Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Blaðsíða 13

„Það var þessvegna sem þér hlóguð, býst ég
við“, sagði stúlkan og hnykkti til höfðinu.
„Jæja, minn hlutur var ekki betri en hans“,
sagði skipstjórinn. „Ég vildi miklu heldur fá
hundrað byltur en vera lokaður heila nótt inni í
þessum skáp. En allt er gott sem endar vel“.
„Æ“, sagði ungfrú Pilbeam döpur í bragði,
„en bara þetta væri nú endirinn“.
Bligh skipstjóri lagði frá sér hníf og gaffal
og horfði á hana kvíðinn.
„Hvað eigið þér við?“ sagði hann.
„Hugsið ekki um það; reynið heldur að njóta
matarins". sagði stúlkan. „Ég skal segja yður
það seinna. Það er hart til þess að vita, að þér
skuluð þurfa að hýrast tvo mánuði í fangelsi í
viðbót við gistinguna í skápnum, eftir alla fyrir-
höfnina".
„Hryllileg tilhugsun“, sagði skipstjórinn
skelfdur. „En hvað óttist þér?“
„Maður getur ekki séð við öllu“, sagði ung-
frú Pilbeam, „en auðvitað hefðum við átt að
láta okkur detta í hug að stýrimaðurinn yrði
órólegur, þegar þér komuð ekki um borð í gær-
kvöldi. Hann fór til lögreglunnar og gaf henni
lýsingu á yður“.
Skipstjórinn spratt upp og barði hnefanum
í borðið.
„Pabbi er farinn niður að höfn til að halda
vörð um skipið“, sagði ungfrú Pilbeam. „Auð-
vitað átti lýsingin nákvæmlega við manninn,
sem réðst á hann. Hann þakkaði forsjóninni
upplýsingarnar".
„Það hefnir sín að hafa fífl fyrir stýrimann“,
sagði skipstjórinn beizklega. „Hvað kom honum
þetta við, má ég spyrja? Hvað varðar hann um
það, hvoi-t ég kem um borð eða ekki? Hvað vill
hann vera að blanda sér í málefni annarra?"
„Það er tilgangslaust að úthúða honum“, sagði
ungfrú Pilbeam, studdi höku á greipar sér og
lézt vera í þungum þönkum. „Spurningin er,
hvað hægt er að gera? Ef pabbi hefur hendur í
hári yðar —“.
Hana hryllti við, og skipstjóranum fór eins.
„Ég slepp kannske með sekt; ég meiddi hann
ekkert“, sagði hann.
Ungfrú Pilbeam hristi höfuðið. „Þeir eru
voða strangir hér í Woodhatch", sagði hún.
„Ég var asni að vera að skipta mér af hon-
um“, sagði skipstjórinn iðrunarfullur. Allt kom
þetta af því, að ég var í góðu skapi. Og hann
ávarpaði mig eins og ég væri krakki".
„Spurningin er, hvernig hægt er að koma
yður undan“, sagði stúlkan. Þér getið ekki farið
út á götuna meðan lögreglan og hálfur bærinn er
að leita yðar“.
„Ég væri hólpinn ef ég kæmist um borð“,
muldraði skipstjórinn. „Ég gæti haldið mig
niðri meðan stýrimaðurinn færði skipið út úr
höfninni“.
Ungfrú Pilbeam var hugsi. „Það veltur á að
koma yður um borð“ sagði hún. „Þér yrðuð að
dulbúa yður. Og ég get sagt yður að það yrði að
vera góður dularbúningur, ef faðir inn á að
glepjast á honum“.
Bligh skipstjóri játti því ólundarlega.
„Eina ráðið, sem mér kemur í hug“, sagði
stúlkan hikandi, „er það, að þér búið yður eins
og kolakarl. Það eru eitt eða tvö kolaskip í höfn-
inni, og ef þér færuð úr jakkanum — ég gæti
sent yður hann um borð — neruð yður allan með
kolasalla, og rökuðuð af yður yfirskeggið, þá
held ég að þér mynduð sleppa“.
„Ráka!“ hrópaði skipstjórinn óttasleginn.
„Núa —/ Kolasalla —!“
Bligh skipstjóri hallaði sér aftur í stólnum og
var brúnaþungur. Af gömlum vana strauk hann
yfirskeggið hægt með fingurgómunum.
„Ég held að kolasallinn nægi“, sagði hann eft-
ir nokkra þögn.
Stúlkan hristi höfuðið. „Pabbi veitti yfir-
skegginu sérstaka athygli“, sagði hún.
„Það gera allir“, sagði skipstjórinn með döpru
stolti. „Ég raka það ekki af mér“.
„Ekld mín vegna?“ sagði ungfrú Pilbeam
vonsvikin. „Þrátt fyrir allt, sem ég hef gert
fyrir yður ?“
„Nei“, sagði skipstjórinn þrjózkulega.
Ungfrú Pilbeam brá vasaklútnum fyrir augu
sér, saug’ grunsamlega upp í nefið og hraðaði
sér út úr stofunni. Bligh skistjóri klökknaði,
og eftir nokkuð hik fór hann að leita hennar.
Stundarfjórðungi síðar stóð hann skegglaus í
kolageymslunni og neri kolasalla í andlit sér.
„Þetta líkar mér betur“, sagði stúlkan, „þér
eruð hryllilegur ásýndum".
Hún tók handfylli sína af kolasalla, skipaði
Bligh að beygja sig, og ataði hár hans af ein-
stakri alúð.
„Það dugar ekkert hálfkák“, sagði hún. „Far-
ið þér nú og skoðið yður í eldhússpegiinum“.
Skipstjórinn hlýddi og kom aftur vesældar-
legur á svip. Hann lét ekki huggast þótt ung-
frú Pilbeam fullyrti að móðir hans myndi jafn-
vel ekki þekkja hann aftur. Hann var mjög lúpu-
legur þegar stúlkan opnaði fyrir honum for-
stofudyrnar.
„Verið þér sælir“, sagði hún fjörlega. „Skrif-
ið þér mér þegar þér eruð úr allri hættu“.
Bligh skipstjóri lofaði því og gekk hægt upp
götuna. I stað þess að gera tilraun til að hand-
taka hann, voru borgarbúar samtaka um að
víkja úr vegi fyrir honum. Hann komst niður að
VÍ KIN G U R
4V