Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1950, Blaðsíða 28

J. H. Jónss.
EGILL SVABTI
Nœrbuxnahlaup í Mariensstrasse.
Hver djöfullinn er að öskra á þýzku í dyr-
unum. Eigandi þessa óguðlega ávarps svo
snemma dags er einkennisklæddur tollþjónn, nú
líka kokkáll.
Undan miðri sænginni í hjónarúminu gægist
úfið og timbrað höfuð hómópatans, rekur síð-.
an út úr sér tunguna, því á þessu stigi máls-
ins gerir hómópatinn lítinn, ef nokkurn, grein-
armun á venjulegri draumsýn og veruleika.
Höfuðið hverfur aftur undir sængina.
„Swinehund", grenjar Þjóðverjinn.
Undir sænginni kemst allt á fleygiferð, því
nú fyrst virðist hinn óvelkomni gestur gera
sér ljóst að ekki sé allt með feldu og gefur
rúmnaut sínum óvægið olnbogaskot: Klokken
bist acht (klukkan er átta), og maðurinn þinn
kominn heim. Konan hrekkur fram á gólf, og
situr flötum beinum, ringluð, hárið í óreiðu,
ir togara-afgreiðslu, séu einnig byggð geymslu-
hús fyrir veiðarfæri o. fl. þeim tilheyrandi.
Að þegar þurrkvíar séu byggðar, og önnur
mannvirki til skipaviðgerða og smíða, verði
þær staðsettar við Elliðaárvog, innan við
Kleppsspítala.
AS ríkið veiti Skipanaust h.f. umbeðna ríkis-
ábyrgð, kr. 3,0 millj. nú þegar, og aðra þá að-
stoð, sem þurfa þykir við að koma upp fyrir-
hugaðri dráttarbraut. Vér teljum, að ef fyrir-
hugaðar dráttarbrautir og þurrkvíar séu stað-
settar við Elliðaárvog, þurfi ekki um langa
framtíð að byggja nýja höfn. Og þótt svo yrði,
teljum vér umtalaðan stað við Lauganes mjög
óheppilegan vegna staðhátta, en taka beri til
athugunar, hvort ekki sé tiltækilegt að byggja
skjólgarð úr Effersey í Engey og skipuleggja
svo stækkun hafnarinnar út frá þeim mögu-
leikum.
Þorvarður Björnsíson, Guðbjartur Olafsson,
Þorsteinn Arnason.
N.B. Uppdráttur af framtíðarskipulagi hafnarinnar
átti að fylgja nefndarálitinu, en myndamótið var ekki
tilbúið. Kemur uppdrátturinn í næsta blaði.
og varaliturinn nær frá efri vör upp í annað
augað. Þá er hún í pels að ofan, en næsta fá-
klædd að neðan, svo ekki sé meira sagt. Hómó-
patinn hefur staðið upp í rúminu og reynt að
halda jafnvæginu á dúandi dýnunni ; er klædd-
ur í blúndubuxur konunnar, og fitlar við blúnd-
urnar fýldur á svip og fussandi.
Þjóðverjinn nemur staðar agndofa og starir
á neðri helming hómópatans. Þetta er móðgun
sem krefst blóðs.
„Ó tempora", tautar hómópatinn.
„Ó tempora“, öskrar Þjóðverjinn og hleyp-
ur til. Þá fyrst virðist hómópatinn vakna til
fulls og með jafn dularfullum hætti og hann er
kominn í þennan skrúða að neðan, hefur hann
skyndilega náð í dós með neftóbaki og dembir
innihaldinu í andlit mótstöðumannsins.
„Veskú!“
Þjóðverjinn tekst á loft óður af reiði og sárs-
auka, hlammast síðan á gólfið eins og sprungin
blaðra. Kyndarinn notar tækifærið og tæmir
dósina í vit húsráðanda, tekur síðan til við að
leita að skónum og fótunum.
Hann nær í skóna, en svo ekki meir, þvi
Þjóðverjinn hefur náð af veggnum byssusting
úr síðustu heimsstyrjöld og tvíhendir nú vopnið
með hryhilegum tilburðum, blindur og óður.
Það lá við slysi, en varð ekki af, byssusting-
urinn skar loftið við eyra kyndarans, sökk síð-
an upp að hjöltum í þilið. Manneskjan í her-
berginu við hliðina rak upp hátt vein þess efn-
is, að verið væri að myrða sig, en kyndarinn
skauzt út svo sá í hælana.
„Buxurnar mínar“, sönglaði í kvenmanninum.
„Haltu kjafti!“
Hvað sem segja má um hómópatann, og
hversu margt sem má finna honum til foráttu,,
þá hikaði hann aldrei. Hann var nú staddur
við útidyrahurðina og smeygði sér í skóna. I
húsinu gat hann ekki dvalizt stundinni lengur,
svo nú var ekki um annað að gera en leggja
land undir fót, svo glæsilegt sem.það ferðalag
yrði. Og um leið slóu þungar koparklukkur
Cuxhaven 8 tíma sólarhringsins svo buldi í
62
VIKINGUR