Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Blaðsíða 54

Knud Andersen
Ævintýraleg sjóferð
Dan8ki ævintýramaöurinn Knud Andersen er hvort tveggja l senn j>aulvanur sjómaður og knnnur rit-
höfundur. Hann lauk stýrimannaprófi árið 1911, var síðan skipstjóri um hríð, en hóf því næst rithöfundaferil
sinn — ritaði eingöngu um sjómenn og sæfarir. Þóttu bækur lians hressilegar og raunsannar og voru mikið
lesnar. Sjálfum farazt honum svo orð:
„Þegdr ég hafði setið í skrifstofustól i 16 ár, voru kraftarnir jirotnir. Síðustu kraftarnir fóru í bókina
„Við yzta haf“, sem kom út í janúarmánuði 1929, og ég örvænti yfir því að geta ekki farið á sjó og að hafa ekki
kraft til að skrifa meira".
Og hann heldur áfram: „Ég sagði upp góðri stöðu, leysti upp gott heimili og seldi hiis, sem við hjónin
höfum teiknað sjálf og látið reisa, seldi líka blómlega garðinn, sem við höfum ræktað, til að geta stofnsett nýtt
heimili úti á Atlantshafi á gamalli skútu. Börnin okkar, Lis, Jan og Ture, sem báru gælunöfriin „Fiskurinn",
„Kúlan" og „Doktorinri', voru þá ellefu, sex og þriggja ára“.
Á gamalli seglskútu lagði Knud Andersen síðan í langferð vestur um haf, allt til Suður-Ameríku, og hafði
með sér Helgu konu sína og börnin j)rjú. Aulc þess voru á skútunni þrír hásetar, Færeyingurinn Hans Avdreas
Jensen, Áki Kristensen og Karl Johnsen, kokkurinn Alfred og hundurinn Lúffi. Skútan hét „Monsuneri'.
Ferðalag þetta varð bæði langt og ævintýralegt. Um það ritaði Knud Andersen síðan skemmtilega bólc,
sem hann nefndi „Med Monsunen paa Atlanterhavet". Fer hér á eftir i lauslegri þýðingu einn kaflinn úr bók
þessari. Gerist hann skömmu eftir að ferðin er liafin, lýsir siglingu um Biscayaflóa og dvölinni í Madeira.
Óveðursveifan var dregin að hún á Pendenn-
bjargi næsta morgun. en við fórum út þrátt
fyrir það, og ef það má ekki búast við hagstæð-
um byr, þá er betra að vera kominn út þegar
óveðrið skellur á.
Við léttum akkerum sunnudagsmorguninn 20.
október og okkur rak með útsoginu og léleg-
um vindi út úr höfninni, og settum traust okkar
á gott veður fyrr en seinna; en nú fór að blása
úr suðvestri og skipið tók að höggva. svo Helga,
Lis, Ture og Viktor urðu sjóveik. Við sigldum
Wí aftur inn í flóann og lögðumst fyrir akkeri,
þar lágu fyrir nokkrar skútur og brátt fóru
gufuskipin að leita þangað inn. Það rigndi,
starir fram fyrir sig með morð í augunum. en
hann situr eins og fjötraður undir augnaráði
hómópatans.
-,Gæti ég fengið að láta á það“, heldur sá að-
komni áfram.
Káetan umturnast, skuggarnir leika um loft
og þiljur. Siggi gengur berserksgang og tekst
loks að koma hásetanum upp stigann og hleyp-
ur síðan upp á eftir til að jafna málin betur.
Hómópatinn hlær á eftir honum, þar sem hann
stendur sperrtur og lítill við káetustigann.
0g fiskveiðarnar halda áfram, nýjar vaktir
koma undan hvalbaknum, upp úr grafarkyrrð
lúkarsins, ýmist í myrkri eða björtu, hörkugaddi
og ágjöf, krapi og rigningu, eða í roki og kaf-
aldsbyl, fylking þreyttra manna, sem brjótast
álútir gegnum bylinn og minna á herleiðingu í
babyloniskum stíl.
Stýrimaðurinn hefur ekki við að afhenda
smyrsl á frostbólgnar hendur og svo illa útleikn-
ar af átu, að það er með herkjum, að hægt er að
nota hær til að draga sokk af fæti. Þrír menn
slasast. einn missir tvo fingur, annar fer með
fótinn í spilið, og sá þriðji rotast í brotsjó.
Þannig líður tím'. n, og loks er fullfermi
fengið. Skipstjórinn, Nikulás, er í bili laus við
fiski-komplexinn sinn og neytir nú matar í
fyrsta sinn síðan fiskveiðarnar hófust. 16 daga
úthaldi með 18 tíma vinnu í sólarhring er lok-
ið hjá hásetunum.
Það er stormur á miðunum síðasta daginn og
togaraflotinn leitar aftur í var á Vestfjörðum,
en Egill Svarti heldur undan veðrinu áleiðis til
Reykjavíkur, og að aflokinni tveggja tíma við-
stöðu er aftur lagt úr höfn og ferðinni heitið
til Þýzkalands. Framh.
336
V í K I N □ U R