Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1968, Blaðsíða 52

ísknzkur SHEBLOCKS HOLMES
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
■
■
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■ hóhinni Vovmvtuv ú lilijshvióuni
eftir J. Mufjnús lljarnason.
Þegar ég les ævintýri Sherlocks
Holmes eftir A. Conan Doyle, þá
hugsa ég ævinlega til íslendings
nokkurs, sem ég kynntist ofur-
lítið í æsku í Nýja Skotlandi.
Hann hét Hallur þessi Islending-
ur, og var Þorsteinsson, ef ég
man rétt, og rúmlega tvítugur,
þegar ég kynntist honum. Ekki
veit ég með neinni vissu, hvaðan
af Islandi hann var, en samt hygg
ég, að hann hafi verið ættaður af
Austfjörðum, því ég vissi til þess,
að hann skrifaði tvívegis bréf til
konu, sem átti heima á Djúpa-
vogi. — Ég segi, að ég hugsi jafn-
an til þessa manns, þegar ég les
ævintýri Sherlock Holmes, og
kemur það til af því, að hann er
sá eini íslendingur, sem ég hefi
þekkt, er að minni hyggju var
gæddur þeim hæfileikum, sem
nauðsynlegir eru til þess, að geta
verið slunginn njósnari, eða
leynilögregluþj ónn. Og hefði hann
hlotið sæmilega menntun ogfeng-
ið tækifæri til að æfa og efla hin-
ar meðfæddu gáfur sínaroghæfi-
leika, þá hefði það sannast, að
hann hefði ekki staðið langt að
baki Sherlock Holmes sem njósn-
armaður. Og því til sönnunar vil
ég segja frá dálitlu atviki, sem
hann var viðriðinn — atviki, sem
í sjálfu sér var ekki mjög stór-
vægilegt eða markvert, en getur
þó sýnt, að álit mitt á manni þess-
um er á dálitlum rökum byggt.
En áður en ég byrja að segja frá
þessu atviki, ætla ég að gefa ofur-
litla lýsingu á Halli.
Hann var langt frá því að vera
líkur Sherlock Holmes í sjón og
vexti. Og engum skáldsagnahöf-
undi hefði dottið það til hugar, að
hafa hann til fyrirmyndar í lög-
regluspæjarasögu, hvorki sem
njósnara né stórglæpamann. Því
Hallur var allra manna minnstur
vexti og allra manna óálitlegast-
ur ásýndum, en þó meinleysisleg-
ur. Augun voru greindarleg og
fremur góðleg, en þau voru smá,
og augnalokin huldu þau jafnan
meir en til hálfs. Hann var höfuð-
stór, ákaflega langleitur og niður-
lútur. Hægfara var hann og oft-
ast þögull og þegjandalegur. Það
leyndi sér ekki, að hann var for-
vitinn, þó langt væri frá því að
hann væri spurull. Hann lagði
sjaldan spurningar fyrir menn,
en samt var eins og hann kæmist
auðveldlega að leyndarmálum
manna og græfi upp allt, sem
leynt átti að fara, án sýnilegrar
fyrirhafnar. Stálminnugur var
hann, eins og Macaulay lávarður,
og framúrskarandi glöggþekkinn
á menn. — Þegar hann kom á
mannamót, stóð hann jafnan
utarlega, og það var eins og eng-
inn yrði hans var; hann var allt-
af eins og úti í horni, hvar sem
hann var staddur, en þó var auð-
séð, að hann veitti öllu, sem fram
fór í kringum hann, mjög nánar
gætur, Hann hafði gaman af
skáktafli — það var sú eina
skemmtun, sem hann virtist taka
þátt í — og menn sögðu að hann
væri góður taflmaður. Hann var
dável að sér í reikningi, og hafði
þó fengið mjög litla tilsögn í
þeirri grein, og hann var slung-
inn að ráða flóknar gátur, og
virtist hafa mikið yndi af því.
Ekki virtist hann gleðjast yfir
hamingju annarra, og hryggðist
ekki, svo sjáanlegt væri, af ó-
höppum nokkurs manns. En það
eitt er þó áreiðanlegt, að hann
vildi ekki troða neinum manni
um tær, og iagði engum illt til.
Hallur var lítið á meðal íslend-
inga eftir að hann kom til Amer-
íku. Hann var oftast hjá hérlend-
um bændum, fyrst framan af að
minnsta kosti, og vann oft fyrir
mjög lágu kaupi. Mörgum þótti
hann undarlegur og sérvitur, en
flestum var vel til hans, og höfðu
jafnan gaman af hinum stuttu,
iiálf-hryssingslegu svörum hans.
Ég man, hvað menn hlógu dátt
að því, sem hann sagði, þegar
það kom í blöðunum, að hefðar-
frú ein í Halifax hefði misst de-
mantsbrjóstnál, einu sinni þegar
hún var á grímuleik.
„Það hefir verið ungur ekkju-
maður, sem stolið hefir brjóst-
nálinni þeirri," sagði Hallur við
kunningja sína.
Menn hlógu þá, eða grettu sig,
og álitu þetta heimskufleipur. En
tveim árum síðar ráku þeir hinir
VÍKINGUR
B68