Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1963, Blaðsíða 35

Lengra komst ég ekki í hug-
leiðingum mínum, því að nú var
ekki lengur nein jörð til að
ganga á, ég sveif í lausu lofti.
Um leið og ég hvarf eitthvað
niður í jörðina, sá ég að læknir-
inn rétti upp báðar hendur. Það
var það síðasta sem ég skynj-
aði. Að vísu þóttist ég sjá ein-
hverjar eldglæringar, en svovar
einungis myrkur og allt horfið.
Læknirinn voðalegi, Hreggnas-
inn og fjallið, sem eins og log-
aði niður fyrir efsta klettabeltið.
Sólin hafði verið að síga undir
Bröttuhymu hinum megin dals-
ins.
Þegar ég kom aftur til sjálfs
mín, lá ég í rúminu mínu og að
mér fannst, með voðalega stórt
og þungt höfuð. — Hvernig ég
hafði orðið ,mér úti um það, gat
ég ómögulega munað. Svo fór
nú að hvarfla að mér, að ef til
vill væri þetta alls ekki ég.
Ætli þetta gæti ekki verið hann
Siggi Bínu, sem datt út af plan-
inu í fyrradag, því að hann
hafði verið með barnableyjur
bundnar um höfuðið. Hann hafði
hvíslað því að mér í gær. Mér
hafði nú þótt tilkomulítið að
vera með bleyjur á þessum end-
anum — að minnsta kosti var
bróðir minn, sem var tveggja
mánaða, alltaf með þær á óæðri
stað. Ég þreifaði á þessari ó-
hugnanlegu kúlu. Ekki fannst
mér hún jafn fyrirferðarmikil,
er ég þreifaði eins og af tilfinn-
ingunni. Ég bankaði í ferlíkið
með hnúunum, en fann svo mik-
ið til að ég hljóðaði. Jú líklegast
var þetta ég sjálfur, þótt ég
fengi ekki skilið hvemig slíkt
hefði að borið. Hvernig stóð
annars á því, að ég var í rúm-
inu? Ég sá ekki betur en að sól-
in skini inn um gluggann.
Nú datt mér skyndilega í hug
að það væri eitthvað, sem ég
þyrfti nauðsynlega að gera. Mér
varð þá litið á höndina á mér,
sem lá ofan á sænginni. Hvað
yar að tarna, var þá ekki hönd-
in alblóðug og veiki fingurinn,
bindið blóðstorkið. Já, nú mundi
ég, læknirinn, ég þurfti að hafa
gát á lækninum. Og úr því að
VÍKINGUR
ég var í rúminu. þá var líkleg-
ast, að ég væri veikur. Æ, því-
lík ógn og skelfing, hann hafði
þá náð mér eftir allt saman. Ég
greip í ofboði í veika fingurinn.
Jú. hann var kyrr, en hvað hafði
hann gert við höfuðið á mér? —
Ekki vissi ég til að nokkur
skeina ætti að vera á því. En
hvar var þá læknirinn? Ekki
var hann í baðstofunni. Ulur
grunur læddist að mér, hann
skyldi þó aldrei vera undir rúm-
inu? Það sló út um mig köldum
svita. Það voðalegasta, sem ég
þekkti, var að vita af hættunni,
en sjá hana ekki, en þó hafði ég
ekki hug til að ganga úr skugga
um þetta, því að það fannst mér
vera að bjóða hættunni heim.
En móðir mín leysti mig úr
þessum vanda. Hún kom upp
um loftsgatið í þessu með fat
með volgu vatni.
,,Jæja góði minn, það var
gott að þú rankaðir við, þetta
var meiri byltan, sem þú
fékkst“.
„Hvaða bylta mamma? —
Heyrðu . . . “. Og ég hvíslaði í
eyra henni: „Er — er læknirinn
undir rúminu mínu mainma?"
„Hvaða vitleysa drengur, nei,
nei, það er enginn undir rúm-
inu“.
Ég hækkaði róminn svolítið:
„En hver gerði þá höfuðið á
mér svona?“
„Þú hefur víst átt mestan
þátt í því sjálfur góði minn. Þú
gekkst aftur á bak ofan í stóru
gryfjuna hérna fyrir utan. Það
var mikil mildi að þú stórslas-
aðist ekki“.
Ég varð hálf skömmustulegur.
„Ætli ég muni deyja mamma?“
hvíslaði ég og fylltist voðalegri
angist.
„Það held ég ekki væni minn,
það hefði getað farið verr“.
Mamma leysti af mér reif-
arnar og fór að þvo skrámurn-
ar. Ég kipptist til við hverja
skrámu og öskraði, sparkaði út
í loftið og lét öllum illum látum.
Mamma var í stökustu vandræð-
um.
„Ég verð líklega að láta
sækja lækninn".
Um leið og hún sagði þetta,
var eins og drægi skyndilega úr
sársaukanum, og ég lét ekki á
mér kræla eftir það, hvað sem
á dundi.
„Það var mikið lán,, að hann
Friðrik formaður sá þig detta“,
sagði mamma. — „Hann hljóp
strax niður eftir og bar þig
heim. Hann sagði. að þú hefðir
virzt vera að horfa á sig“.
Jæja, hugsaði ég, það var þó
gott að þetta var ekki læknirinn,
en ég sagði það ekki upphátt.
HLUSTAÐ Á BÁTANA
Síldveiðar eru að sjálfsögðu nauðsynlegar.
og sjálfsagt að tala við skipstjóra á næsta bát
en eru ekki ræðurnár kannske of kuldalegar
á kölska og víti er tæplega nokkurt lát.
Og aumingja síldin fær ýmislegt misjafnt að heyra
einkum ef næturnar til 'hennar ekki ná
þá ósóminn skefur hvert einasta hlustandi eyra
andskotinn 'hlýtur að gleðjast við lofsöngva þá.
En svo eru aðrir sem aldrei í stöðina blóta
og ég held þeir skiljist ei hótinu verr fyrir það
og líði ei verr þótt þeir ákalli aldrei þann ljóta
og aldrei í helvíti fái sér hressingarbað.
R. S.
59