Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Blaðsíða 4

þráði einlæglega ættland sitt og kom því hing-
að heim á síðastliðnu sumri. Ætlaði hann að
dvelja hér um eins árs skeið, m. a. til að treysta
bróðurbönd og efla kynningu milli fslendinga
vestan liafs og austan. Flutti hann góð erindi
í útvarpið, sem miðuðu að því.
,1
Séra Hallór E. Johnson, farþegi.
Séra Halldór hafði dvalizt í Vestmannaeyj-
um síðan í haust. Var hann þar kennari við
gagnfræðaskólann. Hann var kvæntur enskri
konu, Jenny Johnson, og átti eina fósturdóttur.
Þóröur Bernharðsson frá Ólafsfirði, 16 ára.
Var að fara til Vestmannaeyja til vertíðar-
starfa. Var þetta fyrsta ferð hans úr foreldra-
húsum.
*
Víkingur leyfir sér að taka hér upp hina
ýtarlegu frásögn, er birtist af slysinu og að-
stæðum öllum í Morgunblaðinu 10. janúar s.l.
Hún er á þessa leið:
Það var stinningskaldi á austan hér í Faxa-
flóa, þegar vélbáturinn Helgi lagði úr Reykja-
víkurhöfn. Hann fór frá bryggju á sjöunda
tímanum, og með honum þrír farþegar til Vest-
mannaeyja. Meðal þeirra var Arnþór Jóhanns-
son, skipstjóri frá Siglufirði, aflamaðurinn
landskunni, sem sagði fyrir verkum á Helga
Helgasyni fyrir Norðurlandi og „alltaf fékk
síld, þótt það væri engin síld“, eins og fiski-
menn orðuðu það.
Eitthvað slangur af ferðafólki komst ekki
með Helga. Steina, ung stúlka, dóttir Guðjóns
Scheving málarameistara í Vestmannaeyjum,
hætti við förina skömmu áður en leyst var frá
bryggju, en farangur hennar var þá kominn í
bátinn og fór með honum. Og Hannes Hansson
sjómaður fékk ekki pláss, en tók sér far með
3B
Herðubreið, sem hélt til Eyja á föstudagskvöld,
en um tveimur stundum á eftir Helga. Hannes
vildi komast með Helga, af því að hann taldi
Iíklegt, að hann mundi verða á undan Herðu-
breið inn á Vestmannaeyjahöfn. En tæpum sól-
arhring eftir að Hannes tók pjönkur sínar og
sneri frá Helga við bryggju í Reykjavík, var
hann áhorfandi að því, er báturinn brotnaði í
spón og sökk í hafið við Faxasker í Vestmanna-
eyjum.
Komiö til Eyja.
Það var leiðindaveður út flóann og veður-
fregnir báru með sér, að það mundi fara versn-
andi, þegar kæmi fyrir Reykjanes. Þó var sízt
ástæða til að snúa aftur. Helga mundi að vísu
seinka eitthvað lítilsháttar, en þó varla svo, að
orð væri á því hafandi. Og Hallgrímur Júlíus-
son, skipstjórinn á bátnum, sigldi honum til
Englands öll stríðsárin, meira að segja svo oft
og giftusamlega, að borgarstjórinn í Fleetwood
efndi á sínum tíma til samsætis honum til heið-
urs og áhöfn hans.
Klukkan ellefu árdegis á laugardag, þegar
Helgi tók að nálgast Eyjarnar, mældust tíu
vindstig á Stórhöfða. Skömmu síðar rigndi eitt-
hvað, en um tvöleytið, þegar Helgi kom að Eið-
inu, voru enn tíu vindstig á austan. Um líkt
leyti voru þar komin Herðubreið og Nanna, bæði
frá Reykjavík. Þau lágu í vari undir Heima-
kletti vestanverðum.
Þóröur Bernharðsson, farþegi.
Fœr á sirj sjó.
Helgi mun hafa haldið norður og austur fyrir
klettinn klukkan rúmlega tvö á laugardag. Hann
fer Faxasund, milli Faxaskers og Yztakletts.
Framh. á bls. 70.
V í K I N G U R