn reiður og var kominn hálfur út úr dyr-
unum.
„Jón Arason, biskup!" Og Hákon gamli greip
andann á lofti og beið eftir áhrifunum.
„Ja, einmitt". Sveitamaðurinn hentist út og
fór sem faraldur fram hjá kýrauganu.
Hákon gamli hló lengi og innilega, og það
sem eftir var dagsins lék hann á als oddi. Nú
sprangaði hann sprækur, eins og tvítugur ungl-
ingur, á stálgrindunum yfir vélarúminu. Ámát-
legt gaul í öryggisventli skar loftið og gufu-
strókur gaus fram í vélarúmið, kyndarinn birt-
ist nakinn að ofan og vöðvastæltur og stál-
stólparnir, sem snúa öxlinum, minntu á hesta
á harðaspretti. Vélstjórinn veifaði olíukönnunni
glaðlega til Hákonar, eins og hann vildi segja:
Þakka þér fyrir sendinguna. Hákon svaraði með
glæsilegri handsveiflu: Ekkert — miðla skalt
þú öðrum.
★
7. dagurinn á miðunum rennur upp með ó-
veðursskýi á himni og slæma veðurspá. Lífið
um borð hefur gengið sinn vanagang síðan Há-
kon talaði við bóndasoninn; öðru hvoru smáerj-
ur yfir matnum eða orðasennur milli brytans
frá Kaupinhavn og hins óstýriláta 3. stýrimanns.
Að öðru leyti er allt tíðindalaust og Egill Svarti
togar enn á líkum slóðum, skammt frá togar
Neptunus og út við sjóndeildarhring Hallveig
Fróðadóttir með sínar stílhreinu línur og vold-
ugu brú. Veðrið fer stöðugt vaxandi og þegar
líða tekur á daginn rís hver aldan annari fer-
legri undan kinnungum Egils Svarta, og dynur
með þungum gný á dekki og lyftingu, splundr-
ast þar hátt í loft upp og dreifist yfir keisinn
og bátadekkið, en skipið skelfur, eins og gömul
skip ein geta skolfið. öðru hvoru, þegar tvær
höggþungar öldur ríða samtímis undir og yfir
skipið, missa sjómennirnir fótanna og skolast
aftur í svelg ásamt sveðjum, slori og hausarusli,
en staulast jafnskjótt á fætur aftur og taka til
vinnunnar á ný, möglunarlaust, bölvandi þó ef
byltan hefur verið snörp.
Skipstjórinn Nikulás, sem nú hefur fengið
málið aftur, kemst brátt í líkan ham og haf-
flötur Halans. Yfir skipshöfnina dynja jöfnum
höndum, skammir, aðvörunarorð eða glósur til
„Haltu kjafti, Nikki!“
nýgræðinganna; aðallega þó skammir, þrungnar
þeim kyngikrafti, sem aðeins gamall togara-
skipstjóri hefur yfir að ráða.
Veðrið eykst og skammirnar líka. Loks er
einum sjómannanna, stórvöxnum manni með
nautssvíra, nóg boðið. Eins og elding réttir hann
skyndilega úr sér, þar sem hann er að afhausa
á bakborða, blóðugur upp í axlir, tvíhendir
sveðju sína með æðislegum tilburðum og varpar
af jötunafli í planka svo syngur í stálinu, gríp-
ur steinbítshaus og slöngvar á lyftingu, ásamt
þrem orðum, sem yfirgnæfa veðurgrýinn og
minna á jarðskjálfta: „Haltu kjafti, Nikki“.
í því ríður alda yfir skipið og hylur allt. Skip-
stjórinn kippir upp glugganum og forðar sér
undan sendingunni af dekkinu. Hausinn mölvar
brúarglugga og í kjölfar glerbrotanna gusast
sjórinn inn í brúna. Löðrið hverfur út í busk-
ann og vaktin á dekkinu kemur aftur í ljós. Sá
er kastaði steinbítshausnum er aftur tekinn að
afhausa og hamast hálfu meir en fyrr og var þó
vel unnið fyrir. Skipstjóranum er skemmt, hann
tekur glottandi í nefið, og segir í kímni við loft-
skeytamanninn, sem kominn er fram í brú til
að vita hvað gangi á: „Maður verður að láta
þessa andskota vita að maður sé til“. Að svo búnu
rekur hann upp ánægjulega roku og gefur há-
seta stuttaralega skipun um að negla fyrir
gluggann.
332
VÍ K I N G U R