Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1963, Blaðsíða 29

Verbúðalíf í Noregi.
sem betur fór, því eins og á stóð gjalda það neinu okurverði.
fyrir okkur þá hefði Súganda- Þarna lágum við svo í þrjá daga.
fjörður, með Sauðanesið á aðra Að svo búnu breytti um átt og
hlið ekki verið góð landtaka. gekk í suðaustan, og fórum við
Skömmu seinna sáum við þá yfir á Haukadalsbót. En
land á Stjórnborða og þekktum Adam var ekki lengi í Paradís,
að það var Sléttanesið sunnan því brátt hvessti á norðaustan
URLJOSIN U“ 1916
gengur og gerist, strákar á ýms-
um aldri (meðal annars 4 synir
skipstjóra) misjafnlega harðir
af sér. Nú voru leystar upp vakt-
ir, og tók skipstjóri 4 menn af
þeim, sem hann treysti bezt til
þess að vera uppi með sér, 'og
stýrimaður 1 með sér niður í vél-
arrúm til þess að reyna að koma
vélinni í gang, en þeir töpuðu
lokinu af gaslampanum niður í
botn og gátu þess vegna ekki
hitað upp vélina, en lokinu náðu
þeir ekki fyrr en komið var í
lygnan sjó, og vorum við þá bún-
ir að velkjast seglvana í 5
klukkutíma.
Nú vorum við tveir látnir
binda okkur við stýrið, og aðrir.
tveir við dæluna, og áttu þeir
jafnframt að reyna að festa
hendur á því, sem skolaðist fram
og til baka um þilfarið, en það
fór allt fyrir borð sem flotið gat,
og einnig capísurörið. Svo hlóðst
SVO mikill klaki á skútuna að
sjórinn rann ekki nógu ört út,
og þá voru þeir látnir brjóta
A „XORÐ
skjólborðið annars vegar. Eins
og áður segir, þá var ekkert stýr-
ishús, en í káetukappanum fyr-
ir framan stigann var svokallað
nátthús, sem kompásinn var í,
en skipstjórinn stóð í stiganum
og sagði okkur hvað við skyldum
stýra hverju sinni (það sást ekki
á kompásinn frá stýrinu).
Ýmist lét hann okkur beita upp
í veðrið, eða slá undan því, og
það voru einu skiptin, sem doll-
an lét að stjórn. í einu slíku til-
felli vorum við að beita upp í
veðrið, þá tók sjórinn pramm-
ann af trjánum og auðvitað fyr-
ir borð, hefðum við þá verið á
undanhaldi, þá hefðum við þrír
að minnsta kosti ekki þurft að
binda um skeinu.
Nú sáum við allt í einu djarfa
fyrir landi, á bakborða, og taldi
skipstjóri það vera Súganda-
fjörð en við strákarnir vorum á
öðru máli, töldum að við værum
sunnar og það reyndist líka svo,
VÍKINGUR
Dýrafjarðar. Þegar við vorum
komnir í hlé af Skagatöngum
norðan Dýrafjarðar, þá náðu
þeir lampalokinu og komu vél-
inni í gang, en við urðum að fara
mjög varlega, því dollan var
orðin mjög sígin vegna ldakans.
Við vorum fulla þrjá tíma inn
að Arnarnesi, næstyzta bæ í
Dýrafirði norðanverðum. Fram
af Arnarnesi, köstuðum við akk-
eri, og fórum að berja klaka og
lagfæra ýmislegt, búa til capísu-
rör úr síldarpönnu o. s. frv. All-
ur mjölmatur og sykur varð ó-
nýtur, en við höfðum nægjanleg
kol. Að því búnu drógum við
upp flaggið, og komu þá menn
um borð. Við fórum nokkrir í
land með þeim, og var okkur tek-
ið höfðinglega. Við fengum allt,
sem okkur vanhagaði um af mat-
vælum hjá því góða fólki, meðal
annars bakaði það fyrir okkur
brauð og flatkökur og hugsa ég
að við höfum ekki þurft að
aftur svo við urðum að liggja
þar í tíu daga. Við komumst einu
sinni í land, með mönnum af
„Dýra“ frá Þingeyri (en hann
fórst 6 árum seinna með tíu
mönnum) og þá gátum við tal-
að heim, og látið vita um okkur
eftir 6 daga útivist.
Svo fór nú smátt og smátt að
lægja veðrið, og fórum við þá
að hugsa til heimferðar. En ekki
fór það nú samt svo að við
kæmum ekki á Súgandafjörð í
túrnum. Við urðum að flúa
þangað inn vegna suðaustan roks
á ísafjarðardjúpi. Og var þá
túrinn búinn að vara í 16 daga.
G. E. S.
53