Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Blaðsíða 29

múrsteinsbyggingunum og tónarnir fylltu loft-
in. Kyndarinn svipti hurðinni opinni og geyst-
ist út.
Um líkt leyti yfirgaf félagi hans, Siggi
Brands, hús í nágrenninu, niðurbrotinn á sál
og líkama eftir glaum næturinnar, eða öllu
heldur hamfarir þær sem á eftir fóru í þessu
liúsi, enda var engu líkara á fasi þessa stór-
beinótta sjómanns, en hann hefði háð keppni
í tugþraut alla nóttina. Og nú handfjatlaði hann
aleigu sína í erlendri mynt, 3 ríkismörk, og í
hugskoti hans höfðu allar hugsanir hans vikið
fyrir einni stórri hugsjón og glæstri: stóru
ginstaupi; í baksýn grillti ef til vill í spítala
eða aðra líknarstofnun, sem hann gæti lagt sig
inn á.
Þá glumdi við hratt fótatak í næsta stræti
og fram á torgið þusti vinur vor, hómópatinn,
á leið til skips, eins og hann var á sig kominn
eftir viðskiptin við hinn herskáa kokkál og
konu hans. Spikmjúkir og mjallahvítir fæt-
urnir voru átakanlegir, en engu að síður báru
þeir eiganda sinn áfram með undraverðum
hraða og blúndubuxurnar blöktu í golunni, eins
og vængir fugls að hefja sig til flugs.
Siggi Brands saup hveljur og hrópaði upp
yfir sig:
„Gvendur!“
Kyndarinn leit við felmtsfullur á hlaupun-
um, náfölur og vesældarlegur, og stundi upp
einhverju sem átti að vera skýring eða afsök-
un, kannski fyndni:
„Veðmál, þú skilur, má ekki tefja, ha, ha“.
Ja, það var víst óhætt að bóka það, að hon-
um var fyrir beztu að hraða för sinni sem mest.
Hrottalegur hlátur Sigga Brands gall við, og
hláturinn jókst enn meir þegar honum var
hugsað til að hann væri kominn í góðra vina
hóp, og segði:
„Hafið þið heyrt söguna af því, þegar ... “.
Það skríkti í honum, og menn sem fóru framhjá
litu hann augnaráði, sem ekki varð misskilið.
Að lokum hentist hann með hláturinn inn á
næsta bar.
í Mariensstrasse og hvarvetna, sem kyndar-
inn fór um, stöðvaðist öll umferð, karlar og
konur depluðu augunum og stóðu sem frosin
í sömu sporum. Virðulegur Þjóðverji hljóp í
veg fyrir hómópatann og spurði í hugarástandi,
sem nálgaðist ofvæni:
„Hvað eruð þér að gera?“
„Hlaupa“, hreytti kyndarinn út úr sér“. Nú
var enginn tími til útlistana. „Maraþonhlaup,
þú skilur, Hamborg—Cuxhaven, ha, ha. Ég er
grískur“, bætti hann við, því skyndilega fékk
hann eitthvað hugboð um landkynningu.
En borgararnir skildu ekki neitt, en sagan
um Grikkjann barst út sem eldur í sinu, og
fimm mínútum síðar lauk þessu fræga hlaupi,
og um leið ævintýri, sem lengi mun í minnum
haft, samtímis skelfilegustu augnablikum í lífi
kyndarans á Agli Svarta.
Fjórum klukkustundum síðar er lagt úr höfn
og ferðinni heitið til Fleetwood til að láta setja
sjálfritandi dýptai'mæli í skipið.
Húsiö er ykkar!
Fish Market, stendur á skiltinu. Og hróp og
köll kveða við á fiskimarkaðnum í Flítvúdd,
fiskikassar eru dregnir í reiti, steinbítur sér,
þorskur þarna, heilagfiskur hér, og skellirnir
í klossum ensku verkamannanna bergmála yfir
dokkurnar.
Enski verkamaðurinn er ljótur, og lítirðu í
andliti hans, blasir lífssaga hans við þér eins
og opin bók: vítamínskortur, tóbaksofnautn,
samfara stöðugu bjórþambi, og þér slær fyrir
brjóst þegar hann opnar munninn; húðin er
slæpt og strengd eins og elt svínshúð, augun
sollin, og orðaforði mannsins samanstendur af
illskiljanlegu hrognamáli, en veltan er óskap-
leg. Hann þegir aldrei. Hann er sífellt undir
áhrifum bjórdrykkju, en á laugardögum drekk-
ur hann sig fullan — af bjór; það er hans
munaður.
Og haldirðu áfram upp í þennan bæ, sem ís-
lenzkir fiskimenn þekkja eins vel og Reykja-
vík, verða á vegi þínum ávaxtasalar á gang-
V I K I N G U R
63