Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Blaðsíða 30

stéttunum, aragrúi bjórstofa, og öðru hvoru
stöðvar þig farandsali og býður til sölu greið-
ur eða úr, undantekningarlaust fyrir hærra
verð en í verzlununum, og úrin ganga í nokkra
daga og svo ekki meir, en greiðurnar eru upp
og niður — sviknar og ósviknar.
Þú ýtir honum frá þér, og dáist með sjálfum
þér að fögrum litarhætti ensku stúlknanna og
kemst ekki hjá því, að gera samanburð á stirð-
busahætti þeirra íslenzku, og þeim sjarmör sem
leikur í hverri hreyfingu þeirra, sem þjóta hér
fram og aftur með dinglandi böggla, og ef þér
verður starsýnt á eitthvert andlitið vegna sér-
kennilegrar fegurðar eða fallegra augna, þá
brosir þetta andlit glaðlega, en snýr ekki upp
á sig eins og í Austurstræti heima.
Stór ensk bifreið með einkennisklæddum bíl-
stjóra þýtur fram úr sporvagni, með óleyfileg-
um hraða á íslenzkan mælikvarða; þar fer
einkabifreið og bílstjóri skipstjórans Nikulásar
meðan hann er í höfn. í aftursætinu situr hann
draugfullur en keikur með bögglahlaða til
beggja hliða. ódrukkinn ber hann sig vel, en
fullur eins og konungur, og þegar nokkrir sjó-
menn fyrir utan „Cohen“ kinka kolli, þá gerir
hann ,,honör“ og er farinn.
Skömmu síðar þýtur önnur bifreið fram hjá
fataefnaverzlun „Cohen“ og stefnir út úr bæn-
um til Blakkpúlborgar, sem er skammt frá
Flítvúdd og fræg fyrir baðstað sinn og fjöl-
breytt skemmtanalíf.
f bílnum bregður fyrir sígarettuglóð, flösku
á hvolfi, og titrandi barkakýli Hákonar gamla
hreyfist ótt og títt. Brytinn frá Kaupinhafn
tekur við flöskunni, því næst bóndasonurinn.
„Drekktu!“ skipar Hákon, „og mundu nú allt
sem ég hef kennt þér“. Hákon slær á öxl bíl-
stjórans.
„Aktu hraðar, kalli minn, þá færðu pund
aukreitis; það er bíll á eftir“.
„Er það ekki hættulegt“? spyr bóndasonur.
„Þegi þú“, segir Hákon. „Þá fyrst hefur hann
hugann við það sem hann er að gera“.
,,Rétt“, segir brytinn. „Nú skal man dog
lifa glatt!“
Bifreiðin nemur staðar fyrir framan hús
skammt frá Winter Gardens og' farþegarnir
knýja á dyr.
Hurðinni er lokið upp af stórri konu — feitri,
undirhökurnar standa á bringunni, brjóstin á
naflanum, og konan brosir glaðlega þegar hún
sér Hákon.
„Nei, Hákon, húsið er ykkar!“
Hurðin opnast upp á gátt. Hákon geysist inn.
„Takk, maddamma Kátsjúk, komið piltar. Nú
er að láta hendur standa fram úr ermum“.
„f bað“, sagði hún, „ég er frá Hull“.
Bóndasonurinn deplaði augunum framan í
stúlkuna og reyndi að finna samhengi milli
Hull og baðkers. Brátt gafst hann upp og leit
á stúlkuna eins og hann ætlaði að éta hana með
augunum. Vissulega var hún falleg og klædd
eins og hún væri klippt út úr tízkublaði, grá
skraddarasaumuð dragtin sýndi vel mjúkar lín-
ur líkamans og andlitið sýndi að það var snyrt
á 1. flokks snyrtistofu, enda eru allar falleg-
ustu gleðistúlkur Blakkpúl hátekjufólk miðað
við vinnandi stéttir.
Bóndasonurinn hlýddi, og hafði hann nokkurn
tíma haft ástæðu til að fúska af slíku þarfa-
verki sem bað er, þá var það nú. Það leið ekki
heil mínúta, þar til hann hentist út úr baðinu,
ljónfjörugur og stæltur, tilbúinn að fá að vita
hvernig hann varð til, og til hvers hann lifði.
Hann kom brátt auga á stúlkuna í rúminu og
fór styztu leið — nefnilega yfir rúmgaflinn,
og sökk ofan í brakandi silki angandi af ilm-
vötnum.
„Heilagur Patrekur"! stundi stúlkan gáttuð.
„Hlammar hann sér ekki ofan á mig eins og
saltpoki“.
„Á að skila kveðju frá Hákoni", sagði sveita-
maðurinn stuttlega, og hafði nú efnt loforð
sitt við Hákon gamla.
Kveðjan fór fyrir ofan garð og neðan hjá
stúlkunni, hún leit felmtsfull framan í við-
skiptavininn og spurði:
„Hvað ætlarðu með löppina, maður?“
„Löppina? Þetta er sú hin rétta löpp“.
Stúlkan ákallaði aftur heilagan Patrek, en
sagði svo gremj ulega:
„Byrjaðu með fortissimo og endaðu í pian-
issimo“.
En íslendingur í útlöndum lætur ekki að sér
hæða, því brátt hafði stúlkan gleymt bæði
„hægu“ og „hröðu“ og virtist ekki vita í neinn
heim. Hálftími leið.
„Hve mikið?“ spurði gesturinn og tygjaði sig
í fötin.
„Ekkert! Þú ert alltaf velkominn — gratis“.
Stúlkan horfði dreymandi á spengilegan vöxt
bóndasonarins, og andvarpaði.
„Bara hann hefði líka barið mig. Ertu ís-
lendingur?“ bætti hún við.
, Já“.
„Það hlaut að vera“.
„Well“, sagði þá bóndasonur og rétti fram
hendina að sveitamannasið.
,,Ég þakka góðgerðirnar, guð veri með þér“.
Hann skálmar út.
Niðurlag næst.
64
V I K I N G U R