Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Blaðsíða 15

Ragnar V. Sturluson
Á Súð við Grænland
i.
SÚÐARLEIÐANGURINN.
H.f. Útvegur.
Á síöustu árum hefur áhugi fslendinga fyrir
Grænlandi og hinum miklu náttúruauðæfum
þess, sérstaklega hinum auðugu og víðáttu-
miklu fiskimiðum, farið mjög vaxandi, og eins
og kunnugt er, cfndu íslenzkir útgerðarmenn
til þriggja fiskveiðil i angra þangað síðastliðið
sumar.
Ég var svo heppinn að geta farið með einum
þeirra, semsé Súðarleiðangrinum, sem H.f. Út-
vegur stóð fyrir með tilstyrk ríkisstjómar-
innar.
Eftir alllangan aðdraganda og ötult starf
áhugamanna eins og Jóhannesar Elíassonar
lögfræðings og Steindórs Hjaltalíns útgerðar-
manns og fleiri fyrir því að gerður yrði út
leiðangur til Grænlands til þess að kynna sér
aðstöðu til fiskveiða þar fyrir íslendinga, sem
íslenzka ríkið styddi, var loks stofnað hluta-
félagið „Útvegur" og lagði ríkisstjórnin til
Súðina gömlu í þessu skyni, sem móðurskip
leiðangursins.
Súðin við Grœnland.
Hafði undirbúningur að stofnun bessa félags
gengið mjög seinlega sökum ýmissa erfiðleika
útgerðarmanna og bátaeigenda þeírra, er Ieitav
var til um þátttöku í leiðangrinum. og víst eng
’"i tvúm mönnum jafnmikið að 1
tókst aö koma leiðang'inum af s;
beim Jó’iannesi og Steindóri.
dagsbúinn á bryggjunni. Við hlið hans stóð ung-
frú Pilbeam. Þau horfðu langdrægum, dreym-
andi augum til hafs, og um varir þeirra lék dauft
bros. Lögregluþjónninn varð fyrri til að koma
auga á skipstjórann.
„Halló, surtur!“ æpti hann.
Bligh skipstjóri, sem var að laumast aftur
þilfarið, stakk við fótum, kreppti hnefana og
leit grimmdarlega til hans.
„Viltu færa skipstjóranum þetta, piltur
minn?“ sagði lögregluþjónninn og hélt á lofti
jakkanum, sem Bligh hafði skilið eftir. „Hann
er laglegur maður með einstaklega snoturt yfir-
skegg“.
„Var með“, sagði dóttir hans sorgbitin.
„Og fremur hörundsdökkur“, hélt lögreglu-
þjónninn áfram og glotti. „Ég ætlaði að hand-
taka hann — fyrir að stela kolum frá mér —
en snerist hugur. Datt í hug betra ráð. Eða öllu
heldur dóttur minni. Vertu sæll, surtur“.
Hann kyssti feitan góminn á löngutöng, sner-
ist á hæli og gekk burt ásamt ungfrú Pilbeam.
Skipstjórinn starði á eftir þeim ringlaður; en
allt í einu sneru þau sér við og lögregluþjónninn
kom í hægðum sínum aftur fram á hafnarbakk-
ann.
„Ég var nærri búinn að gleyma“, sagði hann
rólega, „að biðja þig að skila því til skipstjórans,
að ef hann langar til að biðjast fyrirgefningar
— fyrir stuldinn á kolunum — þá verð ég heima
áð drekka te klukkan fimm“.
Hann bandaði þumalfingrinum í áttina til
ungfrú Pilbeam og veifaði í kveðjuskyni til skip-
stjórans. „Hún verður heima líka“, bætti hann
við. „Komið þér?“
VÍ KIN □ U R
49