Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1963, Blaðsíða 27

skipstjóri á einu skipi, nú eru þau
öll undir þinni stjórn“.
Dixon starði á þessa setningu í bréf-
inu. Fingurnir krepptust, svo að
hnúarnir hvítnuðu. Hann minntist
orða Harweys fyrr um morguninn:
,,Ég býst við að þú hafir verið á
stjórnpalli þessa skips frá upphafi“.
Og nú fann hann að hann hafði
aldrei yfirgefið það. Hann stóð á
stjórnpalli Amor Star, og hann gat
séð strandlengjuna í 200 metra
fjarlægð, hann fann til klettanna
undir botni þess og skynjaði hvern-
ig það hallaðist aftur, með skutinn
djúpt í sjó. Það var komið aðfall
og stormurinn jókst.
Það var ótti hans við versnandi
veður, sem reið baggamuninn, og
Dixon bæði heyrði og skynjaði á-
standið. Ef um nokkra von væri
að ræða . . .
Hann greip símatólið. „Náið
sambandi við Amor Star“, sagði
hann við símavörðinn og við vmg-
frú Rosson sagði hann, án þess
að líta á hana: „Takið niður skýrslu
til aðalforstjórans“. — „Klukkan
8:02 að morgni, setjið dagsetning-
una inn, ákvað ég að gefa út fyrir-
skipanir til Baileys, skipstjóra á
Amor Star —“.
Hönd var lögð þungt á handarbak
Dixons og símtólinu, sem hann hélt
um, þrýst niður á skrifborðið.
Harwey stóð yfir honum. „Nei,
Carr“, sagði hann hraðmæltur. „1
guðanna bænum, nei!“ — sem
hann átti að hegða sér eftir, varð-
andi skip hans. — Harwey var orð-
inn öskugrár í framan. Hann virt-
ist valtur á fótunum, þegar Dixon
ýtti honum frá sér.
„Þú ert brjálaður, hrópaði Har-
wey. Þú veizt ekki hvað þú ert að
gera. Það er Baileys að taka á-
kvarðanir, einskis annars. Ef hon-
um skjátlast, er það hans mál.
Þeir geta í mesta lagi lækkað hann
um eina eða tvær gráður. Senni-
lega fær hann strax fyrsta stýri-
mannsstöðu, um stundarsakir, en
hann er ungur og vinnur sig fljótt
upp aftur, en það getur þú ekki
Carr, ég sagði þér að þeir seilast
eftir stærra fórnalambi og með
þessari skýrslu afhendir þú þig á
fati. Þú missir engan einkennisbún-
VÍKINÖUR
ing. Þú tapar öllu. Þú verður rek-
inn frá skipafélaginu".
Dixon leit upp á hinn eldri
mann. „Eins og þú sagðir við mig
í morgun Bill“, sagði hann blíðlega,
„hefi ég verið rnn borð frá upp-
hafi“.
Hann heyrði til Baileys, skip-
stjóra í fjarska. „Þetta er Dixon.
Ég hefi skipanir fyrir yðm-“.
„Ég bíð eftir flóðinu, og reyni
þá að ná skipi mínu á flot“, sagði
röddin.
„Heyrirðu til mín Bailey?“
„Já“.
Dixon vætti þurrar varirnar:
„Hlustaðu þá; þú skalt þegar í stað
taka aftur á með fullu vélarafli.
Þú verður að koma skipinu á flot
fyrir flóðið. Þú átt á hættu að botn-
inn flettist upp, en þetta er eina
úrræðið. Hann er óðum að hvessa
og með flóðinu undan vindi hækk-
ar sjávarborðið um nítján fet. Ég
er viss um að skuturinn lyftir sér
ekki heldur mim flæða yfir hann,
og þá er öll von úti um björgun". ..
„Bailey!"
„Já herra“.
„Ágætt þú hefir heyrt fyrirskip-
anir mínar, og ég ber ábyrgð á
þeim, hvernig sem fer, þér skiljið
hvað ég á við með því“.
„Já, skipstjóri"
„Hamingjan fylgi þér“. Dixon
lagði frá sér símatólið. Hversu oft
hafði hann ekki gefið sjálfstæðar
fyrirskipanir frá því hann tók við
stöðu sinni hjá félaginu. Hann
snéri sér hægt að ungfrú Rosson.
„Bætið þessu við“, sagði hann og
leit á klukkuna á veggnum. „Kl.
8:07 f. h. gaf ég Bailey, skipstjóra
fyrirskipun um að taka aftur á með
fullu vélarafli og reyna þannig að
ná skipinu út“.
Hann kinkaði kolli til ungfrú
Rosson. „Geymið skýrsluna, ef
ég kynni að þurfa að bæta við hana
síðar“.
Augu þeirra mættust.
„Skipstjóri", byrjaði hún. „Ég
vissi ekki, ég skildi ekki“.
„Ég fer upp á þakhæðina",
sagði Dixon. Harway snerti hand-
legg hans blíðlega í því að hann
stóð upp frá skrifborðinu.
Á þaki húss Western Pacific
skipafélagsins var sólbyrgi, sem
starfsfólkið hafði til afnota yfir
sumarmánuðina. Þar voru borð,
bekkir og stólar. Frá þakbrúninni
var útsýni yfir höfnina stórkost-
legt. Dixon stóð lengi í sömu spor-
um og lét goluna leika um andlit
sitt og hár. Hann horfði á skipin
hreyfast út og inn í höfnina og
bifreiðir þutu eftir brúnni, sem lá
yfir flóann. Þar sem hann stóð
þarna, lét hann hugann reika um
liðin ár. Hann minntist þess, þeg-
ar hann var háseti, þegar hann var
fjórði stýrimaður svo þriðji, ann-
ar og síðan fyrsti. Honum fannst
sem það hefði skeð í gær, er hann
tók yfirskipstjórn í fyrsta skipti
51