Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1950, Page 17

Ólafur Jónsson frá Elliöaey
Veðrahamur í janúar 1949
Um geiminn lægöir líða skjótt,
lygn ei mörg er stundin.
Dynur él um dimma nótt
á drang og eyjasundin.
Hvín í burstum, hrikta þil,
hleður fönn í byngi.
Hvað er á við ofsabyl
og íslenzkt veðrakynngi?
Mörgu slysi forðar frá
félagsskapur góður,
þótt aldrei hrindi eikju á sjá
íslands silkitróður.1)
Mitt það tel ég mesta hrós,
því margt er lítils virði,
að vita- lét ég lýsa Ijós
lengi á Breiðafirði.
Vindstig tólf um vetrarnátt
valda’ oft miklu tjóni.
Margt hefur Kári mulið smátt
á mjaldurs grund og fróni.
Það eflaust hefur einhverjum
orðið sveini að gagni,
er úti á flóa í óveðrum
ók þar báruvagni.
Hrynur að byrðing bára reið,
byltir hvítum haddi.
Ágjöf dynur yfir skeið,
að einum verður gaddi.
Treysti ég guði og til hans sný
í trú, að bölið smækki,
að talstöðvar og tæki ný
tjón á græði lækki.
Flestra er það manna mál
að muni viðsjál glima
að sækja björg í Atlantsál
yfir vetrartíma.
Bezt er að láta ei boðnar vín
blæða meira úr penna.
Þori ei, bjarta baugalín,
bogann hærra spenna.
Lítið gagna lekahrip,
löður þau mun buga,
en valdir menn og valin skip
vonum betur duga.
Slysasaga og feigðarflan
fylgdi oft þessu landi,
of mjög hefur Ægis man
okkur valdið grandi.
Gengi á sjónum var oft valt,
Valhöll margur gisti
síðan Egill afhroð galt
og ungan Böðvar missti.
Fjölda drengja lengdi líf
línubyssa í strandi,
og slcýli traust var höldum hlif
í húmi á Merkursandi.
Stökur
Örlög skips á votum vegi
verða snilli formanns liáð,
lipur stjórn á litlu fleyi,
löngum þótti happa ráð.
Eining trygg í andans ríki,
okkur skilar fram á leið.
Úlfúð köld í djöfladýki
dregur allt með römmum seið.
Vaggar nú á vítisbarmi,
vcröld öll í heiftarmóð.
Logar allt af hatri og harmi,
af hverju strái drýpur blóð.
Hér er átt við Slysavarnafélag íslands, og sér-
staklega hinar duglegu kvennadeildir þess. — Höf.
VÍ KI N □ U R
17