Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Blaðsíða 20

pligt að komast framhjá aukavinnu eins og
gefur að skilja. Það gat því farið svo, er maður
var búinn að vinna í næturvinnutíma klukkan
12 á miðnætti, að þá byrjaði rétt og slétt dag-
vinna, ef þurfti að halda áfram. Var það ekki
öfundsvert hjá stýrimanni að gera í þessu
svo öllum líkaði.
Ég hef ekki mikið minnst á kvenfólkið eða
vinnubrögð þess. En það var þarna eins og
annars staðar, að það fékkst einkum við þau
verk, er okkur karlmönnunum finnst minnst
aðlaðandi, svo sem eins og matreiðslu, upp-
þvotta, klefaþrif, fataviðgerð og þvotta; vinna
í fiski, svo sem leggja fisk í salt, rífa hann
upp, rétta hann upp á flatningsborðið og þvo
hann upp; og síðast, en ekki sízt, halda sér
hreinum og aðlaðandi eftir önn dagsins, því-
að þær skilja betur en við, hvað það kostar, ef
þar er misbrestur á.
Sem sagt, ég held því fram, að kvenfólk eigi
að vera með til sjós. í því sambandi vil ég
minnast á afstöðu útlendinganna til kvenfólks-
ins, að Norðmaður einn spurði mig, hvort
væri ekki mikill ófriður og læti kringum stúlk-
urnar hjá okkur og hvort við værum ekki
alltaf að slást um þær. Ég sagði honum, sem
satt var, að okkur dytti slíkt ekki í hug, við
héldum alltaf frið við kvenfólkið, og spurði,
hvort það mundi ekki vera eins hjá þeim og
af hverju þeir hefðu ekki kvenfólk með. Það
mundi ekki lánast, sagði hann, skipstjórarnir
bönnuðu að hafa það með, því að allt mundi
lenda í uppnámi og slag&málum hjá þeim út
af því. Svo það er hægt að sjá af þessu, hversu
miklu meiri kvenréttindamenn við erum, ís-
lendingarnir, en þeir. En ekki segi ég nú, að
þeir hafi allir litið óhýru auga til stúlknanna
okkar fyrir því.
Þegar m/s Oddur kom með kolin, þótti sýnt,
að ekki mundi hægt að halda eins lengi til með
leiðangurinn og í fyrstu hafði verið hugsað.
Og vegna þess að brást, að þilbátarnir kæmu,
eins og ráð hafði verið fyrir gert, afli tregari
en við var búist og sýnt, að trillubátaútgerð
með þessum hætti væri hæpin til arðs, og erfið-
leikar á að birgja leiðangurinn upp að vistum
og kolum og arðvænleg verkefni handa mann-
skapnum þar af leiðandi mjög fækkandi, var
þeim gefinn kostur á, sem vildu, að fara heinf
með Oddi, allt að 10 manns, og gáfu þeir sig
fram sem vildu, þar af 3 stúlkur. V/b „Papey“
fór líka, en tveir hásetar hennar urðu eftir í
staðinn fyrir 2 trillumenn, sem fóru heim.
V/b „Elsa“ kom reyndar rétt á eftir og lagði
upp úr tveimur útilegum. En hver aflamunur
hefur verið á Hafdísinni og trillunum með
„Papey“ og ,,Elsu“ til samans, sést bezt á því,
að ,Hafdís“ átti um helming af því, sem afl-
aðist. Hygg ég, að skipshöfn hennar þurfi ekki
að vera óánægðari með árangurinn af förinni
en sumir þeir, er á síld fóru hér heima. Ég
tel, að reynzla Hafdísarinnar gefi góða bend-
ingu í þá átt, hvernig þurfi að haga til með
fiskveiðileiðangur á Grænlandsmið í framtíð-
inni.
0(/ svo var haldiö heim.
Við dvöldum nú þarna við ýmislegan undir-
búning undir heimferðina og veiðar bátanna
jafnframt. til 16. sept., að við vorum tilbúnir
að leggja af stað heim, og kvöddum Grænland
í yndislegu veðri og sólskini, og var nú stefnt
dýpra til hafs en á vesturleiðinni, samkvæmt
ráðleggingum Færeyinga, til að losna við ís-
rekið út af jökulfjörðunum. Hvarf hinn tignar-
legi Merquitsoq okkur síðast í blárri móðu
fjarlægðarinnar, sveipaður gullinni slæðu hinn-
ar grænlenzku septembersólar.
Heimferðin gekk okkur ekki eins greiðlega
og útleiðin. Við hrepptum andviðri og súld
strax nóttina eftir að okkur hvarf land, og
fyrir Hvarfi lentum við í ofsaroki, svo að ekki
tommaði í heilan sólarhring. En þá sá ég fyrst,
að það er satt, sem allir segja, að Súðin er
gott sjóskip. Það var gaman að sjá, hvernig
hún risti hinum reiðu Ægisdætrum bakrúnir.
Við komum að bakkanum í Reykjavík um 3-
leytið aðfaranótt sunnudagsins þann 25. sept-
ember og var fjöldi fólks þar fyrir til að
fagna Grænlandsförunum, þótt langt væri liðið
yfir venjulegan háttatíma. Og maður fann, að
það var gott að koma heim; og þó verð ég að
segja, að mér fannst ég aldrei vera að heiman,
meðan ég dvaldi við hrjóstrin í Marghöfða-
firði. Sól Inukanna er ekki slílc, að mann langi
til að flýja geisla hennar.
£ntœlki
Antoni hafði oft verið hegnt fyrir ýmis afbrot og nú
stóð hann einu sinni ennþá fyrir rétti.
— Ég ætla fyrst að lesa upp dóma, sem þér hafið
fengið áður, sagði dómarinn.
— Þá ætla ég að fá mér sæti á meðan, sagði Anton.
★
Feitur maður steig upp á vog og ætlaði að vigta sig.
Margir krakkar höfðu safnazt í kring. Vogin var í ó-
lagi, og óg maðurinn ekki nema eitt pund.
— En hvað þetta er skrítið, sagði einn krakkinn, —
það hlýtur að vera loft í honum.
54
V í K I N □ U R