Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Blaðsíða 14

höfninni óáreittur. Hann stanzaði á horninu
næst uppfyllingunni og gægðist varlega fyrir
það. Nokkur skip voru þar að losa kol, lítið
gufuskip var að leggja frá hafnarbakkanum,
og fiskibátur leið hægt inn lygna höfnina og
stefndi á bátalægið. Skip hans sjálfs, sem lá í
grennd við koladallana, var hætt að losa og beið
sýnilega eftir komu hans. Hann sá ekkert til
Pilbeams lögregluþjóns.
Hann hinkraði við eina eða tvær mínútur, lit-
aðist síðan flóttalega um til beggja handa og
reikaði hirðuleysislega að kolaskipunum. Eng-
inn veitti honum athygli; hann stakk höndunum
í vasana, horfði spekingslega niður í sjóinn og
fikraði sig nær skipi sínu. Fætur hans voru að
bila þegar hann steig á landgöngubrúna, en um
borð komst hann heilu og höldnu, án þess hann
léti undan löngun sinni til að líta um öxl. Hann
gekk fram á skipið.
„Halló! Hvað vantar þig?“ kallaði einn skip-
verja til hans úr eldhúsdyrunum.
„Allt í lagi, Bill“, sagði skipstjórinn í hálfum
hljóðum. „Láttu sem þú sjáir mig ekki“.
„Hvað?“ sagði hásetinn grallaralaus. „Drott-
inn minn! Hvað hafið þér —“.
„Þegiðu!“ sagði skipstjórinn með þjósti;
hann gekk fram að hásetaklefanum, studdi hend-
inni á lúkarskappann og hvarf niður um opið
með mestu rósemd. Jafnskjótt og hann var kom-
inn niður birtist andlitið á Bill í lúkarsopinu.
„Urðuð þér fyrir slysi, skipstjóri?" spurði
hann með lotningu.
„Nei“, hvæsti skipstjórinn. „Komdu niður —
fljótur! Stattu ekki þarna eins og glópur. Lang-
ar þig til að fá allan bæinn á vettvang? Komdu
niður!“
„Það fer ágætlega um mig þar sem ég er“,
sagði Bill og hopaði á hæli, því skipstjórinn var
kominn upp í stigann og otaði að honum svörtu,
reiðilegu andlitinu.
„Snautaðu þá burtu“, hvæsti skipstjórinn.
„Farðu og segðu stýrimanninum að koma hing-
að. en farðu þér hægt. Og ef einhver skyldi
hafa veitt því athygli, þegar ég kom um borð,
og spyr þig hver ég sé, þá skaltu segja að ég sé
einn af hásetunum“.
Bill sneri burt, en skildi ekki neitt í neinu.
Skipstjórinn neri kolasallann úr augunum og
beið eftir stýrimanninum. Hann var svo lengi
á leiðinni, að skipstjóranum fór að leiðast biðin,
steig upp í stigann og gægðist út á þilfarið. Það
fyrsta, sem hann sá, var stýrimaðurinn, sem
hallaði sér út á borðstokkinn og hafði vakandi
auga á lúkarskappanum.
„Komdu hingað“, sagði skipstjórinn.
40
„Er eitthvað að?“ spurði stýrimaðurinn og
nálgaðist hikandi um nokkur skref.
„Komdu — hingaS!“ endurtók skipstjórinn.
Stýrimaðurinn færði sig nær, og hætti sér
loks niður stigann, eftir ítrekaða skipun skip-
stjórans. Hann virtist taugaóstyrkur.
„Já, gláptu bara“, sagði skipstjórinn með
snöggum ofsa. „Þetta er allt þér að kenna. Hvert
ætlarðu ?“
Hann náði í jakkalafið á stýrimanninum, um
leið og hinn síðarnefndi var að skjótast upp
stigann, og dró hann niður aftur.
„Þú mátt fara, þegar ég hef lokið mér af“,
sagði hann grimmdarlega. „Jæja, hvað átti þetta
að þýða ? Ha ? Hvað átti þetta að þýða ?“
„Það er allt í lagi“, sagði stýrimaðurinn.
„Stillið þér yður“.
„Horfðu á mig!.. sagði skipstjórinn. „Allt er
þetta vegna afskiptasemi þinnar. Hvernig vog-
arðu þér að vera að spyrjast fyrir um mig?“
„Ég?“ sagði stýrimaðurinn og hopaði eins
langt og klefinn leyfði. „Spyrjast fyrir?“
„Hvað kemur þér það við þótt ég sé í landi
heila nótt?“ sagði skipstjórinn.
„Ekkert“, sagði stýrimaðurinn vesælíarlega.
„Hversvegna varstu þá að asnast til lögregl-
unnar?“ spurði skipstjórinn.
„Ég?“ sagði stýrimaðurinn skrækróma af
undrun. „Ég? Ég fór ekki til lögreglunnar.
Hvað hefði ég átt að gera þangað?“
„Ætlarðu að halda því fram að þú hafir ekki
tilkynnt lögreglunni fjarveru mína í nótt“?
sagði skipstjórinn hörkulega.
„Auðvitað gerði ég það ekki“, sagði stýrimað-
urinn kjarkbetri. „Hversvegna hefði ég átt að
gera það? Mér kemur ekkert við þótt þér séuð
í landi heila nótt. Ég þekki skyldur mínar. Ég
veit ekki um hvað þér eruð að tala“.
„Og lögreglan hefur ekki haldið vörð um
skipið og spurzt fyrir um mig?“ sagði skip*
stjórinn.
Stýrimaðurinn hristi höfuðið dolfallinn.
„Hvers vegna hefðu þeir átt að gera það?“
spurði hann.
Skipstjórinn svaraði því engu, en starði þung-
búinn fram fyrir sig; hann gat ekki trúað því
að nokkur væri svo samvizkulaus að beita hann
svo lúalegum brögðum.
„Auk þess er þetta ekki í fyrsta sinn sem þér
eruð í landi heila nótt“, sagði stýrimaðurinn og
var farinn að sækja í sig veðrið.
Skipstjórinn leit til hans með þóttasvip, sem
naut sín ekki til fulls vegna kolasallans, og gekk
upp stigann rólegur og virðulegur í fasi. Hann
greip andann á lofti og fölnaði undir kolahrím-
inu þegar hann sá Pilbeam lögregluþjón hvers-
VÍKINGUR