Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Blaðsíða 33

Ferðasaga
Kæri Tolli.
Eins og þú veizt, er ég fæddur á Hornströnd-
um og uppalinn á íslandi. Líf mitt hefur verið
heldur tilbreytingarsnautt og laust við skemmti-
leg ferðalög eða spennandi ævintýr. Þó hefur
mér lánazt að komast út fyrir pollinn, eins og
fólk kallar það, stöku sinnum, en án þess þó,
að slíkir túrar hafi skilið eftir nokkuð ævin-
týralegt í huga mér. En enginn veit sína ævina
fyrr en öll er. Fyrir mér átti að liggja að fara
í þá ferð, sem ég mun minnast alla mína tíð.
Áður en ég byrja á upphafi ferðasögunnar,
ætla ég að kynna fyrir þér nokkrar af sögu-
hetjunum, eða réttara sagt geta þess fólks, sem
urðu skipsfélagar mínir og vinir í þessu
tveggja og hálfs mánaðar ferðalagi heimsálf-
anna á milli. Þeir mynda fyrirmyndarskips-
höfn á stærsta, fegursta og bezta skipi íslands.
Skipið er án efa sérkennilegasta skip, sem fs-
lendingar hafa eignazt um sína daga. Eitt er
þó, sem fleytan „Marshall“ verður aldrei fræg
fyrir, og það er ganghraðinn, og er því óhugs-
andi, að skipið geti sér orðstír á borð við Orm-
inn langa hans Óla norska eöa hraöbátana hans
Pálma, sem gengu. svo mikið, að enginn fannst
sá úr sjómannastétt, sem þorði að sigla á þeim,
sökum hraða, og höfðu sumir orð á því, að lítið
legðist fyrir kappana „íslands Hrafnistu-
menn“. Þá skal fyrstan telja skipstjórann.
Hann er glæsimenni í sjón, léttur og lipur í
snúningum og minnir hann helzt á kappana úr
fornsögunum, Gunnar frá Hlíðarenda og Kjart-
an Ólafsson. En í dag, þegar ég hef kynnzt hon-
um betur, finnst mér ég hafa „Tarzan" í sigl-
ingum um borð. Svo mjög notar skipstjórinn
sólina, að brúnn er hann sem suðurlandabúi.
Þá þykir honum allt gott, sem villt er vaxið,
svo sem ávextir og grænmeti alls konar, að ó-
gleymdum krabbategundum, sem ég kann nú
ekki að nefna. Þá er hann þegar frægur fyrir
að hafa fyrstur íslenzkra manna siglt undir ís-
lenzku flaggi skipi gegnum Panamaskurð. Og
eins og þú hefur víst heyrt, er hann nú á leið-
inni með mikið og stórt skip, sem fyrir utan að
vera venjulegt kaupfar, er líka fullkomin verk-
smiðja. Við ferðafélagarnir höfum komið okk-
ur saman um að skora á orðunefnd að veita
honum ekki einn heldur tvo krossa, þegar heim
kemur. Minna gerum við okkur ekki ánægða
með.
1. stýrimaður er af Vestfjarðakyni og eins
og þú þekkir, Tolli minn, því ágætis maður eins
og ég og þú o. fl. Vestfjarðakjálkamenn. Að-
eins eitt er það, sem mér ekki fellur. Hann
lætur sér vaxa skegg á efri vör. Ég hef haft
þá trú, að slíkir menn, sem þann fjára gera,
væru engir ,,navigatörar“. En veiztu, Tolli, þetta
er bara fölsk trú. 1. stýrimaður er sá snilling-
ur í öllu því er lýtur að siglingu skips, að það
er alveg sama hvort hann sér land eða ekki.
Hann veit alltaf hvar hann er staddur á haf-
inu. T. d. hef ég séð hann mæla sól og stjörnur
á broti úr sekúntu nákvæmlega í þoku. Það
má nú kalla kraftaverk, Tolli.
2. stýrimaður er karlmenni í sjón og raun.
Hann var áður skipstjóri á póst- og farþega-
skipi. Frægur varð hann fyrir það, að geta
aldrei farið af stað nema á réttum klukku-
slætti. Þetta kom sér illa fyrir marga farþega,
og heyrði ég suma af þessum strandaglópum,
ég tek það fram, að það voru ekki menn af
Hornströndum, úthúða skipstjóra fyrir óreglu.
Þetta fólk sagðist kunna betur við gömlu sið-
ina, að öll farartæki legðu of seint af stað. Þá
höfum við stundum kallað vakt 2. stýrimanns
handarlausu vaktina, því svo einkennilega vildi
til, að allir af hans vakt hafa orðið handlama,
og grunur minn er sá, að allt sé ekki með felldu
hvað meinin snertir. Tveir af fjórum fóru á
sjúkrahús. Það sannfréttist, að sá fyrri, sem
var einn af hásetunum, nei óvitarnir eru þeir
víst kallaðir hér, fékkst með illan leik burt af
spítalanum og hafði þá verið nokkrum dögum
lengur en hann þurfti. Og hvað heldurðu að
skeði sama dag? 2. stýrimaður heimtar að kom-
VI K I N G U R
67