Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1960, Síða 29

Leikdómarinn.
Gagnrýnandinn og rithöfundurinn
danski, Sven Lange, skrifaði eitt sinn
mjög harðan leikdóm í Politiken. —
Nokkru seinna hitti hann leikstjórann
á förnum vegi.
— Þér ættuð sjálfur að setja leik
á svið, sagði leikstjórinn hæðnislega,
— og þá kæmi í ljós, hvort þér getið
gert nokkuð betur sjálfur.
Sven Lange svaraði:
— Ef ég panta mér soðið egg á mat-
sölustað, og það reynist vera fúlegg,
hef ég þá ekki leyfi til að finna að
þessu, þó að ég geti ekki verpt góðu
eggi sjálfur?
Kominn í land, eftir áratuga sjómensku.
Á stríðsárunum hafði majór nokkur
fengið í sína þjónustu nýja tegund
flugbáta og vildi hann sjálfur fá að
reyna hæfni þeirra. Settist hann sjálf-
ur við hlið flugmannsins og stjórnaði
fluginu. Þegar lenda átti, sá flugmað-
urinn sér til mikillar skelfingar að
majórinn ætlaði að lenda á flugvell-
inum, og gaf honum olnbogaskot með
þeirri vísbendingu að hann væri á
flugbát en ekki á landvél. Majórinn
sveigði af leið og lenti á sjónum af
mikilli leikni. Lét hann síðan í ljósi
við flugmanninn þakklæti fyrir að
hann skyldi hafa bent sér á þetta, því
í hernaði má enginn undirmaður segja
yfirmanni sínum fyrir um störf. Þeg-
ar majórinn hafði þakkað undinnanni
sínum með handabandi, opnaði hann
hurðina og gekk beint í sjóinn.
— Vinur minn, sagði gömul kona
við lítinn snáða. — Varst það þú, sem
stalst eplunum úr garðinum mínum í
gær?
— Nei, ég þótti of lítill, en þeir lof-
uðu mér að ég skyldi fá að vera með
á næsta ári.
Mér gekk illa með báðar eiginkon-
urnar mínar. Sú fyrri vildi skilja við
mig, en sú síðari vildi það ekki. —
(R. Keller).
VÍKINGUR
Herdeild nokkur hafði fengið þjálf-
ara til þess að kenna íþróttir, m. a.
sund. Þeim var kennt innanhúss. —
Stingið ykkur, sagði kennarinn, og svo
var gjört, allir syntu yfir með prýði
nema einn. Hann var að mestu leyti
í kafi alla leiðina, en með buslugangi
komst hann yfir laugina. Hinu megin
stóð þjálfarinn og sagði: — Kallar
þú þetta sund?
—■ Ég veit ekki hvað þið kallið það,
svaraði maðurinn, — en þetta var nú
það, sem bjargaði mér þegar flugvéla-
móðurskipinu „Lexington" var sökkt.
Hvernig var það þegar danski mill-
jónerinn fór á bjarndýraveiðar í Nor-
egi og þegar þeir sáu bjarndýraspor
í snjónum, þá sagði hann við fylgdar-
manninn:
—■ Far þú og sjáðu hvert sporin
liggja, ég ætla að fara og sjá hvaðan
þau koma. (Hann var hugaður).
— Ég ætla að fá gert við skemmda
tönn, sagði drengurinn.
— Tannlæknirinn er því miður ekki
við í svipinn, sagði stúlkan.
— Það var leiðinlegt. Getið þér ekki
sagt mér hvenær hann verðr ekki við
næst?
Það var stór heræfing. Liðsforing-
inn henti sér á jörðina og hrópaði:
— Ég er fallinn, þér takið við
stjórninni, Johnsen liðþjálfi.
— Ég hef tekið stjórnina, svaraði
Johnsen. — Komið strax með skóflur.
Maður nokkur stóð og glápti á veiði-
mann nokkurn, sem dró hvern fiskinn
af öðrum, en henti þeim jafnóðum í
vatnið aftur. Loksins beit smátittur á
hjá honum og dró maðurinn hann al-
varlega í land og lét í veiðipokann.
— Hvemig stendur á að þú hendir
hinum stóru en hirðir þá litlu? spurði
maðurinn undrandi.
— Steikarapannan mín er svo lítil!
Svo fengum við aftakaveður, og skipið
reyndist hið besta SJÓskip.
1
-_____— _________________________________________.—I
Maður nokkur, sem var hátt uppi,
slangrandi framhjá áfengisverzlun og
datt endilangur á gangstéttina. Eldri
kona, sem gekk þar framhjá, opnaði
dymar og kallaði inn:
— Auglýsingaspjaldið ykkar hefur
oltið um koll.
Það er ekki hægt að gera bömin góð
með því að gera þau hamingjusöm, en
það er hægt að gera þau hamingjusöm
með því að gera þau góð.
JrWaktiH
Eitt sinn tók Bemard Shaw þátt í
samkvæmi, sem haldið var til fjáröfl-
unar í góðgerðarskyni. Að borðhaldinu
loknu fór hann og bauð einni aðalfor-
göngukonunni upp í dans. Hún varð
stórhrifinn af því að dansa við hinn
fræga rithöfund.
— Að hugsa sér, sagði hún, að þér
skylduð bjóða mér upp!
— Kæra frú, sagði Shaw, er hann
tók hana danstökunum. — Þetta er
allt saman góðgerðarstarfsemi, er það
ekki?
29