Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1952, Qupperneq 32

í sokknum skipum
Ejtir Paul I. Wellman
Framhald úr síðasta blaði.
Á meðan ég var að lesa miðann, sem hann færði mér,
og var um að hitta skipamiðlara nokkurn á Kingston-
hóteli, bað hann mig að taka sig á skipið. Ég varð
undrandi og hálf klumsa, en spurði hann að heiti.
-—> Jerry, sagði hann. Einmitt, ekkert eftirnafn.
— Hvaðan ertu? spurði ég.
— Einhvers staðar frá.
— Hvar ertu fæddur?
— Einhversstaðar.
— Jæja, ég hnýsist aldrei í einkamál annara, nema
að því leyti, sem það getur varðað störf þeirra, svo að
ég ætlaði að eyða þessu með spaugi.
— Hvernig í skrambanum ferðu að halda upp um þig
buxunum?
Hann hneppti frá sér jakkanum.— Ég nota belti, sir.
Víst var um það . . . en einnig óhugnanlegan hníf, sá
ég. Hann horfði beint í augu mér. — Stundum er smá-
vöxnum manni nauðsynlegt að hafa eitthvað til að jafna
stærðarmuninn og halda öðrum mátulega hæverskum,
sagði hann. — Ég er ekki vanur sjómaður, sir, en ég
mun halda íbúð yðar hreinni og hugsa um föt yðar og
yfirleitt allt, sem af mér verður krafizt — fyrir mat
og rúm.
Ég sagði honum, að hann gæti komið, gaf honum
nokkra skildinga fyrir baði og málsverði og fór síðan
til hótelsins, án þess að hafa hugmynd um, að ráðning
þessarar hafnarrottu á skipið var einhver mikilverð-
asti atburðurinn í starfsferli mínum sem björgunar-
stjóri.
Maður nokkur, Kanberg að nafni, beið Ellis á hótel-
inu. Þetta var Norðurlandabúi, er sagðizt eiga 1400
smálesta skip, er Horta hét, skráð í Danrhörku. Það
hafði lent í fárviðri út af eyjunni Hispaniola og orðið
svo lekt, að skipstjórinn ætlaði að sigla því á land, en
það sökk skammt undan Cape Falso, næstum því á við-
urkenndum mörkum milli Haiti og Dominican lýðveldis-
ins. Það lá ca. 1000 faðma frá landi á um 7 faðma
dýpi og sléttum sandbotni. Starfið virtist ekki erfitt.
Tveim dögum seinna lét Ellis skipstjóri úr höfn á
Tradewind, með 30 Jamaica-negra innanborðs sem
verkamenn. Er hann minntist þeirra, brosti hann.
— Hefurðu nokkurntíma hitt biksvarta negra, sem
tala Oxford-ensku? Þeir eru auðvitað brezkir þegnar,
og negrar eru næmir á framburð mála, en samt er það
dálítið skrítið að heyra framburð, sem talaður er á
Piceadilly og Strand, fyrir aftan sig, og sjá svo kol-
svartan negra, þegar maður snýr sér við.
Jamaica-negrar eru ágætir verkamenn, en fjarska-
lega hjátrúarfullir. Ellis hristi höfuðið. — Þú hefur
víst aldrei verið í Jamaica? Ég var sjálfur næstum því
orðinn taugaveiklaður á næturnar. Hópar af eldflugum
í biksvörtu myrkrinu. Ýlfrandi hundar í hæðunum og
drunur trommanna. Gjálfrið í sjónum undan árum ein-
trjáninganna, og leyndardómsfullur kliður í fjarska.
Mjög draugalegt, finnst mér, en negrarnir mínir fengu
að reyna nokkuð, sem gerði þá enn hjátrúarfyllri, áður
en ferðinni lauk.
Hinir fastráðnu kafarar voru í 30 daga leyfi, svo
að Ellis fékk tvo aðra flugleiðis frá Miami. Þetta voru
félagar, stórir og grobbnir náungar, sem héldu uppi
gleðskap og fjöri meðal mannskapsins. Á tali þeirra
varð ljóst, að þeir kunnu starf sitt, en Ellis renndi ekki
grun í hverskonar listir þeir áttu eftir að leika. í ferð-
inni reyndist Jerry litli, hafnarrottan, fljótur og á-
byggilegur. Með hnýtta úlnliði og grett andlit hélt hann
hinum í hæfilegri fjarlægð frá sér, með því að láta
hnífinn sjást sem snöggvast. Hann hélt sig frá öllum
hinum, og það bar svo lítið á honum, að Ellis vissi
varla af því að hann væri um borð. Á tilsettum tíma
lagðist Tradewind fyrir akkerum yfir skipsflakinu, sem
gaf Ellis hina erfiðustu ráðgátu að glíma við, dýrmæta
reynslu og óhugnanlegustu augnablik ævi sinnar.
Það var ákveðið að láta Horta „ganga inn“ á grynnra
vatn til niðurrifs. Þetta er gert þannig, að komið er
vírum undir skipið, með því að dæla sandinum undan
miðju þess. Síðan, er það liggur á vírunum, er flotum
fest við vírendana á yfirborðinu um fjöru, og aðfallið
síðan látið lyfta því. Þannig er það dregið á grynnra
vatn, þar til það kennir grunns á ný. Við næsta lágsjó
er þetta endurtekið.
Kafararnir fóru nú niður til að athuga skipið. Kafari
verður stöðugt að vera í talsambandi við hina á yfir-
borðinu, í gegnum hið tvíbrotna taláhald, því annars
geta menn haldið að eitthvað sé að. Þessir gáfu stöðugt
skýrslur um athuganir sínar, skýrt og skilmerkilega.
En þegar fór að líða að hádegi, tóku þeir að verða
óskýrir í máli og loðmæltir og stundum ráku þeir upp
hlátrahrinur — alveg eins og þeir væru drukknir. Slíkt
var auðvitað óhugsanlegt, því jafnvel þótt kafari finndi
áfengi, gat hann ekki opnað andlitsgluggann á hjálm-
inum niðri í vatninu.
Ellis lét nú draga mennina upp, og er þeir komu upp
á þilfarið, reikuðu þeir og hnutu, og þegar hjálmurinn
var tekinn af þeim, gaus upp megn brennivínsþefur.
— Hvað er að ykkur? spurði Ellis.
— Við erum veikir.
— Þið eruð fullir.
32
V í K I N G U R