Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Blaðsíða 39

JENS V. JENSSON
VÉLSTJÓRI
Fœddur 18. nóv. 1908 — Dáinn 29. jan. 1950.
Minningár eru, ásæknar, sérstaklega þegar
rótað er við þeim alvarlega, þá líða myndirnar
fyrir hugskotssjónum manns. Eins og maður
hórfir á kvikmyndasýningu þessa daga, hafa
minningarmyndirnar um Jens V. Jensson verið
ásæknar og kærkomnar. Og hljóðlega hefur
textinn birtzt á tjaldi tilverunnar, hann er ef
til vill ekki öllum ljós, en hann talar skýru máli
til þeirra, er þekkja. Þess vegna verða þessi
orð, sem hér eru skráð, skiljanlegri þeim, sem
þekktu Jens heitinn og stóðu á svipuðum vett-
vangi og þeim, er hann háði lífsbaráttu sína á.
Ég minnist þess, þegar nokkrir menn komu
um borð í skip, er ég var á, sem nýr hluti
skipshafnarinnar, þar á meðal var einn ungl-
ingur, sem var ekki eins í útliti og hinir fé-
lagar hans. Hann var svo unglegur, næstum
barnalegur í útliti og var hann hreinni og bjart-
ari en hinir, úr augum hans skein útþráin, sem
ég þekkti svo vel sjálfur og sem svo mjög hef-
ur þjáð marga vestfirzka drengi. Hann var af
öðru sauðahúsi en við flestir skipsfélagar hans.
Mér var þá ókunnugt um æsku hans og upp-
runa og sjálfsagt hefur hin mæta móðir hans
ætlað þessum syni sínum annað umhverfi en
nú blasti við.
En Jens var kominn að heiman, teningnum
var kastað. Eftirleiðis bauð hann öllum erfið-
leikum byrginn með brosi á vör. Hver þrek-
raun, sem varð á vegi hans, var yfirstigin.
Hann sigraðist á öllum erfiðleikum, sem mættu
frámgjörnum æskumanni á leiðinni til þroska
og fullkomnunar. Hann fetaði öruggur upp
öll þau þrep, er lágu að því marki að verða
vélstjóri, með þeim réttindum, er íslenzkur
skóli gat veitt, og lagði gjörfa hönd á allt það,
sem að því starfi laut.
Jens lærði járnsmíði á Patreksfirði og sigldi
aðallega á skipum þaðan og mun hann oft hafa
þurft að halda á hinni alkunnu ráðsnilli, er
hann var þekktur fyrir, samfara dugnaði og
óeigingjörnu starfi, eins og að likum lætur, þar
sem fátt vai1 um fagmenn á staðnum, en út-
gerð rekin af miklu kappi, enda naut Jens
mikils álits vinnuveitenda sinna.
Minningarnar, sem ég á um Jens, eru allar
glaðar. Hvert sinn er fundum okkar bar saman,
var eins og hvít perla gleðinnar væri dregin á
lífsþráð okkar. Kringum Jens sindraði allt af
græskulausri gleði, hann söng og sagði frá og
hló svo hjartanlega, að allir hrifust af. En Jens
hafði ákveðnar skoðanir á öllum þeim málum,
er efst voru á baugi á hverjum tíma, þar sem
hann dró ályktanir af staðreyndum, vildi að
hver uppskæri, eins og hann sáði, var illa við
alla launstarfsemi, leti og minnimáttarkennd
og var ekkert myrkur í máli, er hann ræddi
skoðanir sínar á hinum pólitísku viðhorfum.
Jens var tvígiftur, fyrri konu sína, Guðrúnu
Oddsdóttur, missti hann frá tveim ungum dætr-
um. Seinni kona hans, Þórunn Sigurðardóttir,
er gekk dætrum hans í móður stað, heyir nú
hina þöglu baráttu við sorgina, ásamt systrun-
um og ungum kjörsyni þeirra. Þau sakna öll
hins góða og umhyggjusama heimilisföður og
eiga erfitt með að átta sig á því, að allar fram-
tíðarvonir, er bundnar voru við hann, skyldu
svo snögglega bregðast.
En tíminn læknar öll sár eða að minnsta
kosti dregur úr sárasta sviðanum og er það
því innri styrkur og samfélag góðra manna,
sem bezt um bætir á svona sorgarstundum, og
að lokum rennur saman tíminn og eilífðin.
Ég veit, að minning Jens er enginn greiði
ger með harmtölum og hugarvíli, því hann var
karlmenni í lund, og einhvern veginn gæti ég
trúað, að Jens hefði verið samþykkur þessum
orðum hins spaka manns, er kvað:
Hvenær, sem kallið kemur,
kaupir sigr enginn frí,
þar læt ég nótt sem nemur,
neitt skal ei kvíða því.
Þetta sé kveðja frá mér, með þökk fyrir allt
og allt, vertu blessaður.
F. ./.
V arharslysið
Hafsins í róti hermenn íslands stríða
hugrakkir, dyggir, glaöir lífs í starfi,
þá öhlurnar falla engu mega kví'ða,
afburða-þrek var gefin þeim að arfi.
Rétt.látur drottins dómur öllum stjórnar,
drottinn einn veit, hve sjómaðurinn fórnar.
Himneski guð, sem hjartasárin græðir
huggaðu þá, er ástvinina gráta,
vcrtu þeim Ijós og lyftu í sólarhæðir
leitandi hug, en alltaf hljótum játa,
að þú ert, sem velur, þegar dauðinn kallar,
þú einnig telur sorgarstunur allar.
Patreksfirði, 5. febrúar 1950.
Sigurrós Guðmundsdóttir.
VI K I N C3 U R
73