Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1949, Blaðsíða 60

í góSu veðri leika börnin sér á jnljum uppi.
inn“ og Porto Santo þar, sem þau áttu að vera,
og við undum upp segl. Þegar Helga var að
klæða sig tók skipið dýfu og hún datt á bálk-
kantinn og skar sig illa á nefi, það blæddi bæði
úr nefi og munni og hún fékk höfuðkvalir, það
var ekki nema von að hún færi að gráta, þegar
borið var joð í sárið, að hún skyldi vera fædd
til svo mikilla kvala. Klukkutíma síðar sat hún
uppi á þilfari og söng með börnunum.
Við sigldum nú með 10 mílna hraða gegnum
dansandi og hvítfyssandi öldurnar, börnin
hrópuðu af gleði yfir að sjá flugfiska og fjöll í
fyrsta sinn. Það söng í rá og reiða og sólin skein.
Sjómílu út af Tunchal komum við í skjól fyr-
ir Garajas höfðanum. það skipti svo snöggt um,
að golan svcigði afturseglið meðan brandauka-
scglið hékk slappt niður. Jafnskjótt hlýnaði í
veðri. Hclga skreið út úr teppunum og við fórum
úr stígvélunum og tókum af okkur jakka og
hatta, krakkarnir vildu fara úr hverri spjör.
Við lögðumst við akkeri 3. nóvember, eftir
14 sólarhringa ferð, við afturenda danska
skipsins ,.Argcntína“, ég heilsaði skipstjóran-
um Juul Larsen og mönnum hans.
Við vorum vel þreyttir, þegar við settumst
við kaffidrykkju á þilfarinu. Alfred spilaði á
grammófón. Sólin hné til viðar og ,,Monsúninn“
lá grafkyrr á höfninni, máninn hékk yfir gamla
kastalanum uppi á klettinum Loo. Madeira er
fögur, en Helga sagði samt að sér þætti Tal-
mouth fegurri, ég mátti ekki á milli sjá. Ma-
deira er eins og ástmær, en Talmouth eins og
góð vinkona.
Madeira er fögur, há fjöll og gróður, gjár og
klungur eru eins og sár, en sár, sem blómstra.
Við kynntumst fólki frá þeim hliðum, sem
snúa yfirleitt ekki að skemmtiferðafólki.
Ungur Portúgalsmaður, Jósé að nafni, kom
um borð á hverjum degi og bauð mér vinnu sína,
hann fór með óhrein föt til þvottakonu. Tollur-
inn vildi ekki leyfa José að fara í land með fötin,
nema að ég væri með, við fylgdumst því að upp í
tollbúðina í fylgd tveggja vopnaðra hermanna,
með skammbyssur, sverð og hnífa. Þar urðum
við að skrifa undir allskonar yfirlýsingar, meðan
á því stóð fóru tveir Portúgalar að skammast.
Annar greip hníf og stakk honum í hjarta hins,
hann féll dauður til jarðar, fjórir menn báru
líkið burt, það var eins og þeir væru að bera
hálftóman poka á milli sín, blóðið litaði stein-
ana rauða. Vegandinn fékk áminningu fyrir að
hafa saurgað tollbúðina með blóði. Hann fékk
342
V í K I N □ U R