Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1963, Side 26

Framhaldssagan:
* J
mor
Dixon fannst hann allt í einu
vera sjúkur og uppgefinn. Hann
gekk hægt að skrifborði sínu. Ein-
hvers staðar á höfninni rauf hvell-
ur eimpípublástur þögnina. Hann
leit á ungfrú Rosson og sá að and-
lit hennar var nábleikt.
Hann settist við skrifborðið, tók
höndum fyrir andlitið og hallaði
sér fram á borðið. Hann heyrði ekki
einu sinni þegar Hugeson og Yates
yfirgáfu skrifstofuna. Hann hafði
sagt þeim smá sögu, en hann ef-
aðist stórlega um að þeir skildu
neitt. Sennilega var það hann,
Harway og hinn ungi skipstjóri
John Bailey, sem nú stóð á stjórn-
palli hins strandaða skips Amors
Star, sem skildu hina alvarlegu
hættu.
Vísarnir á klukkunni nálguðust
8, — Dixon heyrði símann hringja
aftur, en hreyfingar hans voru
hægar. Harwey var kominn þar, og
sagði: „Þeir eru búnir að ná til
skipsins“, hann rétti honum sím-
ann. „Hallo! Amor Star?“ sagði
Dixon. „Þetta er Bailey, skip-
stjóri“. Dixon heyrði varla röddina.
„Þetta er Dixon" sagði hann.
„Hver er staða yðar?“
Röddin kom úr fjarska. „Við er-
um enn mjög illa staddir, — næst-
um á þurru“.
„Hvernig er veðrið?"
„Vindurinn eykst af suðaustri,
skipið, sem sökkti okkur næstum
því, hefur loks látið heyra frá sér.
Heitir William R. Wells, olíuskip.
En það er 4 klst. í burtu. Ég þarfn-
ast hjálpar".
„Ég er hræddur við að setja
báðar vélar á fulla ferð“, sagði rödd-
in. „Ég gæti rifið hálfan botninn
úr skipinu. En ef ég bíð eftir
flóði —
„Ég þekki það allt“, sagði Dixon
hvasst".
„Heyrið þér í mér, Dixon skip-
stjórl? Ég er í miklum vandræð-
um, hvað haldið þér að ég ætti að
gera?“
Dixon stirðnaði. Honum heyrðist
hann greina hræðslu í röddinni.
Hræðslu og jafnvel óákveðni. Fing-
ur hans herptust um símatólið.
„Hlustið, skipstjóri“, sagði
hann hægt og ákveðið, „spyrjið mig
ekki hvað þér ættuð að gera.
Þér eruð þarna en ekki ég, þér
stjórnið, og þetta er yðar skip. —
Það sem ég vil heyra hjá yður, er
yðar ákvörðun. Hringið til
mín aftur þegar þér hafið svar en
ekki spurningar. Heyrið þér í mér,
skipstjóri?"
„Ég heyri í yður“, sagði röddin.
Sambandið slitnaði. Svipur
Dixons var harður, er hann lagði
frá sér tólið. Hann snéri sér að
ungfrú Rosson. Hann sá hana
standa upp, fölar varir hennar voru
herptar og augu hennar köld af
reiði.
„Er það þannig, sem þér um-
gangizt menn yðar“, sagði hún
þurrlega. „Ég heyrði yður segja
Hr. Yates, hvað gæti hent Bailey,
skipstjóra og svo þegar þér tal-
ið við hann, er ekki einu sinni eitt
hughreystandi orð frá yður. —
Ekki eitt orð. Hvemig getið þér
gert þetta? Hvernig?“
Dixon leit þurrlega á hana. „Ég
hef oft hugsað um, hvemig þér
væruð í raun og veru, skipstjóri“,
sagði hún. „Nú held ég að ég viti
það. Þér rædduð um milljónir doll-
ara, en þér viljið ekki tala um á-
byrgð. Þér sitjið hér í yðar þægi-
legu skrifstofu og 200 mílur í
burtu er John Bailey, með sitt
fyrsta skip í miklum vandræðum.
Ég hef hitt marga harðbrjósta
menn, skipstjóri, en engan eins og
yður“.
Hún gekk í áttina að dyrunum,
og Dixon heyrði Bill Harwey segja.
„Ungfrú Rosson, þér skiljið ekki.
Skipstjóri á skipi verður að . . .“
En hún var farin.
Dixon leit á Harwey. Hann sá,
að hann skalf. „Látið yður þessa
konu engu skipta“, sagði Harwey.
Dixon fann allt í einu að hann
varð að komast út úr skrifstofunni.
Hann gekk yfir gólfið án þess að
líta á Harwey og inn í ganginn.
Nokkrir viðgerðarmenn störðu á
fráflakandi flibbann og skeggbrodd-
ana á andliti hans, en hann virtist
ekki taka eftir þeim. Eftir stutta
stund kom hann aftur inn í skrif-
stofuna. Harwey var að leggja frá
sér símtólið. „Skeyti frá Bailey",
sagði hann. „Hann hefir ákveðið
að bíða eftir flóðinu".
Það var nú það, hugsaði Dixon.
Skipstjórinn á Amor Star hafði
tekið sína ákvörðun og á henni
hvíldu örlög skipsins, hins gamla
skips Carr Dixons.
„Ég hefi fengið veðurfregnimar",
sagði Harwey. „Hann er ört hvess-
andi á suðaustan á Saturna-flóan-
um. Það má búast við að vind-
hraðinn komist upp í 40 mílur á
klst. eða jafnvel meira“.
Dixon hleypti brúnum og gekk
að skrifborðinu. í því kom ungfrú
Rosson inn í skrifstofuna. Hún var
föl í andliti. „Ég lofaði yður að
taka niður skýrslu hjá yður. Ef þér
þurfið mín með, get ég verið hér
kyrr“.
Hann kinkaði kolli, án þess að
virðast taka eftir nærveru hennar.
Vísarnir á stóru veggklukkunni
snigluðust hægt áfram. Klukkan
var átta.
Bill Harwey virti hann þögull
fyrir sér. Dixon fitlaði við bréf frá
föður sinum, sem lá á borðinu og
byrjaði hægt að lesa:
„Svo nú ertu kominn í land, það
hlýtur að vera nýjung frá því að
vera siglandi skipstjóri, en festu
þér vel í minni að nú ertu ekki
VÍKINGUB
50